ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατά πως πάει το πράγμα και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τα περιοριστικά μέτρα θα αρχίσουν σιγά σιγά να χαλαρώνουν και να επιστρέφουμε και πάλι σε μια -έστω σχετική- κανονικότητα. Οι 5 εβδομάδες των περιοριστικών μέτρων (θυμίζω ότι ξεκίνησαν την Δευτέρα, 23 Μαρτίου με τα μαγαζιά να έχουν ήδη κλείσει 15 ημέρες πριν), ήταν για μένα μια περίοδος που, μετά την πρώτη εβδομάδα που λίγο πολύ όλοι ψαχνόντουσαν για το τί ισχύει και το πως αυτό πρέπει να εφαρμοστεί, πέρασα μια χαρά... Ησύχασε το κεφάλι μου από τις καθημερινές υποχρεώσεις και το τρέξιμο για τον ένα και τον άλλο -εν πολλοίς ανούσιο- λόγο και αιτία... Προφανώς δεν μου άρεσε να υπάρχει πάνω από το κεφάλι που μια συνεχής απειλή προσβολής από τον ιό, καθώς επίσης ήταν άκρως λυπηρές οι ειδήσεις περί διασωληνωμένων συνανθρώπων μας στις εντατικές και οι θάνατοι κάποιων εξ αυτών...Τώρα όμως που η κανονικότητα είναι πάλι προ των πυλών, έχω ήδη αρχίσει να κλαίω την μοίρα μου για τις υποχρεώσεις που έχουν συσσωρευθεί, μαζί με τις υπόλοιπες που ούτως ή άλλως θα υπάρξουν... Δεν είμαι φυγόπονος, κάθε άλλο θα έλεγα... Το πρόβλημά μου είναι ότι, δυστυχώς έχω αναλάβει και τις υποχρεώσεις άλλων (των μελών της οικογένειάς μου) με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Το γιατί συνέβη αυτό είναι άλλη ιστορία... Την ουσία κοιτάω και απογοητεύομαι...Τα περιοριστικά μέτρα με έκαναν να συνειδητοποιήσω το πόσο πιο ποιοτική και καλύτερη θα ήταν η ζωή μου, εάν δεν είχα όλους τους άλλους στο κεφάλι μου και τα προβλήματά τους, τα οποία προβλήματα, με έναν ''μαγικό'' τρόπο, η οικογένειά μου καταφέρνει να τα κάνει και δικά μου προβλήματα και το χειρότερο όλων είναι ότι, όταν κάτι πάει λάθος, βρίσκομαι και απολογούμενος για προβλήματα που δεν έπρεπε να ασχοληθώ καν...