Σάββατο βράδυ, στα παγκάκια έξω από τον Δαναό περιμένω να δω την ταινία «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» και διαβάζω το άρθρο στο «Time» για τη γενιά των millenials, των σημερινών 20somethings που είναι «τεμπέληδες, νάρκισσοι και ζουν με τους γονείς τους». Τους χαρακτηρίζει «the me me me generation» - «η γενιά του υπερεγώ», η προηγούμενη ήταν «η γενιά του εγώ».
Παρατηρώ ότι τριγύρω έχει ένα σωρό εικοσάρηδες που στέκονται σιωπηλοί και ασχολούνται ασταμάτητα με το κινητό τους. Κι όταν δεν το κάνουν, απλώς κοιτάζουν γύρω τους. Μόνοι. Αργότερα, στο πάρτι των Yes It Does, τα αδιέξοδα του ήρωα της ταινίας (μοναξιά, ανεργία, αφραγκία, πείνα) ξεχνιούνται μέσα σε μια κατάσταση μεταμεσονύχτιας ευδαιμονίας (πραγματικής, ψεύτικης;), σκληρών beats, λικνισμάτων και φλερτ, με τόνους αλκοόλ. Εικοσάρηδες σε παρέες που ξέρουν τι θέλουν (να κάνουν σεξ) και να ζήσουν βιαστικά όσα προλάβουν, αζευγάρωτοι, ακόμα κι όταν δείχνουν ζευγαρωμένοι.
#quote#
Στο άρθρο του «Time» χαρακτηρίζονται εγωιστές, με υπέρμετρη αυτοεκτίμηση, τόση που καταντάει ναρκισσισμός, κι αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις τσεκάροντας τις φωτογραφίες που ανεβάζουν non-stop στο instagram και το facebook: οι περισσότερες είναι αυτοπορτρέτα ή στιγμιότυπα που έχουν τραβήξει οι φίλοι τους, αλλά με τη μούρη τους σε πρώτο πλάνο. Είναι η πρώτη γενιά που μεγάλωσε με το Ίντερνετ από κούνια και η πρώτη στην οποία τα socialmedia είναι ανάγκη, δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή χωρίς αυτά και ένα unfollow είναι λόγος για κατάθλιψη. Μια γενιά που μετράει χιλιάδες φίλους που δεν τους έχει ποτέ συναντήσει, που μιλάει όλο το 24ωρο μαζί τους, που φλερτάρει ασύστολα και μπορεί να βρει «το πιο εύκολο σεξ στην ιστορία της ανθρωπότητας», αλλά έχει καταστρέψει τον έρωτα. Και τον φοβάται. Μια γενιά που ανταλλάσσει κατά μέσο όρο 88 μηνύματα την ημέρα και ζει κάτω από τη συνεχή επιρροή των φίλων. «Ποτέ στην ιστορία δεν έφταναν οι άνθρωποι στα 23 κυριαρχημένοι σε τέτοιο βαθμό από τους συνομηλίκους τους. Για να αναπτύξεις τον τρόπο σκέψης σου και τη διανόηση πρέπει να γνωρίσεις μεγαλύτερους ανθρώπους, πιο παλιά πράγματα: οι 17χρονοι δεν μεγαλώνουν ποτέ, αν απλώς συναναστρέφονται άλλους 17χρονους. Το μόνο που κάνουν είναι να επικοινωνούν σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα από μία οθόνη. Τους βλέπεις στα μπαρ να κάθονται ο ένα δίπλα στον άλλο και να γράφουν μηνύματα. Μπορεί να φαίνονται ήρεμοι, αλλά ανησυχούν τρελά μήπως τους ξεφύγει κάτι καλό. Το 70% από αυτούς τσεκάρει το κινητό κάθε ώρα και πολλοί έχουν το σύνδρομο της κατά φαντασίαν δόνησης (αυτό που ονομάζεται iDisorder), αναζητώντας συνεχώς μια δόση ντοπαμίνης («Σε κάποιον άρεσε το status update μου!») που αναπόφευκτα μειώνει τη δημιουργικότητα. Τους ενδιαφέρει πραγματικά μόνο η δική τους άποψη. Και στο τέλος δεν αδιαφορούν μόνο για τη γνώμη των άλλων αλλά έχουν πρόβλημα να κατανοήσουν διανοητικά τις άλλες απόψεις. Αυτό που καταλαβαίνουν πολύ καλά είναι το πώς θα μετατρέψουν τον εαυτό τους σε "brand" με τους "φίλους" και τους followers" και να γίνουν μικρο-διασημότητες του facebook, του twitter και του instragram».
