Πολύ άσχημη και επίπονη η αίσθηση εγκατάλειψης και εγκλωβισμού, ειδικά από τα πρώτα χρόνια. Εύχομαι να καταφέρεις να νιώσεις καλύτερα με την ζωή, να βοηθήσεις τον εαυτό σου να βρει τα όμορφα σε αυτήν και να προχωρήσεις. Συνεννόηση όλο και κάπου υπάρχει στον κόσμο (ίσως όχι σε ένα ανώνυμο forum). Ελπίζω να βρεις βοήθεια (ίσως σε κάποια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης ή σε κάποιον, δωρεάν ή όχι, ειδικό ψυχικής υγείας, ή μέσω κάποιας άλλης παραγωγικής ασχολίας, ατομικής ή ομαδικής ό,τι σου ταιριάζει) και να προχωρήσεις με ανανεωμένη πίστη στον εαυτό σου. Καλή τύχη και δύναμη!Υ.Γ Ελπίζω να δεις τις ουσίες ως εργαλείο ενδυνάμωσης και απελευθέρωσης, και όχι ως μέσο για να ξεχαστείς και να αποτραβηχτείς. Είναι η λεπτή διαφορά του φαρμάκου από το δηλητήριο.
20.4.2020 | 20:55
Μαμά, Μπαμπά, μην κρίνετε.
Έχω φτάσει 27 χρόνων και τρέμω να βγω στον έξω κόσμο. Σε σημείο να σκέφτομαι ότι θέλω μόνο να πίνω ή να κάνω ουσίες για να ξεχνιέμαι από αυτόν τον κόσμο... Γιατί μας είχατε τόσο χεσμένα; Είμαστε δύο παιδιά ενήλικες. Μένω ακόμα μαζί σας. Απλά δεν μπορώ άλλο. Έχω τόσο θυμό μέσα μου. Δεν ήθελα να ξαναγράψω εδώ μέσα, γιατί δεν με βοηθάει ουσιαστικά σε τίποτα, αλλά δεν αντέχω. Κι εδώ κακία θα βρω, κι έξω κακία θα βρω και μέσα στο σπίτι μου κακία θα βρω. Καμία συνεννόηση, ποτέ και με κανέναν. Έτσι έχω μείνει μέσα στο κεφάλι μου. Δεν έχω κανέναν στόχο, έτσι κι αλλιώς μεγάλωσε με δύο τύπους που το μόνο που έκαναν ήταν να κάθονται σ' έναν καναπέ να καπνίζουν και να τσακώνονται. Σας σιχάθηκα! Μακάρι να μην είχα υπάρξει ποτέ. Την βαρέθηκα αυτή την σκατοζωή! Την σιχάθηκα!!
2
