ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πλησιάσει άλλους ανθρώπους, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μετά στη σχέση θα είναι σε όλα υπέροχος; Οι καλές σχέσεις θέλουν πρωτίστως να ρίξουμε γερή δουλειά με τον εαυτό μας, οι κακές είναι λίγο πιο εύκολη υπόθεση εννοείται.

1ον Δε μίλησα πουθενά περί τελειότητας. 2ον Δεν ξέρω πως προέκυψε ότι δε θεωρώ δικαίωμα των ανθρώπων να σχετίζονται με άλλους με κριτήριο την κοινωνικότητα ή την έλλειψή του (αν και σε πληροφορώ για την ιστορία πως οι άνθρωποι που είναι μοναχικοί και όχι μονάχοι, μια χαρά μπορούν να είναι κοινωνικοί μπορούν να είναι). 3ον Για μένα είναι σημαντικό να μην κοιτάμε μόνο να έχουμε κάποιον δίπλα μας, αλλά να είμαστε κατάλληλοι αμφότεροι ο ένας για τον άλλον. Πολλοί μένουν στο γεγονός του μικρού κύκλου και αγνοούν ένα σωρό προβληματικές συμπεριφορές/στάσεις/τάσεις/τρόπων σκέψεων/δράσης που τους κάνουν κακούς συντρόφους. Μπορεί να μην είναι βλαβερές με την έννοια της επιθετικής μορφής που μας έρχεται συχνά στο μυαλό, αλλά κυρίως με το γεγονός της αδράνειας και της παθητικότητας. Υ.Γ. Οσονούπω κλείνω τα εικοσιεννιά, να περιμένω δώρο; Πάντως, δεν κουνάω κανένα δάχτυλο. Αυτά που προανέφερα αφορούν εμένα και πιστεύω όλους μας. Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται στις διεπαφές με τους άλλους ασχέτως ευκαιριών, έχουν να ρίξουν πολλή δουλειά με τον εαυτό τους. Δε λέω πως είναι δίκαιο, αλλά είναι εξίσου άδικο να καταλήγουν οι σύντροφοί μας ψυχολόγοι μας ή (και ) να χρειάζονται οι ίδιοι ψυχολόγο. Αν λοιπόν οι πιο πολλοί έστω ρίχναμε την απαιτούμενη δουλειά με τον εαυτό μας, όσοι όντως θέλουν σχέση νομίζεις ότι θα ζούσαν μέσα στη μοναξιά ή τις κακές σχέσεις; Θα μας σώσουν οι τρόποι γνωριμίας αν το πρόβλημα είναι βαθύτερο;