Σύμφωνα με τα στοιχεία στην έρευνα του «Time», οι επιπτώσεις από τη διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας στους 20άρηδες είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από ό,τι στις γενιές των ανθρώπων που είναι σήμερα 65 ή πιο μεγάλοι. Το 40% των 20άρηδων πιστεύει ότι θα έπρεπε να παίρνει προαγωγή κάθε δύο χρόνια, ασχέτως απόδοσης, και είναι παθιασμένοι με τη δόξα. Το 60% πιστεύει τόσο πολύ στη δική του «μεγαλοσύνη» που έχει αναπτύξει μία δική του ηθική και σε κάθε περίπτωση θεωρούν σωστό αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι. Και σε σχέση με παλιότερα, περισσότεροι νέοι ηλικίας 19-29 ζουν με τους γονείς τους παρά με έναν σύντροφο. Είναι και τεμπέληδες. Το 1992, το 80% των ανθρώπων κάτω από 23 ήθελε να βρει κάποτε μια δουλειά, σήμερα το ποσοστό έχει πέσει στο 60%.
Βέβαια, τα στοιχεία ισχύουν για την Αμερική, αλλά λόγω της παγκοσμιοποίησης και των social media δεν είναι και τόσο μεγάλες οι διαφορές από χώρα σε χώρα. Oι millennials είναι η πρώτη γενιά που οι εκπρόσωποί της είναι τόσο όμοιοι, όπου κι αν τους παρατηρήσεις, σε κάθε γωνιά της Γης. «Ακόμα και στην Κίνα, όπου η ιστορία της οικογένειας είναι πιο σημαντική από την κάθε ατομική, το Ίντερνετ, η αστικοποίηση και το ένα παιδί έχουν δημιουργήσει για γενιά με υπερβολική αυτοπεποίθηση που μοιάζει με αυτήν του δυτικού κόσμου. Και όλα αυτά δεν είναι προβλήματα των πλουσιόπαιδων –τονίζει ο συγγραφέας του άρθρου– οι φτωχοί millennials έχουν ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά ναρκισσισμού, υλισμού και εθισμού στην τεχνολογία, ακόμα και αν ζουν τις ψευτο-υπέροχες ζωές τους μέσα στα γκέτο».
Από την άλλη, οι 20άρηδες είναι η γενιά που θα αλλάξει τα πράγματα. Ταλαντούχοι, με πολλές και ειδικές γνώσεις, ακομπλεξάριστοι, που προσαρμόζονται εύκολα στα νέα δεδομένα και βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία. Είναι περισσότερο ειλικρινείς από κάθε προηγούμενη γενιά, η πρώτη γενιά που της αρέσει τόσο ο εαυτός της, που έχει όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Οι απόψεις τους έχουν μεγάλο ενδιαφέρον:
Πολιτική
Άλκηστη: Η αλήθεια είναι ότι πριν ξεσπάσει η κρίση δεν ασχολιόμουν και τόσο πολύ. Τώρα πια ασχολούμαι πολύ περισσότερο, γιατί θέλω να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Το μόνο καλό της κρίσης είναι ότι μας έκανε πιο συνειδητοποιημένους απέναντι στα κοινά. Ελπίζω μόνο αυτό να μην αλλάξει, όταν κάποια στιγμή τα πράγματα θα πηγαίνουν καλύτερα. Πότε δεν ήμουν μέλος κάποιας φοιτητικής ομάδας και όλη αυτή την κομματικοποίηση των πανεπιστημίων τη θεωρώ μεγάλη κοροϊδία. Θα ήμουν μέλος μόνο αν υπήρχε κάποια οργάνωση που να ασχολείται συλλογικά με τα θέματα του πανεπιστημίου, τα φοιτητικά αιτήματα, αλλά ο τρόπος που η πολιτική διεξάγεται στα πανεπιστήμια προσωπικά με απωθεί. Όπως μία χώρα είναι οι πολίτες της, έτσι και η πολιτική παίρνει το πρόσωπο των ανθρώπων που τη διαμορφώνουν. Και αν αυτοί δεν ήταν τόσο διεφθαρμένοι και τόσο στερημένοι από πνεύμα, δεν θα είχαμε δαιμονοποιήσει τόσο πολύ την πολιτική καθαυτή.
