Αν είναι δυνατόν! Διάβαζα την εξομολόγησή σου και νόμιζα ότι διάβαζα μυθιστόρημα με ιστορίες από τα παλιά χρόνια, όταν τα παιδιά είχαν ρόλο δουλικού μέσα στο σπίτι. Νομίζω πως περιττεύει να σου πω ότι το οικογενειακό περιβάλλον που μας περιγράφεις δεν είναι υγιές... Τέτοια αχαριστία και τέτοια κακομεταχείριση δυστυχώς βιώνουν πολλά παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς γεμάτους απωθημένα. Οι άνθρωποι αυτοί, που κακώς έγιναν γονείς, φορτώνουν στα ίδια τους τα παιδιά τις ανασφάλειές τους και όσα οι ίδιοι απέτυχαν να κάνουν στη ζωή τους. Αυτό με τα κιλά που μας έγραψες μου δίνει το έναυσμα να σου πω (και ελπίζω να σε παρηγορήσει κάπως αυτό) πως όσα κιλά και να ήσουν, πάλι θα δεχόσουν κριτική. Είτε είσαι αδύνατη, είτε παχιά, είτε κανονική στα κιλά σου, η κριτική θα πέφτει πάντα βροχή! Έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι. Για αυτό συμβουλεύω τον καθένα και την καθεμία να κλείσει τα αυτιά του σε τοξικούς γονείς, αδέρφια και λοιπούς συγγενείς που έχουν ρόλο κριτή και δυνάστη! Άλλα παραδείγματα: Ενώ ήσουν καλή μαθήτρια, οι δικοί σου πάλι δεν ήταν ευχαριστημένοι. Ενώ πλένεις συνεχώς τα πιάτα, εκείνοι σε κατηγορούν ότι τάχα δεν προσφέρεις μέσα στο σπίτι. Είναι αυτό το στυλ ανθρώπων που δεν τους «πιάνεις» πουθενά! Πάντα θα είναι δυσαρεστημένοι, πάντα θα γκρινιάζουν... Όταν οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους και τις δικές τους ζωές, βρίσκουν άτομα που θεωρούν πιο αδύναμα πχ τα παιδιά τους και προσπαθούν να τα φορτώνουν με ενοχές. Είναι μια φοβερή κατάσταση που έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας μέσα στις οικογένειες… Η κρίση, η εργασιακή ανασφάλεια, οι οικονομικές δυσκολίες και άλλοι λόγοι, επιδεινώνουν την κατάσταση και οξύνουν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα μέσα στα σπίτια. Τα μέλη της οικογένειας αρχίζουν να ασφυκτιούν… Προσπάθησε να τους αγνοήσεις ή αν πιστεύεις ότι υπάρχουν περιθώρια πολιτισμένου διαλόγου, βάλε όρια και πες τους ότι πρέπει να σε σέβονται. Αν έχεις να κάνεις με αγριάνθρωπους και υπάρχει βία μέσα στο σπίτι μην ανοίξεις τέτοια αντιπαράθεση μαζί τους γιατί θα σας διαβάσουμε στις εφημερίδες… Εννοείται ότι όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, πρέπει να φύγεις από το σπίτι. Πρέπει να απομακρυνόμαστε από τόσο τοξικούς ανθρώπους, ακόμα κι αν είναι συγγενείς μας.Μακριά κι αγαπημένοι (αγαπημένοι που λέει ο λόγος δηλαδή). Καλό κουράγιο κορίτσι μου! Δεν είσαι η μόνη, μην απελπίζεσαι!
9.4.2020 | 20:42
Ελπίζω αυτήν την φορά να ανέβει
Όπως όλοι σας είμαι κλεισμένη στην οικογένεια μου στο σπίτι. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο και σήμερα έγιναν χειρότερα. Για να σας εξηγήσω τώρα η μαμά μου είναι στο σαλόνι να λέει πόσο άχρηστη καταστρεμενη ειμαι, ότι θα καταλήξω να ζητιανευω , ότι κανένας δεν θα με θέλει και αν με θέλει θα με βαρεθεί , και γενικά πόσο καλύτερα είναι οι άλλοι και πόσο θυμώνει που εγώ είμαι έτσι. Πως χαίρεται όταν βλέπει αλλά κορίτσια στο δρόμο και γενικά ήμουν σκατα στο μυαλό από μικρή και θα προτιμούσε να είχα μείνει ανάπηρη ( είχα θέματα με το πόδι μου μικρή και άρχισα να μιλώ και να περπατώ γύρω στα 5) . Κάθε συμπεριφορά της απέναντι μου θεωρεί ότι εγώ φταίω , θυμάμαι ότι δύο φορές παρά λίγο να χάσω την ζωή μου στα χέρια της. Δεν δικαιούμουν να πω όχι . Με ανάγκαζε με άσχημο τρόπο να κάνω δουλειές του σπιτιού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και με ξυπνούσε με φωνές αν αποκοιμιομουν το βράδυ χωρίς να πλύνω τα πιάτα. Δούλευαν οι γονείς μου παρά πολλές ώρες και μεγάλωσα τον αδερφό μου από τα 5 του μόνη μ. Σημαζευα το σπίτι, μαγείρευα και έπλυνα τα πιάτα καθημερινά και πάλι μου έλεγε πόσο τεμπελα ήμουν επειδή δεν τα έκανα με χαρά και πάντα ήθελα να βγω. Πρώτη φορά βγήκα σε καφετέρια στα 17 επειδή δεν μπορούσα έπρεπε να μείνω σπίτι, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια αλλά δεν πήγα φροντιστήριο και επειδή δεν είχα υποστήριξη κατέληξα να ξεχνάω να τρώω και να φτάσω στα 40 κιλά (175 ύψος) και οι γονείς μου δεν το πήραν χαμπάρι. Πέρασα με την δεύτερη χρονιά σε μια πολύ καλή σχολή αλλά πάλι δεν διάβαζα και μου έκανε χάρη που μου το επέτρεψε και μου έδωσε 1000€ στην αρχή για να σπουδάσω και το γεγονός ότι περνώ ενα επίδομα ( Α21) που το θεωρούν πολλά για μένα (140€) . Επίσης κατάφερα και είμαι στα διπλάσια κιλά από τότε (80) και συνεχώς ακούω ότι είμαι χοντρή.Το θέμα είναι ότι τα ακούω αυτό καθημερινά πλέον και δεν ξέρω ρε εσείς έχω αρχίσει να το πιστεύω. Και τις προάλλες έπλυνα τα πιάτα και λένε οι γονείς μου σε κάποια φάση ότι μόνο όταν αυτοί πεθάνουν θα κάνει δουλειές ο αδερφός μ (16χρονων) και δεν μπόρεσα με έπιασαν τα κλάματα, εγώ τα πλένω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μ . Και μαζί με αυτό το γεγονός ότι αρνούμαι να φτιάξω το κρεβάτι και τα ρούχα καθημερινά ακούω το ποσό άκαρδη ειμαι και ότι δεν αγαπάω κανέναν...
13
