ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και τέσσερα χρόνια η καλύτερη μου φίλη από τα παιδικά μου χρόνια, συνομήλικη, με μια φτηνή και αβάσιμη δικαιολογία έπαψε να μου μιλά. Εξαφανίστηκε κυριολεκτικά από τη ζωή μου, και ας ήμασταν η μία ο πιο στενός άνθρωπος της άλλης σε φιλικό επίπεδο. Λέγαμε πως λογαριάζουμε η μία την άλλη για αδερφές. Για εμένα ήταν η αδερφή που δεν είχα ποτέ. Περάσαμε μαζί σχολικά χρόνια, φοιτητική ζωή, αποφοιτήσαμε, κάναμε όνειρα, στόχους, ανησυχίες για το μέλλον μας, και χίλια δυο που δεν χωρούν σε μια εξομολόγηση. Στήριζε η μία την άλλη στα ΠΑΝΤΑ. Όλοι μας ήξεραν σαν μια γροθιά και έλεγαν ότι τέτοια δυνατή φιλία δεν έχουν συναντήσει πουθενά.Έχω την εντύπωση όμως ότι το ''κρακ'' ακούστηκε μόλις της είπα ότι εκείνος με τον οποίο είχα σχέση μου ζήτησε να παντρευτούμε. Κάτι απροσδιόριστο στον τόνο της φωνής της, ένα χαμόγελο που μου φάνηκε προσποιητό, κάτι άλλαξε. Και ενώ ποτέ δεν την έκανα να αισθανθεί άβολα ή ότι δεν είναι για εμένα πολύ σημαντική. Μιλούσαμε καθημερινά χρόνια, μέχρι που σιγά σιγά από τότε άρχισε να εξαφανίζεται. Να βρίσκει δικαιολογίες. Και μετά να μου κάνει παράπονα. Να με κατηγορεί ότι αδιαφορώ, ενώ την αναζητούσα 1 και 2 μήνες στα τηλέφωνα και δεν απαντούσε. Που κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε ποτέ. Και ενώ πάλευα με τα χίλια ζόρια να κρατήσω όρθια αυτή τη φιλία, κι ενώ εξαιτίας του ότι μου δημιουργούσε συνεχώς τύψεις από το μηδέν έκλαιγα πολλές φορές και ο σύντροφός μου με παρηγορούσε ότι όλα θα πάνε καλά, παρά το ότι της ζήτησα πάρα πολές φορές να συναντηθούμε να μιλήσουμε ενώ την αναζητούσα 3 μήνες και έστελνε μόνο μηνύματα, κατέληξε σε μήνυμα που της άφησα με καλή διάθεση, να μου στείλει τρεις φράσεις. Οι οποίες με έκαναν να λιώσω στο κλάμα. Και τις οποίες τις σκέφτομαι και ακόμη κατά βάθος πονάω.Με πέταξε από τη ζωή της δίχως ποτέ να θελήσει να βρεθούμε και μιλώντας μου 8 μήνες με μηνύματα. Για μια φιλία που κρατάει από τα 10 μέχρι τα 30, θεωρώ ότι δεν άξιζα τέτοια συμπεριφορά ''σκουπιδιού''. Με πονάει πάρα πολύ που την έχασα, δεν ξέρω καν αν είναι καλά, μου λείπει τρομερά η φιλία μας...όμως πάνε τέσσερα χρόνια που έλαβε εκείνη την απόφαση και την σεβάστηκα. Δίχως ποτέ να της απαντήσω. Θα έχει να θυμάται από εμένα ως τελευταία λέξη μια φράση γεμάτη καλή διάθεση. Από τότε δεν επεδίωξα καμία συναναστροφή με άλλες φίλες, κλείστηκα για ένα χρόνο στον εαυτό μου. Άρχισα να νιώθω περίεργα, ότι δεν είμαι καλός άνθρωπος. Δεν ήθελα να βγαίνω, μόνο το να ταξιδεύω με ηρεμούσε. Σιγά σιγά άρχισα να συνέρχομαι... με την βοήθεια του άντρα μου και με τη βοήθεια δύο επιπλέον ανθρώπων που με βοήθησαν πολύ ψυχολογικά να συνειδητοποιήσω ότι ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΞΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Και ξεκίνησα να κάνω όσα έκανα μαζί της μόνη μου. Βόλτες μόνη μου, Για ψώνια μόνη μου. Μέχρι και καφέ πήγαινα να πιω μόνη το πρωί, ήταν μια αγαπημένη συνήθειά μας κάποιες φορές μια στο τόσο να πηγαίνουμε νωρίς το πρωί για καφέ. Το έκανα μόνη μου και αυτό. Δεν ήθελα καμία φίλη δίπλα μου... Και δεν θέλω... από τη στιγμή που ένα άτομο με το οποίο μεγάλωσα μαζί μου φέρθηκε έτσι γιατι να εμπιστευτώ ξανά ένα άλλο; ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΛΟΙΠΟΝ. Το φώναξα στον εαυτό μου και πήρα το μάθημά μου. Τουλάχιστον εγώ έδωσα εμπιστοσύνη, φιλία, αγάπη, κατανόηση, σεβασμό. Δεν ξέρω τι την ενόχλησε. Ποτέ δεν έμαθα, ποτέ δεν μου απάντησε. Ξέρω όμως σίγουρα ότι το πρόβλημα ήταν ΔΙΚΟ ΤΗΣ. Παραλίγο να πάθω κατάθλιψη (αν δεν είχα ήδη δηλαδή) εξαιτίας της. Όμως όχι. Ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος δίχως φίλους, πόσο μάλλον όταν μένει μόνος άθελά του. Μόνη λοιπόν από φίλες, με ένα ποτήρι κρασί στο μπαλκόνι, μουσική, και περιμένοντας τον άνθρωπό μου να γυρίσει από τη δουλειά. Τουλάχιστον έχω την ευλογία να έχω βρει τον φύλακα άγγελό μου.