ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω στο εξωτερικό τα τελευταια τρία χρόνια και τον τελευταίο έναν, έχω σχεση και συγκατοικω με μη Ελληνα.Μιλάμε αγγλικά μεταξύ μας κΑθώς εγώ τη γλωσσα του δεν την ομιλω τόσο καλά. Ξερουμε και οι δυο πολύ καλά αγγλικά αλλά πολλές φορές η επικοινωνία μας σμπαραλιαζεται γιατί απλώς δεν μπορούμε να μιλήσουμε την αργκω του εαυτού μας, να εκφραστούμε όπως θέλουμε κλπ. Πολλές φορές νιώθω ότι δεν λέω πράγματα γιατί στα αγγλικα απλώς δεν μεταφράζονται.Από το πιο απλό μέχρι το πιο σοβαρό. Πέραν του ότι επαναλαμβάνουμε συνεχως ίδιες εκφράσεις πολλές φορες Ο γλωσσικός πλούτος της ελληνικής και όλα όσα έχω να πω με κάποιον, σε μια άλλη γλώσσα περιορίζονται παρα πολυ, τουλαχιστον στον δικό μου εγκέφαλο. Νιώθω πιο λίγη, πιο ανίκανη να κάνω όσο χιούμορ ειμαι ικανή να κάνω, χάνω πολλά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μου μιλώντας αγγλικά. Επίσης εντάξει ξέρω καλά αγγλικά αλλά πολιτική συζήτηση δεν μπορώ να πιάσω για πάνω από ένα τέταρτο το μυαλό μου γίνεται κιμάς! Νιώθω ότι χάνουμε πολλά σε σιωπές που υπάρχουν λόγω αυτού του προβλήματος.Επισης έχουμε ξεκάθαρα κάποια θέματα νοοτροπίας και κουλτούρας αλλά και ξεκάθαρα θέματα με τον περίγυρο που Ναι μεν φαίνονται να με συμπαθούν, απ'την άλλη συζήτηση κανονική δεν μπορβ να κάνω με κανέναν. Κανεις δεν αντέχει να μιλάει αγγλικά για πολλή ώρα και τελικά το γυρνάνε στο ολλανδικό με αποτέλεσμα 1/3 φορές μόνο να καταλαβαίνω τι λένε από σκόρπιες λέξεις ή συμφραζόμενα.Είναι πολύ κουραστικά όλα αυτά για την ψυχολογία μου. Δεν μπορβ να κατηγορήσω κανέναν είναι θέμα συνθηκών αλλά φοβάμαι ότι αυτό είναι ένα θεμα που δεν αλλάζει. Όσο καλά και να μάθω τη γλώσσα τους δεν παουν να Μιλάνε απίστευτα γρήγορα, να μασούν ολόκληρες λέξεις, και όσο και να μου μεταφράζει ο φίλος μου κάποια στιγμή κουράζεται κι αυτός, δεν μπορεί Ν κάνει και τον διερμηνεα ή να μεταφράζει την κάθε παπαδιά.Η δουλειά που έχω Προς το παρόν είναι μοναχική δεν έχω δηλαδή συναδέλφουςή αλλο περιβαλλον το οποίο μου να μου δίνει καθημερινή τριβή με τη γλώσσα. Πολλές αιτήσεις μου για άλλη δουλειά έχουν απορριφθεί και μένω στάσιμη στα ίδια.Όντας εργαζόμενη μεν και πλέον με υποχρεώσεις συγκατοίκησης δεν μένει χρόνος για να τρέχω σε φροντιστήρια όπως εκανα πριν.κυκλοφορώ (οκει κυκλοφορουσα, παρατατικος, έχουμε κι εδώ καραντίνα για) με μετρό και λεωφορεία και το σπίτι που μένουμε είναι εκτός της πόλης που δουλεύω. Περπατάω παρά πολύ για Ν πάω στη δουλειά μου. Μόνο για Ν πάω να βρω το μετρό θέλω μισή ώρα. Και μισή ώρα να γυρίσω ΤΟ βράδυ /; Και μέσα στο μετρό κάνω μεγάλες διαδρομές μια.ώρα πήγαινε μια ώρα έλα. Τρεις ώρες της ημέρας στο δρομο. Και να γυρνάω το βραδυ στις δέκα. Και το πρωί να ξυπνάω και να πρέπει να πλύνω και σωβρακα και ξεραμένο κέτσαπ από τα πιάτα, γιατί αν δεν το κάνω εγώ δεν το κάνει ούτε αυτός. Μια φορά είχα αφήσει επίτηδες την κουζίνα απλυτη να δω τι θα κάνει, Ε Παιδιά, την Τρίτη μέρα σηκώθηκα στις εφτά να πιω νερό και η μπόχα στην κουζίνα δεν παιζόταν. Τελικά έμεινα ξύπνια κι επλενα. Παγκόσμιο φαινόμενο τελικά! Χεχε.Ενιγουει, ήθελα να πω τον πόνο μου. Να είστε καλά όλοι.