ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγκλεισμός στο σπίτι με τους γονείς. Αύριο βράδυ έρχεται η αδερφή μου από Αγγλία και η οποία πρέπει υποχρεωτικά πλέον να μπει σε καραντίνα σε δικό της χώρο για 2 εβδομάδες. Προετοιμάζουμε το δωμάτιο της και εξοπλιζόμαστε με τρόφιμα και είδη υγιεινής. Το αγόρι μου έχω να το δω από το απόγευμα της Δευτέρας. Έφυγα από το σπίτι του γιατί δεν με ήθελε εκεί άλλο, γιατί περνάμε κάποιες δυσκολίες αυτόν τον καιρό και γιατί κατάφερα να τα κάνω πάλι σκ@τ@. Δεν μου μιλάει έκτοτε. Νιώθω μόνη, χαμένη. Δεν ξέρω που βρισκόμαστε. Του γράφω κάτι κατεβατά γράμματα. Προσπαθώ να μην του στέλνω. Θέλει χώρο, θέλει χρόνο. Είμαστε σχεδόν 2 χρόνια μαζί, δεν θέλω να τελειώσει...Οι γονείς μου χτες μου απαγόρευσαν να πηγαίνω σπίτι του ή να έρχεται αυτός εδώ για το υπόλοιπο κρίσιμο διάστημα των 2 εβδομάδων, μόνο να συναντιόμαστε έξω για έναν περίπατο μου επιτρέπουν διατηρώντας όμως τις αποστάσεις. Σαν να ζούμε σε μια άλλη εποχή. Είμαι 25 χρονών, προφανώς και δεν 'κάνω ότι μου υπαγορεύουν οι γονείς μου', όμως τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν θέλω να ρισκάρω την υγεία κανενός. Και ποιος ξέρει με βεβαιότητα ότι η φάση της απομόνωσης θα διαρκέσει 2 εβδομάδες; Κανείς...Που να ήξεραν ότι αυτό είναι τόσο δύσκολο και επώδυνο την στιγμή που η σχέση μας περνάει μια κρίση. Φοβάμαι και φρικάρω με όλα αυτά που συμβαίνουν και η 'απουσία' του είναι ανυπόφορη. Κάνω τα χειρότερα σενάρια στο μυαλό μου. Ότι κάτι θα συμβεί, κακό, και ότι δεν θα τον ξαναδώ...Η αλήθεια είναι ότι νιώθω ασφάλεια που βρίσκομαι σπίτι μου, νομίζω ότι το καταλαβαίνει ο καθένας αυτό. Το σπίτι μας πάντα μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Όμως εκείνος λείπει...Bad timing. Γιατί να συμβαίνουν όλα μαζί και με αυτόν τον τρόπο; Εγώ, όχι απλά κλεισμένη στο σπίτι μου αλλά στο δωμάτιό μου, περιμένω να κοπάσει η μπόρα...