Δέσποινα: Ούτε εγώ ήμουν και δεν θέλω ποτέ να γίνω μέλος σε κάποια πολιτική ομάδα. Δεν πιστεύω ότι θα κερδίσω κάτι. Ίσως κάνα βύσμα για καμιά θεσούλα τώρα που το σκέφτομαι, αλλά, και πάλι, και γι' αυτό πρέπει να χωθείς πολύ και να γλείψεις. Ούτε πιστεύω ότι μπορώ να συνεισφέρω σε μια τέτοια ομάδα. Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με την πολιτική. Μαθαίνω τα σημαντικότερα νέα και τις εξελίξεις, αλλά μέχρι εκεί. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιο κόμμα που να με αντιπροσωπεύει και να με εκφράζει ούτε κάποιος πολιτικός.
Λήδα: Δεν μπορώ να πω ότι έχω ασχοληθεί και ποτέ με την πολιτική για να έχω κάποια ιδιαίτερη γνώμη. Αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ακόμα και να ασχολιόμουν το μόνο που με αηδιάζει πραγματικά, πέρα από την υπάρχουσα αισχρή κατάσταση, είναι η Χ.Α. Δεν θα καταλάβω ποτέ όλους αυτούς τους μπουζουκοκέφαλους και ειδικά τις γυναίκες που τους ψήφισαν. Δεν άκουσαν ποτέ τις θέσεις τους, άραγε; Επίσης, πιστεύω ότι, σίγουρα, όσο λαμόγια είναι οι πολιτικοί, άλλο τόσο είναι και οι ελληνάρες που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια.
Ευτυχία: Δεν ήμουν ποτέ μέλος σε καμία ομάδα ή κόμμα. Μεγάλωσα με την ιδέα της ελεύθερης βούλησης και της ανεξαρτησίας, του να είσαι κύριος του εαυτού σου, να κάνεις ανεξάρτητες και όχι κατευθυνόμενες επιλογές και να μη χρωστάς χάρες σε κανέναν. Οπότε, από μικρή η έννοια της πολιτικής μου προκαλούσε μια αδιαφορία, μη σου πω αποστροφή, λόγω της διαφθοράς στον χώρο των πολιτικών. Παρ' όλα αυτά, η απέχθειά μου για την ιδέα της κομματικοποίησης μου στέρησε μέρος από το κομμάτι της πολιτικοποίησής μου, στο οποίο πιστεύω ότι έχω κενά.
Διονύσης 1: Σε πολιτική νεολαία δεν ήμουν ποτέ. Και η ΔΑΠ έδινε εντελώς άχρηστες σημειώσεις για το πανεπιστήμιο.
Σεξ
Gkiokan: Είναι πολύ εύκολο να κάνεις σεξ στην Αθήνα, ανά πάσα στιγμή. Η σεξουαλική μου ζωή είναι πολύ καλή και μου βάζω 9. Και ναι, έχω κάνει σεξ μέσω social media.
Άλκηστη: Να κάνεις σεξ, πολύ εύκολο. Να βρεις κάποιον που να μπορείς να επικοινωνήσεις, πολύ δύσκολο. Γνωριμίες κάνω με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, face to face και όχι με το διαδικτυακό προφίλ μου. Σεξ μέσω social media έχω κάνει. Γνωριμίες, όμως, όχι και ούτε πρόκειται. Θα μου έβαζα, χμμμμ... 8,35/10.
Δέσποινα: Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο από το να βρεις δουλειά, πραγματικούς φίλους ή να κάνεις σχέση. Όλοι και όλες αυτό ζητάμε. Ένα καλό σεξ χωρίς δεσμεύσεις. Ακόμα κι όταν είμαστε καλυμμένοι κι ευτυχισμένοι στους άλλους τομείς της ζωής μας, αυτό μας λείπει. Το σκεφτόμαστε συνεχώς. Πάντα και παντού. Ο κόσμος έχει πληγωθεί από σχέσεις στο παρελθόν. Φοβάται να ξεκινήσει κάτι καινούργιο, να ερωτευτεί, γι' αυτό περιορίζεται στο σεξ. Ακόμα και με κάποιον που γουστάρεις πραγματικά, κρατάς μόνο επαφή για σεξ και δεν εκδηλώνεσαι γιατί φοβάσαι ότι θα πληγωθείς. Γνωριμίες κάνω μέσα από παρέες κυρίως. Υπάρχουν, βέβαια, και οι γνωριμίες σε μπαρ και κλαμπ, αλλά αυτές γίνονται μία φορά τον χρόνο και αν. Σεξ μέσω social media δεν έχω κάνει, αλλά σκέφτομαι να εγγραφώ στο perfect date. Θα πήγαινα στο «Χρυσό Κουφέτο», αλλά δεν προβάλλεται πια. Φοβάμαι ότι θα μείνω γεροντοκόρη. Όσο υπάρχουν δονητές, είμαστε καλά.
