Θα κανω "διάγνωση" και ας είναι ανεπιτυχής δεν πειράζει. :ΡΈζησες και ζεις με δύο αδερφια τα οποία φροντίζεις με αποτέλεσμα να λάβεις τον ρόλο γονιού. Αυτό σου στέρησε το δικαίωμα να είσαι παιδί. Σου στέρησε το να ανησυχεί κάποιος για ΕΣΕΝΑ γιατί ΚΑΙ εσύ είσαι παιδί. Σε έμαθε να μην παραδέχεσαι τις ανάγκες σου αλλά να ανησυχείς για τις ανάγκες των άλλων. Η κατάθλιψη είναι κάτι που ΑΠΑΙΤΕΙ με βίαιο τρόπο να στερέψουμε το βλέμμα στις ανάγκες μας επειδή τόσο καιρό τις αρνούμασταν/καταπιέζαμε!!!Μάθε απ'όλο αυτό με ποιον ΤΡΟΠΟ θες να αγαπιέσαι. Ζήτα το Ή δώστο στον εαυτό σου.Η μητέρα σου θέλει να την εμπιστεύεσαι αλλά δεν έχει τα σωστά λόγια να το εκφράσει . Αν περιμένεις να λέει τα σωστά πράγματα θα απογοητευτείς, μπορείς όμως τουλάχιστον να την μάθεις λιγάκι τον τρόπο με τον οποίο θες να σε νοιάζονται . Καλή τύχη!
17.6.2020 | 15:58
Μιζερια.
Καλησπερα σας. Δεν θελω συμβουλες,ξερω οτι θα παρω την προφανη και πιο σωστη,απλα θελω να τα γραψω εδω.Αισθανομαι οτι η ψυχικη μου υγεια εχει χειροτερευσει πολυ, και ειναι ίσως η πρωτη φορα που κυριολεκτκα ανησυχω καθε μερα που περναει για τον εαυτο. Εχω γεμισει το κεφαλι μου με κομπλεξ,για την ακμη μου,για το σωμα μου,το προσωπο,τα μαλλια,τον χαρακτηρα μου. Καθε φορα που καποιος μου λεει κατι θετικο στο μυαλο μου αμεσως εχω ενα αρνητικο στοιχειο που θα αντικρουσει την καλο λογο.Ειμαι απομακρη και νιωθω ασχημα που πολλες φορες δεν εχω την δυναμη να μιλαω σε κανεναν,ακομα και σε μια φιλη μου που κι αυτη ειναι σε παρομοια κατασταση με εμενα.Ο,τι κανω νιωθω οτι το κανω λαθος. Ερωτικα ουτε λογος,και πολλοι αναρωτιουνται γιατι; Ε οταν με τοσα κομπλεξ και προβληματα δεν εχω ορεξη να πρηζω και αλλους ανθρωπους. Και γενικα κρυβομαι πισω απο το ''δεν θελω να σε ενοχλω'' και εξαφανιζομαι απο την ζωη των αλλων επειδη φοβαμαι μην τους κανω σαν εμενα. Το οικογενειακο περιβαλλον εχει πλασει στο μυαλο του μια τελεια εικονα για εμενα και οταν τους λεω οτι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ και φοβαμαι πολυ για τον εαυτο μου δεν το δεχονται με τιποτα. Ποτε δεν ειχα παραπονεθει για την κατασταση που επικρατει στο σπιτι με τα 2 αδελφια που βρισκονται στο φασμα το αυτισμου και μαλιστα ο ενας και με ογκο στον εγκεφαλο,αλλα εχει αρχιζει να με κουραζει.Κουραζομαι να ξυπναω καθε μερα με τις φωνες του αδελφου μου και κουραζομαι να εχω συνεχεια σημαδια στο σωμα μου απο την σωματικη βια που ασκει η αδελφη μου κατα τις κρισεις της..και ξερω οτι δεν φταινε αυτοι,αλλα ουτε εγω ευθυνομαι.Παντα ξεφευγα με το διαβασμα,ομως τωρα δεν εχω δυναμη να το κανω ουτε αυτο. Η σχολη μου ειναι απαιτητικη, ημουν πολυ καλη ομως τωρα δεν εχω ορεξη για τιποτα. Η μητερα μου ισως θα προτιμουσε να της πω να παρω καμια ουσια για να γινω καλα,παρα να παω σε ψυχολογο. Παραπονιεται που δεν τα λεω σε αυτη και οταν της εξηγω οτι δεν μπορει να βοηθαει παντα μου λεει '' ε οκ πηγαινε να μιλησεις σε κανεναν ξενο''. Εχω βαρεθει παρα πολυ...ειμαι 20 χρονων και εχω χασει ολα αυτα τα ωραια χρονια στην μιζερια.Και φοβαμαι μηπως χασω κι αλλα.
3
