ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26 χρόνων. Το πτυχίο μου μου προσφέρει εργασία στην Ελλαδα ευτυχώς να λέμε. Ο φίλος μου είναι 34 μετά από χρόνια σπουδών έχει δουλειά με μονιμότητα παρά πολύ καλά λεφτά και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο ζενίθ της επαγγελματικής του πορείας. Έχουμε την ίδια δουλειά ουσιαστικά απλά για μένα τα πράγματα είναι διαφορετικά . Πέρασαν τα χρόνια έγιναν πολλές αλλαγές στον κλαδο μας και ούτε θα παίρνω ποτέ τα χρήματα που παίρνει εκείνος και φυσικά η δουλειά που θα κάνω θα είναι χειρότερη. Μας αρέσει πολύ το εξωτερικό ταξιδεύουμε συνέχεια και του λέω πολλές φορές ότι θέλω να μείνουμε έξω. Δεν μου αρέσει η Ελλάδα. Όχι σαν τόπος φυσικά είναι ένας παραδεισος. Δεν μου αρέσει ο τρόπος ζωής ειδικά σε επαρχιακή πόλη που μένουμε , δεν μου αρέσουν οι συνθήκες εργασίας οι ευκαιρίες που έχεις είτε σε σπουδές είτε σε δουλειά κλπ κλπ. Αυτός μου λέει μην στεναχωριέσαι δεν χρειάζεται να δουλεύεις , το κάνω εγώ και για τους δύο. Θέλω απεγνωσμένα να δουλεύω γιατί λατρεύω το αντικείμενο που έχω , αλλά υπό αλλες συνθήκες. Δεν θέλει να πάει πουθενά,μου το λέει με πλάγιο τόπο , γιατί έχει καλή δουλειά και καλό εισόδημα και γιατί μέσα του φοβάται το άγνωστο. Τώρα είναι καλά ακόμη. Μετά τι θα γίνει; Είμαστε και οι δύο από φτωχιες οικογένειες ούτε πατρικό δεν έχουμε ούτε θα πάρουμε τίποτα από τους γονείς μας. Το μόνο που πήραμε και το πιο σημαντικό είναι οι αξίες μας και οι σπουδές μας που πάλεψαν να μας σπουδάσουν 6 χρόνια. Και χάρις αυτές τώρα έχουμε να φάμε. Αλλά για να πάρουμε αυτοκίνητο πρέπει να μαζεύουμε λεφτά 5 χρονια και ας εχουμε και οι δύο καλά εισοδήματα. Και αν κάποτε θελήσουμε να κάνουμε παιδιά ; Δεν είμαι αχάριστη το ξέρω πως κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα. Αλλά είναι κρίμα να έχουμε διαβάσει τόσο να δουλεύουμε τόσο να μην μας φτάνουν και να μας λέει και ο κάθε τυχαίος ΕΓΩ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΩ.