ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λυπάμαι τον εαυτό μου που επένδυσα τόσα σε αυτή τη δήθεν φιλία ετών. Άργησα να καταλάβω πόσο "δήθεν" ήταν. Λυπάμαι τα χρόνια τα φοιτητικά, που όλη μέρα ήμασταν μαζί, στους καφέδες, στα ξενύχτια, στις ατελείωτες ώρες παράδοσης, στα δανεικά που δε μου επέστρεφες σχεδόν ποτέ και σε λυπόμουν, γιατί ήξερα πως οι γονείς σου δεν είχαν μία οι άνθρωποι κι έκανα το κορόιδο...Λυπάμαι τις πλάτες που σου έκανα όταν τα φόραγες στη Μ...κι έπεσες σε κατάθλιψη γιατί σε έπιασε στα πράσα κι όντας απελπισμένος την χιλιοπαρακάλεσα να τα ξαναβρείτε κι όταν της τα ξαναφόρεσες με το ίδιο πρόσωπο και με τον ίδιο τρόπο ήρθε και με έφτυσε μες στα μούτρα για την ευκαιρία που σου έδωσε. Ίσως αυτό πλήρωσα... Την αδικία που της χαρίσαμε κι εσύ κι εγώ μαζί σου...Ξέχασες που όταν ο σπιτονοικοκύρης τελευταίο έτος σε πέταξε έξω και ήθελες να παρατήσεις τη σχολή κι εγώ ο μ... σε έβαλα στο σπίτι μου 8 ολόκληρους μήνες και την έβγαζες με πενταροδεκάρες που κι εκείνες όποτε σου κάπνιζε μου τις έδινες...Έλεγα δε βαριέσαι, η φιλία πάνω από όλα... Κι όταν σε έστειλαν φαντάρο στην πόλη μου, δεν είχες μία, μπατίρης μια ζωή, ούτε για τσιγάρα σου... Όλα σου έφευγαν στα ξενύχτια, στις γυναίκες και στα γούστα...Λυπόμουν όμως τους γονείς σου που έτυχε να γνωρίσω και πόσο φάνηκε να με είχαν συμπαθήσει...Απορώ πως βγήκες έτσι πουλημένος...Ένα πακέτο τσιγάρα σου έβαζα πάντα στο μπουφάν όταν πήγαινες στην τουαλέτα. Έλεγα φαντάρος είναι...Να έρθω όμως από τη δουλειά και να σε πιάσω στο κρεβάτι με την κοπέλα μου που ήξερες ήδη από τότε και που ήξερες πόσο την αγαπούσα και "δήθεν" με αγαπούσε, να μου παίζετε τέτοια π...ιά τόσο καιρό μες στο σπίτι μου; Κι άντε αυτή αποδείχθηκε πουλημένη και ξετσίπωτη...Εσύ όμως ρε φίλε; Δεν έχω λόγια, δεν έχω αισθήματα πλέον...Να προσέχετε παιδιά τις φιλίες σας!!! Άλλο τίποτε δεν έχω να πω!!! Στέρεψα!!!