ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας!!! Θα ήθελα να μοιραστώ το πρόβλήμά μου μαζί σας και αν μου προτείνετε κάποια λύση σε αυτό που νιώθω. Τον άντρα μου το γνώρισα στα 20. Δεν τον αγάπησα ποτέ. Εκτίμησα όμως ότι με αγαπούσε αυτός, καθώς ήμουν από φτωχή οικογένεια, αυτός ευκατάστατος, μόλις είχε ξεκινήσει στα πρατήρια του πατέρα του - πετυχημένου επιχειρηματία και με βοήθησε να τελειώσω ακόμα και τη σχολή μου και ηθικά και οικονομικά (Δεν είχα χρήματα ούτε για τσιγάρα, οι γονείς μου αγρότες,στερούνταν για να σπουδάζω εγώ). Δεν τον απάτησα ποτέ, από τη μια γιατί δεν είμαι τέτοιου είδους γυναίκα, από την άλλη γιατί υποσχέθηκα στον πατέρα μου τον οποίο λατρεύω πως τα χέρια που με βοήθησαν δε θα τα αδικήσω ποτέ, όπως αυτός μου δίδαξε από παιδί. Ο άντρας μου έχει ένα θέμα με το βάρος του. Πάντα τον έβλεπα σαν το γνωστό ροζ ζώο με την κλασική μούρη (καταλαβαίνετε τί εννοώ). Έχουμε 2 παιδιά. Η κόρη μου φοιτήτρια πλέον σε άλλη πολή, όμορφη, ψηλή, σιλφίδα, τη μεγάλωσα με το μπαλέτο της, με τρεις ξένες γλώσσες, με αρμόνιο και κιθάρα, διμοφιλής, με πολλές φίλες. Το πρόβλημα είναι ο γιος μου. Είναι 15 ετών και στο θέμα όρεξης είναι ίδιος ο πατέρας του. Τους βλέπω και τους δυο στο τραπέζι να τρώνε, έχουν ακριβώς την ίδια στάση, μοιάζουν και πολύ και τους παρομοιάζω με αυτό το ζώο που σας είπα προλίγο. Ακόμα και οι φίλοι του είναι σαν αυτόν. Αντί να βγουν να διασκεδάσουν νέα παιδιά, να φλερτάρουν, το μυαλό τους το έχουν στις κρέπες, τις πίτσες και τα γυράδικα. Κι όλο αυτό με τρελαίνει και σιχαίνομαι τον άντρα μου ακόμα πιο πολύ, γιατί σκέφτομαι πως αν έπαιρνα κάποιον που πραγματικά αγαπούσα να μην ένιωθα τώρα έτσι. Ντρέπομαι και για τους δύο, πρωτίστως όμως για τον εαυτό μου. Σας παρακαλώ, τί θα με συμβουλεύατε να κάνω; Συμβουλές από οποιαδήποτε ηλικία, γονείς, μη γονείς, νεολαία κλπ.