Διονύσης 1: Τη σεξουαλική μου ζωή θα ήταν καλύτερα να τη βαθμολογήσει η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας μου. Γενικά, είναι εύκολο να κάνεις σεξ. Είναι ακόμα πιο εύκολο, βέβαια, όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου. Κάνω γνωριμίες μέσω κοινών γνωστών ή απλώς στον δρόμο. Έχω βγει ένα και μόνο ραντεβού μέσω social media και ήταν λίγο fail. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι ποτέ δεν πρόλαβε το facebook τις ερωτικές μου συναναστροφές, πάντα ακολουθούσε. Δεν έχω κανένα προφίλ σε sites γνωριμιών.
Διονύσης 2: Χμμ, δεν έχω παράπονο. Πιστεύω περίπου 8/10, με όση αντικειμενικότητα μπορώ να το δω. Στην Αθήνα του 2013 είναι σχετικά εύκολο να κάνεις σεξ. Γνωριμίες κάνω κατά βάσει από συναυλίες, φίλους, σχολή, ακόμα και από random άτομα στον δρόμο. Σεξ μέσα από social media, όχι, ποτέ δεν έχω κάνει... και δεν είχα ποτέ καμία επαφή με sites γνωριμιών.
Ευτυχία: Θα έλεγα 10... Άντε, για να μη φανώ υπερβολική, τις κακές μέρες 9,5. Κάνω συχνά γνωριμίες με καινούργιους ανθρώπους, κυρίως μέσω της δουλειάς μου. Αν εννοείς ερωτικές, είμαι εδώ και καιρό σε μια πολύ ευτυχισμένη και υγιή σχέση, οπότε δεν με απασχολεί αυτό το κομμάτι. Θεωρώ τα social media πολύ απρόσωπο, ξενέρωτο και ψεύτικο μέρος για να κάνεις κάτι τέτοιο. Ίσως βοηθάνε πολύ τους εσωστρεφείς ανθρώπους να εξωτερικεύσουν πιο εύκολα τα συναισθήματά τους για αρχή, αλλά, και πάλι, το πραγματικό παιχνίδι παίζεται εκεί έξω και όχι στον virtual κόσμο.
Αντουανέτα: Θεωρώ ότι είναι πολύ εύκολο να κάνεις σεξ στην Αθήνα του 2013, όπως και σε όλες σχεδόν τις χώρες του δυτικού κόσμου. Η μόνη προϋπόθεση είναι να το θέλει κάποιος, μετά το ένα φέρνει το άλλο. Κάνω γνωριμίες στη σχολή, στη δουλειά, μέσω φίλων, μέσω δραστηριοτήτων (π.χ. μαθήματα χορού). Γενικά, δεν δυσκολεύομαι, είμαι κοινωνική. Δεν έχω κάνει ερωτικές γνωριμίες ούτε σεξ μέσω των social media. Δεν διαθέτω προφίλ σε τέτοιου είδους sites.
Νικόλας: Το πιο εύκολο πράγμα είναι να κάνεις σεξ, το ποιοτικό σεξ είναι δύσκολο. Γνωριμίες κάνω από παρέες και σε πάρτι. Όχι, μέσω των social media δεν έχω κάνει σεξ, προσπαθώ να κρατώ τις επαφές μου σε επίπεδο γνωριμίας. Όσοι ζητούν σεξ μέσω facebook και άλλων social media (αφαιρώ τα sites γνωριμιών, γιατί εκπληρώνουν κάποιο σκοπό) είναι άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που εκμεταλλεύονται την ελευθερία που τους δίνουν τα μέσα αυτά και «ζουν τη ζωή που δεν έζησαν».
Θάνος: Πόσο εύκολο είναι να κάνεις σεξ; Όσο εύκολο είναι να πεις «θέλω να κάνω σεξ». Γνωριμίες κάνω μέσω φίλων μου και κοινών γνωστών. Δεν έχω κάνει σεξ απ' το Ίντερνετ, αλλά έχω βγει πρώτο ραντεβού, το οποίο, όταν έφτασε στο τέλος του, κατατάχθηκε με περισσή ευκολία στην κατηγορία ADD (Another Disastrous Date). Δεν έχω προφίλ σε site γνωριμιών. Θα μου έβαζα 7.
