ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή ονειρευόμουν να φτάσει η στιγμή που θα μπορώ να ταξιδεύω συνέχεια και να πηγαίνω σε κάθε ακρη του κόσμου. Έτσι, από νεαρή ηλικία μου είχε μπει η ιδέα να σπουδάσω η να βγω στην αγορά εργασιας του εξωτερικού. Το πρώτο δε συνέβη λόγω οικονομικών, οπότε είχα πει στον εαυτο μου ότι θα κάνω τα πάντα να τελειώσω σύντομα και με καλούς βαθμούς ώστε να εχω περισσότερες ευκαιρίες έξω και κατά καιρούς έψαχνα πληροφορίες για πολλές χώρες κυριως ευρωπαϊκές. Τον τελευταίο χρόνο στη ζωη μου εμφανίστηκε ένας υπέροχος άνθρωπος που με έκανε να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να ζήσω για πάντα πλαι του. Εκείνος φανατικός της Ελλάδας, ούτε για αστείο να εργαστεί εξω αλλα και διακοπες προτιμάει να μένει Ελλάδα. Επειδή περνώ πραγματικά πολύ καλά μαζί του είχα συμβιβαστεί στην ιδέα ότι δεν θα ζήσω ποτε στο έξω και σχεδόν ειχα ξεχασει πως κάποτε ήταν αυτο το όνειρο μου. Αυτές τις μέρες όμως, έπειτα από ενάμιση μήνα καραντίνας μακριά ο ένας απ τον αλλον εχω αρχίσει να επιθυμώ παλι αυτή την αλλαγή στη ζωή μου. Ακόμα είμαι μικρή και εχω ευκαιρίες να το ζήσω ακομα και να αποτύχω όμως πιστεύω πως δε θα μείνω με τον καημό του: πως λες να ήταν αν όντως βρισκόμουν σε εκείνο το μερος; Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι το "σπιτι" μας αλλά μηπως το υποσυνείδητο έχει αλλη γνώμη γι αυτό;