ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον πατέρα μου... Μένω σε άλλη πόλη εδώ και 3 χρόνια, έχω βρει δουλειά και σπουδάζω, με την σχολή δεν τα πάω τέλεια,δεν μ'αρέσει πολύ αλλά το προσπαθώ, αλήθεια,θέλω μα τελειώσω... αλλά δεν τον αντέχω άλλο. Καθε φορά που επιστρέφω βλέπω τον πατέρα μου να φωνάζει για το παραμικρό, να ουρλιάζει κυριολεκτικά.. Δεν μπορούμε να κάνουμε μια κανονική κουβέντα. Δεν θυμάμαι ούτε 1 φορά να έχουμε κάτσει και να μην έχουμε τσακωθεί. Έτσι και σήμερα. Για ασήμαντα πράγματα πάντα αλλά κάνει σαν τρελός. Ντρέπομαι, ντρέπομαι πολυ... στην γειτονιά μου μένει ένας πρώην συμμαθητής μου και απλά ντρέπομαι να βγω από το σπίτι έτσι όπως κάνει... έχουμε γίνει ρεζίλι.. Συνάντησε μια φίλη μου αυτό το παιδί εχθές και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν μην πει τίποτα και γίνω ρεζίλι παντού.. Και αν τολμήσεις και του πεις τίποτα η κατάσταση χειροτερεύει... Εντομεταξυ κανένας δεν ξέρει ότι δουλεύουμε με την αδερφή μου.. καμαρώνει ο πατέρας μου ότι συντηρεί 2 σπίτια και οι άλλοι νομιζουν ότι είμαστε τα κακομαθημένα που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά.. Από την ημέρα που έφυγα για σπουδές δεν είχα μείνει σπίτι για τόσο πολύ καιρό.. αλλά τώρα δεν αντέχω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, νιώθω ότι πιέζομαι από παντού. Σεβασμός κανένας,ούτε ως προς το διάβασμα, ως προς την ιδιωτικότητα κάποιου ΤΙΠΟΤΑ. Δεν χω σκοπό να ξανά γυρίσω ποτέ πίσω.. ακόμα και αν αυτοί θέλουν.. μερικές φορές παραπονούνται ότι δεν είμαστε αγαπημένοι και πάντα καταλήγουν στο ότι είναι δικό μας φταίξιμο. Αυτοί είναι οι γονείς, ξέρουν τι κάνουν. Μου πέταξε τις προάλλες κάτι για γάμο και οικογένεια.. πριν τα 30 λέει... Εγώ δεν αφήνω άνθρωπο να με πλησιάσει έτσι οπως με έχουν κάνει,τι γάμος? Στεναχωριέμαι πολύ που δεν εχουμε μια όμορφη σχέση.. να μπορώ να τους μιλήσω... ευτυχώς που έχω τα αδέρφια μου... αλλά και πάλι μου λείπει αυτή η πατρική και αντίστοιχα μητρική στοργή..