Λήδα: Θα μου έβαζα ένα 8, πιστεύω είναι καλό γι' αυτή την περίοδο της ζωής μου. Και, γενικά, νομίζω πως είμαι στην καλύτερη φάση που έχω υπάρξει στο θέμα του σεξουαλικού. Το να κάνεις σεξ είναι το πιο εύκολο πράγμα - ειδικά σε μικρότερες ηλικίες πια είναι κάτι σαν να πηγαίνουν για καφέ μετά το σχολείο, νομίζω. Δεν το θεωρώ απαραίτητα καλό αυτό, αλλά, στην τελική, όπως βολεύεται ο καθένας. Γνωριμίες κάνω μέσα από κοινές παρέες και από τους χώρους όπου κινούμαι. Δεν μου αρέσει πολύ να γνωρίζω άτομα μέσω net. Δεν έχω κάνει σεξ ποτέ μέσω net. Δεν το βρίσκω ούτε διεγερτικό ούτε ασφαλές. Προτιμώ να τον έχω τον άλλο στο ίδιο δωμάτιο με μένα. Το μόνο profile που έχω είναι στο facebook.
Social media
Gkiokan: Μηνύματα; Μπορεί να μη στείλω και κανένα σε μία μέρα μέσω κινητού. Μέσω facebook δεν έχω ιδέα, πάντως είναι πολλά για να τα μετρήσεις. Έχω facebook και tumblr. To facebook κυρίως γιατί από εκεί επικοινωνώ με τον έξω κόσμο, και το tumblr περισσότερο για έμπνευση και απλώς για να έχω κάτι να κάνω τα άυπνα βράδια. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά, απλώς νομίζω ότι χωρίς facebook θα δυσκολευόμουν αρκετά να κανονίζω πράγματα και να βλέπω τι παίζει από events καθημερινά. Το facebook σε κρατάει ενήμερο για τα πάντα, ακόμα και γι' αυτά που δεν σε νοιάζουν καν.
Νικόλας: Πλέον τις συνομιλίες μέσω smartphones δεν ξέρω αν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις μηνύματα. Αν το έκανα, όμως, σίγουρα θα έχανα το μέτρημα! Τη σχέση μου με τα social media δεν θα τη χαρακτήριζα ερωτική, όμως είναι ένας τρόπος να κρατώ επαφή με τους φίλους μου τις μέρες που δουλεύω. Χρησιμοποιώ πολύ το facebook και το instagram. Έχω twitter, αλλά βαριέμαι απίστευτα να το χρησιμοποιώ σε καθημερινή βάση, δεν με ενδιαφέρει να μάθω πότε ξύπνησε, έφαγε και πήγε τουαλέτα ο καθένας. Το ανοίγω μόνο τη μέρα της Eurovision και γελώ πολύ με τους σχολιασμούς. Επίσης έχω soundcloud, path και pinterest. Σίγουρα έχω λογαριασμό σε οποία μπούρδα βγαίνει κι έχω μπει έστω μια φόρα, απλώς για να έχω άποψη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς Ίντερνετ.
Σταμάτης: Στέλνω 10 με 15 μηνύματα την ημέρα. Χρησιμοποιώ πολύ τα social media! Συγκεκριμένα, έχω facebook και το προσωπικό μου website. Χρησιμοποιώ τα social media μόνο για να επικοινωνώ με ανθρώπους και για επαγγελματικούς λόγους.
Αντουανέτα: Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αριθμό, πάντως σίγουρα στέλνω λιγότερα από 88 μηνύματα την ημέρα. Ίσως 20-30. Αν συγκρίνω τον εαυτό μου με τους υπόλοιπους συνομήλικούς μου, θα έλεγα ότι η σχέση μου είναι μέτρια .Έχω facebook, αλλά τίποτε άλλο, και το χρησιμοποιώ σε πολύ normal επίπεδα .Μιλάω με φίλους μου στο εξωτερικό ή με άτομα που δεν βρισκόμαστε πολύ συχνά και κάποιες φορές ποστάρω φωτογραφίες. Μπορώ άνετα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά, γιατί δεν μου είναι απαραίτητα. Ίσα-ίσα, πιστεύω πως οι σχέσεις μας έχουν γίνει ακόμα πιο απρόσωπες κι επιφανειακές μετά την εμφάνιση του Ίντερνετ και των socialmedia στη ζωή μας.
