ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 και βγαίνω εδώ και κανένα εξάμηνο με ένα μεγαλύτερο άντρα (37) ο οποίος δεν είναι παντρεμένος ουτε έχει παιδιά, όμως συγκατοικεί ακόμα με μια χωρισμένη με παιδί που όπως λέει δεν τρέφει κανένα ερωτικό συναίσθημα για αυτήν, τη βλέπει μόνο αδελφικα και απλά τον βόλευε για να τα έχει όλα έτοιμα και αυτή για σπόνσορα τον είχε (εδώ και 5 χρόνια). Όταν τον είχα γνωρίσει είχε πει ότι είναι στα χωρίσματα γιατί δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά εδώ και καιρό, και ότι θα χωρίσει μόλις ξενοικιαστει το δικό του σπίτι. Αυτό έγινε λοιπόν, και όντως έκανε κάποιες κινήσεις για να αρχίσει να μετακομίζει εκεί, μπήκαν σε παύση όμως λόγω καραντίνας. όταν είχε πάει να φύγει άρχισε αυτή τα δράματα και ότι θα πεθάνει αν φύγει και έτσι τη λυπηθηκε μέχρι να τελειώσουν όλα αυτά. Τώρα αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, αυτός δουλεύει κανονικά όμως πήρε άδεια ασθενείας 2 εβδομάδες, είχε πει ότι θα μιλούσαμε από μηνύματα τηλ. Με το που παίρνει λοιπόν την άδειά, πήρε κι αυτή άδεια από τη δουλειά της απλά για να είναι σίγουρη ότι θα τον έχει από κοντά. Λέει λοιπόν ότι όλη την ώρα είναι από πάνω του και τον παρακολουθεί, ότι κατά τ άλλα μαλώνουν συνέχεια και δεν κάνουν τίποτα μαζί όλη μέρα, και τελικά 2 εβδομάδες τώρα η μόνη μας επαφή είναι μετρημένα μηνύματα. Λέει θα στείλει αργά το βράδυ που θα μπορεί και δεν στέλνει σχεδόν ποτέ. Είναι λογικό τώρα αυτό; να μη μπορεί να στείλει γιατί δήθεν τον βλέπει αυτή; να είναι παντρεμένος δεν παίζει σίγουρα, απλά μετά από ολα αυτά είμαι έξαλλη και έχω ξενερώσει και δεν μπορώ να το σταματήσω γιατί ήδη νιώθω εντελώς μόνη μου και έχω δεθεί μαζί του.