ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναρωτιέμαι αν αυτή η πανδημία σηματοδοτεί το τέλος του Ερωτα. Προσωπικά είμαι καιρό μόνη κ εκεί που είχα αρχίσει να απελευθερωνομαι από το βάρος του παρελθόντος κ είχα αποφασίσει συνειδητά να προχωρήσω μπροστά...γίνεται αυτό... Δε λέω ότι δε σκέφτομαι τις συνέπειες που θα προκύψουν στην οικονομία (ίσως δε θέλω να τις σκεφτώ) αλλά μου λείπει τόσο μια σχεση με νόημα και το ερωτικό άγγιγμα που το μυαλό μου κατακλύζεται από αυτό. Ενώ πέρασα φάσεις (στην αρχή ανάγκη για μοναξιά, μετα ένα ηλιθιο ερωτικο κόλλημα κ μετά σχεδόν συνήθισα το να είμαι single), εξαιτίας συνειδητοποίησης κ ψυχοθεραπείας άρχισα να νιώθω πιο κοντά με τον παλιό εαυτό μου κ αποφάσισα να αναμετρηθω με τους φόβους μου, τώρα πια νιώθω ότι αν ήταν δύσκολο μια να βρω έναν άνθρωπο πριν (και με την πρακτική εννοια λόγω δουλειάς, φάσης ζωής και κύκλου) τώρα θα γίνει σχεδόν αδύνατο. Εύχομαι τουλ μετά από αυτό να πάψουμε να είμαστε ΤΟΣΟ κολλημένοι στα smartphones εξω κ να αρχίσουμε να αλληλεπιδρουμε, να παρατηρούμε πιο πολύ γύρω μας κ τη φύση και τους ανθρώπους. Και γενικά όλο αυτό να φέρει μια αναγέννηση στις ανθρώπινες σχέσεις ευρύτερα. Δε ξέρω πως θα γίνει όταν ο καθένας θα έχει να αντιμετωπίσει τις δικές του απώλειες από όλο αυτό μικρές ή μεγάλες, οπότε θα είναι δύσκολο να αφεθεί σε τέτοια συναισθήματα. Ήθελα να πω ότι είναι δύσκολο να έρχεσαι επιτέλους σε επαφή με ένα θαμμένο κομμάτι του εαυτού σου που διψάει για Έρωτα (με την ευρεία έννοια) και δημιουργία κ με την κατάσταση αυτή να προσπαθεις να το κρατήσεις ζωντανό. Από την ηθελημένη(?) αυτόκαταστροφική απομόνωση στην νομοθετικά επιβεβλημένη απομόνωση. Ξέρω τα οφέλη της καραντίνας και ακούγεται χαζό αλλά βάσει των αναγκών μου ώρες ώρες το βιωνω σαν πλήγμα και τιμωρία.