Κώστας: Αποφεύγω να συνομιλώ με μηνύματα, προτιμώ την άμεση τηλεφωνική επικοινωνία. Η σχέση με τα social media είναι αρκετά καλή, χωρίς υπερβολές και δεν θεωρώ τον εαυτό μου εθισμένο. Χρησιμοποιώ μόνο το facebook, το έχω εγκατεστημένο ακόμα και στο κινητό μου για ανεβάσω φωτογραφίες η κάποιο video σχετικά πάντα με τον χορό.
Θάνος: Αν συμπεριλάβω και το κάθε μήνυμα στο chat του fb, τότε περνάμε σε δυνάμεις του 10. Έχω facebook, twitter, instagram που τσεκάρω συστηματικά. Αρκετά συχνά μπαίνω σε tumblr, foursquare, pinterest και soundcloud. Το timeline του κάθε χρήστη πιστεύω ότι είναι τόσο ενδιαφέρον όσο οι ιδέες και οι προθέσεις του. Τα social media είναι κάτι σαν μικρόφωνο για να ακουστεί σε περισσότερους ανθρώπους με τους οποίους ταυτίζεται και που, διαφορετικά, δεν θα αντιλαμβανόταν ότι υπήρχαν. Ομολογώ ότι έχουν χωθεί για τα καλά στην καθημερινότητά μου και θα δυσκολευόμουν να τα αποχωριστώ.
Ευτυχία: 88;WTF; Θα έλεγα ότι στέλνω γύρω στα δέκα! Έχω fb, instagram και tumblr. Α! Και twitter έχω, αλλά έχω να μπω κάποιους μήνες γιατί δεν είμαι καθόλου τύπος των status updates. Περισσότερο χρησιμοποιώ το fb και ενίοτε το instagram. Κυρίως για λόγους δουλειάς και για την ευκολία, όσον αφορά την επικοινωνία και την ενημέρωση. Στο τσακίρ κέφι μπορεί να ανεβάσω και κανένα τραγούδι! Σίγουρα θα ήταν μεγάλη αλλαγή κυρίως λόγω ψυχαναγκασμού και συνήθειας, αλλά εννοείται πως θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτά.
Διονύσης 1: Στέλνω ελάχιστα μηνύματα. Δεν παίζει κάρτα. Άντε, από facebook να στείλω σε δυο-τρεις τη φορά. Έχω μόνο facebook και ένα παλαιολιθικό προφίλ στο Hi-5. Θεωρώ το facebook χρήσιμο εργαλείο. Χρησιμοποιώ αρκετά τα προσωπικά μηνύματα, αντί να στέλνω sms, σε κάποιες περιπτώσεις κοινοποιώ τη δουλειά μου, ενημερώνομαι για την επικαιρότητα, θυμάμαι γενέθλια που δεν υπάρχει περίπτωση να θυμόμουν αλλιώς. Το facebook είναι ρεφενέ πάρτι σε κλειστό χώρο. Άλλες φορές δήθεν και ανούσιο ή πληκτικό, υπάρχουν όμως και φορές που ξεκινάει χορούς ή, καλύτερα, μπουκάλα! Είναι κρίμα να μένεις στην απέξω.
Δέσποινα: Είναι λίγο δύσκολο πια να στείλεις 88 μηνύματα την ημέρα, γιατί δεν έχουν όλοι λεφτά για κάρτα και δεν ανήκουμε όλοι στο ίδιο δίκτυο. Μιλάμε περισσότερο με inbox στο facebook. Μήνυμα πια στέλνουμε σε έκτακτες περιπτώσεις. Π.χ. «Έχω φτάσει, πού είσαι; Πάλι θα περιμένω;» ή «Είναι εδώ και αυτός/ή» ή «Πέτυχα τον πρώην σου με γκόμενα στο μετρό». Επίσης, όταν θες να αποφύγεις κάποιον και το παίζεις ότι είσαι έξω σε μια δουλειά. Α, και ο κανόνας: κανονίζεις με τηλέφωνο, ακυρώνεις με μηνύματα. Έχω facebook. Είχα κάποτε και twitter, αλλά δεν έβρισκα κάποιο ιδιαίτερο λόγο για να το χρησιμοποιώ κι έτσι το βαρέθηκα και το έκλεισα. Είμαι addicted. Βασικά, ανήκω στις κατινάρες του facebook. Ξέρω τα πάντα. Ποιος ανέβασε φωτογραφία, τι του σχολίασε ο άλλος από κάτω, τι ώρα. Με ποιον τα 'χει τώρα αυτή, πού πήγαν διακοπές. Σε ποιο μαγαζί ήταν χθες ο τάδε και με ποιους. Και όλα intime. Ζω για να μαθαίνω κουτσομπολιά μέσω του facebook. Εννοείται ότι και εγώ ανεβάζω φωτογραφίες, ποστάρω τραγούδια, κάνω check-in για να τα βλέπουν και να τσιτώνουν μερικοί, αλλά αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι το τρολάρισμα που κάνω στους φίλους μου μέσω ποστ στον τοίχο τους ή με κάφρικα σχόλια. Πολλές φορές έχουν φάει διαγραφή και report. Αλλά δεν φταίω εγώ. Με προκαλούν. Πάντως, η αλήθεια είναι πως το facebook ανοίγει μάτια και κλείνει σπίτια. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα ξυπνήσω μία μέρα και δεν θα έχω socialmedia. Κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, επειδή δεν έχω πρόγραμμα με τσάμπα Ίντερνετ στο κινητό, ζω έναν εφιάλτη. Ψάχνω για wifi παντού, πληρώνω όσο-όσο για ένα λεπτό. Ίσα για να μπω και να δω τι συμβαίνει. Κυρίως τις ειδοποιήσεις και τα inbox μου.
