ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα σε ένα κόσμο φυλακισμένο, σε ένα κόσμο άθλιο.Σε ένα κόσμο που χαίρεται με την δυστυχία των ανθρώπων.Σε ένα κόσμο που τα παιδιά γι αυτόν είναι αναλώσιμα προϊόντα.Σε ένα κόσμο που δεν νοιάζει κανέναν αν παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, αν παιδιά Βιάζονται. Παιδιά που η ψυχούλα τους είναι ματωμένη από την αγριότητα των ανθρώπων.Ξύπνησα σε έναν κόσμο κανίβαλο όπου άνθρωποι τρώνε ανθρώπους.Ξύπνησα σε ένα κόσμο άγριο, σε ένα κόσμο ψεύτικο.Σε ένα κόσμο που το μόνο που τον νοιάζει είναι αν θα χτυπήσουν οι καμπάνες και δεν τον νοιάζει που τα παιδιά του μέρα με την μέρα βασανίζονται.Μα γιατί άραγε να χτυπήσουν οι καμπάνες;;;;Προτιμώ να μην ξανά ακούσω καμπάνες να χτυπούν αλλά να δω τα παιδιά του κόσμου ευτυχισμένα.Όλοι ασχολούνται με το αν θα έρθει το Άγιο Φως...Με το Άγιο Φως της ψυχής των παιδιών σας ποιος ασχολήθηκε;;;Ποιος νοιάστηκε για το τι συμβαίνει τώρα, αυτή την στιγμή πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών;;; Πόση αγριότητα και βασανισμό έχουν υποστεί αμέτρητα παιδιά;;;Σαν τα παιδιά να γίνετε μας είπε ο Κύριος μας.Αλλά ειλικρινά τώρα....Ποιος θέλει να γίνει σαν τα παιδιά;;;;Από την στιγμή που εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε τις ψυχές των παιδιών μας και το γνωρίζουμε... πως είναι δυνατόν να θέλουμε να γίνουμε σαν τα παιδιά;;;; Τα παραδώσαμε στις ορεξεις του κάθε κανίβαλου για να είμαστε εμείς όμορφοι εξωτερικά... αλλά από μέσα είμαστε σάπιοι...Δυστυχώς ξύπνησα σε ένα κόσμο που έχει <<κορώνα >> στο κεφάλι του έναν και μοναδικό στόχο.Τον αφανισμό των Ανθρώπων.Και δυστυχώς ξύπνησα σε ένα κόσμο που εμείς οι ίδιοι τον τρέφουμε να μας καταστρέφει με την αδιαφορία μας, με τον εγωισμό μας, με την έπαρση μας.

Και γιατί να σκας για κάποιον που προτίμησε μία άλλη και να θρηνείς κιόλας για τον κοκωβιό; Το ότι δεν είσαι η επιλογή του, είναι αρκετό να ξενερώσεις μαζί του. Όποιος θέλει κάποιον απλά είναι μαζί του και δεν τον αφήνει.

Δεν ξέρω αν είναι εφικτό να ξεχάσεις χωρίς κάποια είδους αμνησία, ούτε και το θεωρώ απαραίτητο για να ηρεμήσεις, ίσα ίσα η άγνοια νομίζω ότι μόνο κακό κάνει εντέλει. Για μένα, το ιδανικο είναι αντί να προσπαθείς μέσω της απαγόρευσης να κάτσεις και ν' αφουγκραστείς όσα νιώθεις και σκέφτεσαι, Ν πεις και καποιες (συνήθως αβολες) αλήθειες στον εαυτό σου μπας και κάνεις κάποια βήματα μπροστά. Παράλληλα δε, πιστεύω ότι καμια φορά πρώτα κινητοποιείται το σώμα και μετά το πνεύμα, αρκεί να μην το εξαντλείς. Υ. Γ. Γενικότερα, χωρίς κατανόηση του εαυτού μας, δεν πιστεύω ότι μπορεί να έχουμε κάποια ουσιαστική εξέλιξη. Ακόμη κι αυτόν να μην σκέφτεσαι, το μοτίβο παραμένει εκεί και εκφράζεται στη ζωή σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η δυστυχία μαθαίνεται εύκολα κι είναι μια σταθερή κατάσταση, μην υποτιμάτε την έμφυτη ανάγκη για τη σταθερότητα αλλά και το οικειο. Αυτά και καλή σας μέρα. :)

Κάνε αλλά πράγματα να μην το σκέφτεσαι τόσο είναι δύσκολο σαφώς αλλά με το να αναλώνεσαι στο τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και κάθε δευτερόλεπτο να σκέφτεσαι τις στιγμές σας αναστατώνεσαι περισσότερο..και μην ξεχνάς όλα γίνονται για εμάς όχι σε εμάς οπότε θα δεις όλα καλά θα πάνε :)

για πολύ ακόμη αφού το επιτρέπεις.

Ο χρόνος θα βοηθήσει.. και όσο μπορείς να απασχολείς με κάτι τον εαυτό σου ώστε να μην τον σκέφτεσαι.