ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε και λέμε. Είχα έναν φίλο παλιά ήμουν ερωτευμένη μαζί του, γιατί ήμουν πολύ ηλίθια, και είχα γοητευτεί από κάποιες σωστές απόψεις που είχε και μια σοβαροφάνεια τελοσπάντων. Εκείνος πάλι δεν ήταν, λίγα πράγματα είχαν συμβεί μεταξύ μας, αλλά επειδή το είχαμε θίξει το θέμα, μου έλεγε δικαιολογίες, που τώρα τις δέχομαι λίγο περισσότερο από τότε, αλλά και πάλι δικαιολογίες. Το ζήτημα είναι ότι δε μου φερόταν και καλά ούτε σα φίλος, δηλαδή με είχε κάπως δεδομένη για να τον παρηγορώ και να του λύνω τα θέματά του, όμως δεν ήταν τελικά ποτέ εκεί για μένα, παρά τις τόσες υποσχέσεις του. Long story short, κουράστηκα κάποια στιγμή απ' όλο αυτό και αποστασιοποιήθηκα. Συνειδητοποίησα ότι ήταν αρκετά τοξικό, κι ότι με κούραζε πάρα πολύ με όλα αυτά που μου έλεγε, δηλαδή όλα τα θέματα με φίλους, δουλειές, οικογένεια και ό,τι άλλο, κι εγώ προσπαθούσα να είμαι πάντα καλή φίλη και να ακούω, και να δίνω συμβουλές, και να βοηθάω και και και. Αυτό που θέλω πιο πολύ να εστιάσω, είναι ότι το άτομο αυτό που πλέον κάνουμε και μήνες να μιλήσουμε, δεν έχει κιόλας πολυκαταλάβει πόσα πολλά έχουν αλλάξει εδώ και δύο σχεδόν χρόνια που έχουν αποστασιοποιηθεί, και επιμείνει να μου στέλνει διάφορα, που πλέον μόνο αποστροφή μου δημιουργούν.