Άλκηστη: Δεν ξέρω, δεν τα έχω μετρήσει, αλλά στέλνω μηνύματα όταν έχω κάτι να πω ή όταν θέλω να κανονίσω να δω τους φίλους μου και όχι για να περνάω την ώρα μου. Γενικά, ήμουν λίγο επιφυλακτική απέναντι σε όλη αυτήν τη μανία με τα social media. Μέχρι πέρσι δεν είχα καν facebook ή twitter και όταν έλεγα ότι δεν είχα, όλοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν από άλλο πλανήτη. Αν χρησιμοποιείς σωστά τα sοcial media, είναι πολύ χρήσιμα, ειδικά το twitter. Μπορείς να ενημερώνεσαι, να ακούσεις ένα κομμάτι που δεν ήξερες, να βρεις παλιούς φίλους που είχες χάσει τα ίχνη τους, να διοργανώσεις πάρτι δωρεάν. Το θέμα είναι ότι λίγοι τα χρησιμοποιούν σωστά. Οι περισσότεροι τα χρησιμοποιούν για να χτίσουν την τέλεια εικόνα του εαυτού τους, αυτό που θα ήθελαν να είναι και δεν μπορούν να φτάσουν. Με σοκάρει όταν βλέπω ότι υπάρχουν άτομα που βγάζουν τελείως διαφορετικό εαυτό στα social media από αυτό που πραγματικά είναι. Μιλάμε πια για διαδικτυακές περσόνες. Μερικοί είναι λες και ζουν μόνο εκεί μέσα. Αλλά, εντάξει, αυτά είναι (ακόμα) πιο ακραίες περιπτώσεις. Ας μη γίνομαι και ηθικολόγος.
Δουλειά και ανεργία
Νικόλας: Δουλεύω πολύ, αμείβομαι στην ώρα μου και νιώθω ικανοποιημένος από τη δουλειά μου. Εύχομαι, βέβαια, αυτό να μην αλλάξει... Θα δούλευα τσάμπα πάνω σε κάτι που αγαπώ και θα προσπαθούσα να το κάνω να αποδώσει, αλλά μέχρι τότε σίγουρα θα κρατούσα τη βασική μου δουλειά. Ανεργία; Για μένα είναι φόβος.
Λήδα: Κάνω την πρακτική μου και είμαι πλήρως ικανοποιημένη που μπορώ να είμαι σε ένα περιοδικό ήδη. Γενικά, τώρα με την πρακτική είναι η πρώτη φορά που δουλεύω, οπότε, όχι, δεν έχω δουλέψει τσάμπα. Ανεργία; Μη σου τύχει όταν έχεις ανάγκη.
Σταμάτης: Μέχρι στιγμής είμαι ακόμα φοιτητής κι έτσι δεν μπορώ να κάνω κάποια κανονική δουλειά. Συνεργάζομαι με μια γκαλερί από την Αμερική και πουλώ κάποιους πίνακες και είμαι ικανοποιημένος. Επίσης, κάνω και με μια ομάδα δουλειές που έχουν σχέση με γραφιστική, εικονογράφηση, web design. Δούλευα για περίπου 4 μήνες τσάμπα... Δεν πρόκειται να το ξανακάνω. Η λέξη ανεργία μου φέρνει στο μυαλό στενοχώρια, απόγνωση, αδικία αλλά, παράλληλα, και τεμπελιά.
