Ας πούμε ότι κάπου ζει μια γαλοπούλα που το' χει καημό να γίνει τούρτα. Να ξεφύγει απ' τη μοίρα ανοξείδωτη πιατέλλα, πολλές προσευχές, όλο το σόι στην τραπεζαρία, θερμόμετρο στον πωπό . Είναι μια ρομαντική γαλοπούλα που θέλει ν' απογειωθεί σε προικώα πορσελάνη με κεράκια. Πολλά κεράκια, πάνω από σαράντα κυματοκεράκια μπηγμένα στο μπούτι-της γαλοπούλας το μπούτι.
Κι εγώ είμαι η καλή νεράιδα.
Η νεράιδα των πουλερικών.
Των πουλερικών που κρύβουν μια καρδιά από κρέμα σαντιγύ, βαθειά μες στα κοκορόφτερά τους.
Λαμποκοπούσα, Λάμπουσα, Λαμπρή και Λαμπρινή - όλα αυτά είμαι εγώ και πραγματοποιώ ευχές. Είμαι αυτή που λάμπει χωρίς λαμέ, αυτή που θα πάρει αγκαλιά αυτό το πράγμα που δεν είναι ούτε τούρτα, ούτε γαλοπούλα, αλλά είναι πολύ ευτυχισμένο που είναι έτσι κι όχι αλλιώς. Στήθος, μπούτια, φτερά θα στάξουν καυτά δάκρυα (προσωρινής) ευτυχίας.
Και θ' αρχίσω τις ευχαριστίες.
Γιατί έχω τα γενέθλιά μου απόψε,
το δικαίωμα της πιο προσωπικής γιορτής.
Και θα ευχαριστήσω τον Πλάστη και Δημιουργό που οι (βασικές) ουλές μου είναι από καισαρική, που πρόλαβα να πω στη μαμά ότι πάντα την αγαπούσα και που μπορώ να ξυπνάω δυο-τρεις ανθρώπους σ' αυτόν τον πλανήτη (για μια μπούρδα) χωρίς να με βρίσουν.
Και θα τον ευχαριστήσω τον Κύριο Θεό που χρωστάω μόνο δυο νοίκια και μια ΔΕΗ και που τα μικρά (στο δωμάτιο δίπλα) ονειρεύονται αρκουδοπεταλούδες.
Και που η θεία Τζένη με υιοθέτησε και που ο Γιαννάκης με διάλεξε για νονά του.
Και που οι αρχαίοι φίλοι μου είναι λουλούδια και οι νέοι πουλιά.
Και για (διάφορα) άλλα θα τον ευχαριστήσω.
Πολύ θα τον ευχαριστήσω.
Και μετά θα σβήσω τη γαλοπούλα.
Πανευτυχής (προσωρινά).
σχόλια