ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ξανά γράψει εδώ απλά ξαναγράφω. Η κατάσταση που επικρατεί προσωπικά δεν είναι η τεράστια αλλαγή γιατί πάλι δεν έβγαινα πολύ από το σπίτι. Όμως παρατήρησα ότι η μοναξιά μπορεί να μας φέρει περισσότερα κόμπλεξ η να τα συνειδητοποιήσουμε, δε ξέρω τι από τα δύο ισχύει. Αυτό που νιώθω είναι να υπάρχω σε μια μονότονη αιωνιότητα που τίποτα δεν αλλάζει. Δε ξέρω αν είναι κατάθλιψη αυτό γιατί δε κλαίω όλη μέρα η δεν έχω ξεσπάσματα θυμού. Με λίγα λόγια δε βασανίζομαι. Απλά είμαι σαν ένα νεκρό άτομο που ακόμη η καρδιά του χτυπάει. Σταμάτησα τη ψυχολογο μου γιατί δε θεωρούσα ότι θα άλλαζε κάτι. Δεν είναι ότι είχα κάποτε μια φυσιολογική ζωή και ξαφνικά κάτι άλλαξε. Ποτέ μου δεν ήμουνα κοινωνικό εξωστρεφή άτομο, ποτέ δε διεκδίκησα, ποτέ δεν ένιωσα άξιο άτομο, ποτέ δεν είχα τη φυσιολογική ζωή που βλέπω στους συνομήλικους μου. Απλά στην εφηβεία μου είχα ακόμη μέσα μου την ελπίδα. Ότι δια μαγείας κάτι θα γίνει και θα σταματήσω να νιώθω παντού ότι δε ταιριάζω πουθενά. Ότι θα σταματήσω να ζηλεύω όποιον σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια είναι ανώτερος μου. Ότι κάτι θα γίνει και θα γεμίσω μέσα μου, θα νιώσω ότι υπάρχω. Ότι είμαι εδώ με ύπαρξη και προσωπικότητα. Μόνο που ακόμη περιμένω. Και η κενότητα υπάρχει και η ελπίδα έχει φύγει σε μεγάλο βαθμό. Μπορεί να το λέω για δικαιολογία όμως τουλάχιστον γύρω μου όλοι όσοι παραπονιούνται για κάτι, βλέπω ότι απλά βιώνουν κάτι ξαφνικό που τούς άλλαξε τη ζωή. Εγώ νιώθω ότι η κενότητα, η απάθεια είναι η φυσική μου κατάσταση και ύπαρξη. Ότι είμαι εκ φύσεως ένα αδύναμο παθητικό άτομο. Που οι πάντες καταβαθος κράζουν. Ξέρω ότι στη σχολή μου και αν στο μέλλον βρω δουλειά θα νιώθω στην απέξω και θα είμαι σε μια γωνιά μόνη. Η στη τουαλέτα κλεισμένη όπως έχει τύχει. Έχει τύχει να παριστάνω τη γελοία η τη ψωνισμένη για να πάρω προσοχή ενώ ξέρω τι μικρή και τίποτα νιώθω μέσα μου. Ταυτόχρονα δε με θεωρώ ικανή να μπορούσα να διαχειριστώ μια ζωή γεμάτο σκαμπανεβάσματα. Λόγω συνήθειας της μονοτονίας από πάντα. Δε ξέρω ποιος είναι ο εαυτός μου. Δε ξέρω να πω τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο σε κάθε μου σκέψη. Έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος με ψάξει εσωτερικά θα βρει μια έρημο. Δε με συγκινεί κάτι. Έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου, έχω γίνει αρκετά εγωκεντρική. Και δε νιώθω ότι βασανίζομαι γιατί πολύ απλά δε πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι. Δε θα φτάσω τους άλλους. Και δεν είναι κάτι καινούργιο το ότι νιώθω ένα τίποτα. Η ζωή μου μέχρι τώρα ήταν μια παρατήρηση στη ζωή των πιο κοντινών μου ατόμων ενώ εγώ βρίσκομαι στην απέξω σε αυτό που βιώνουν, και να ελπίζω ότι θα με επηρεάσουν και θα με τραβήξουν σε αυτό, και να υποκρίνομαι ότι ζω κι εγώ. Είμαι νέα ακόμη. Καταβαθος έχω μια μικρή-μικρη ελπίδα ακόμη. Και όπως και να το κάνουμε η απάθεια και η αγνόηση των πάντων με έχει βοηθήσει να επιβιώσω.