Αντουανέτα: Αυτή την περίοδο δουλεύω στο γραφείο του μπαμπά μου 2-3 φορές την εβδομάδα και δεν έχω σταθερό μισθό. Είμαι ικανοποιημένη γιατί είναι η πρώτη φορά που κάνω πράγματα που έχουν σχέση με αυτό που σπουδάζω. Δεν έχω δουλέψει ποτέ τσάμπα, αλλά, αν χρειαζόταν για να αποκτήσω εργασιακή εμπειρία, θα το έκανα. Με τη λέξη ανεργία μου έρχονται στο μυαλό χιλιάδες οικογένειες που με τη σημερινή κατάσταση στερούνται και τα βασικά, αλλά και οι νέοι της ηλικίας μου, που το επαγγελματικό τους μέλλον είναι τρομερά δυσοίωνο.
Κώστας: Διδάσκω σε 2 σχόλες χορού και ο μισθός μου κυμαίνεται στον βασικό μισθό ενός μέσου Έλληνα, αλλά δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι επιθυμώ. Έχω δουλέψει δωρεάν μόνο για κοινωφελείς σκοπούς ή για να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Ανεργία; Είναι κάτι άσχημο, κυρίως όταν αφορά νέους ανθρώπους σαν έμενα. Για εμένα σημαίνει ανασφάλεια, αβεβαιότητα και μεγάλη προσπάθεια για την επομένη δουλειά.
Ευτυχία: Είμαι ελεύθερη φωτογράφος, επαγγελματίας, οπότε δεν έχω σταθερό μισθό, αλλά για αρχή είμαι ευχαριστημένη από την εξέλιξή μου και τις απολαβές μου. Μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά μου ως αντικείμενο, αλλά με δυσκολεύει λίγο το κομμάτι της προώθησης του εαυτού μου και των δημοσίων σχέσεων. Ναι, έχω δουλέψει χωρίς αμοιβή για να στηρίξω μια προσπάθεια ενός εντύπου στο οποίο πιστεύω με την προοπτική να ανταμειφθώ στο μέλλον γι' αυτή μου τη συνεισφορά. Με αγχώνει πολύ η λέξη ανεργία, αλλά προσπαθώ να παραμείνω αισιόδοξη.
Διονύσης 1: Δουλεύω ως δημοσιογράφος. Ο ανώτερος μισθός που έχω πάρει είναι 450 ευρώ για οκτάωρο. Η δουλειά μου με ικανοποιεί πολύ ως δημιουργική απασχόληση, με απογοητεύει όμως διπλά, γιατί δεν μου δίνει λύση και προοπτική στο βιοποριστικό μου πρόβλημα. Έχω δουλέψει τζάμπα, όχι όμως για μεγάλο διάστημα. Υπάρχουν συνάδελφοι σε άλλα μέσα που έχουν δουλέψει χρόνια ολόκληρα απλήρωτοι. Καλοί μαλάκες κι αυτοί! Με τη λέξη ανεργία σκέφτομαι τριαντάρηδες αραχτούς με καφέ σε μια καφετέρια. Πάντα θα 'χει να τους δώσει τρία ευρώ ο πατέρας τους.
Δέσποινα: Όχι, δεν δουλεύω. Τρώω συνέχεια άκυρο. Λες και στο μέτωπό μου γράφω «άχρηστη» και το βλέπουν οι εργοδότες από πριν. Ούτε τσάμπα δεν με παίρνουν. Η λέξη ανεργία μου θυμίζει την τωρινή μου κατάσταση κι αυτή που αντιμετωπίζουν άλλοι νέοι. Νιώθεις λίγο άχρηστος. Η αλήθεια είναι ότι όταν συνέχεια σε απορρίπτουν και δεν βρίσκεις πουθενά δουλειά απογοητεύεσαι και παύεις να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο μελλοντικά.
Άλκηστη: Αυτήν την περίοδο δεν δουλεύω. Δούλεψα χωρίς αμοιβή για 8 μήνες και θα το ξαναέκανα. Είναι πολύ πιο εποικοδομητικό απ' το να κάθεσαι σπίτι σου επειδή δεν βρίσκεις δουλειά. Η λέξη ανεργία μου προκαλεί θυμό για τη θέση στην οποία μας έχουν φέρει αυτοί που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Λύπη για τη νοοτροπία από την οποία έχουν διαποτιστεί οι Έλληνες, να περιμένουν τα πάντα από το κράτος, να μη δημιουργούν νέες δραστηριότητες.
Συνεχίζεται στο μέρος Β'
σχόλια