ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθόμουν στον προαύλιο χώρο της εργασίας μου για διάλειμμα (χωρος εστίασης, είμαι νέα στη δουλειά). Ξαφνικά περνάει στο βάθος, αλλά μπροστά από το οπτικό μου πεδίο, ένας τύπος μεγαλύτερος μου σίγουρα ηλικιακά καμία 15 άρια χρόνια και μένω κάγκελο. Πλέον δεν άκουγα ούτε τη φασαρία, η περιφερειακή μου όραση έγινε θολή, και ήταν σαν όλα να κινούνταν πιο αργά. Ακούγεται χαζό αλλά αυτό έγινε! Είχα μεινει να τον κοιτάω μέχρι που μπήκε μέσα στο μαγαζί. Αυτός δε με είδε. Δεν είχε κάτι το ουαου εξωτερικά, θέλω να πω δεν κοκαλωσα γιατί είδα έναν > μπροστά μου. Ένας άντρας μετρίου αναστηματος, αδύνατος, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι (για να μην παρεξηγηθώ δε λέω πως εγώ είμαι η Αφροδίτη, απλά για να καταλάβετε πως δεν ήταν η ομορφιά η αιτία). Πάω μετά από λίγο να μπω μέσα και αυτός εκείνη την ώρα έβγαινε, συναντηθηκαμε στην πόρτα. Τότε με κοίταξε στα μάτια, παιδιά ένα βλέμμα τόσο φωτεινό και οικείο, σαν να τον ήξερα, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, μείναμε έτσι λίγο, εγώ να νιώθω κόμπο στο στομάχι, σαν να θέλω εμετό και ταχυκαρδία και μου είπε γελώντας αμήχανα bye. Δεν μπόρεσα καν να μιλήσω, κουνησα απλά το κεφάλι και έφυγα. Τι ήταν αυτό τώρα;Δε μου έχει ξανασυμβεί. Βρε μπας και ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στα 29 μου; Από τότε τον σκέφτομαι. Εχει περάσει ένας χρόνος, δε μιλάμε. Έμαθα πως είναι αλλού και έκατσα στα αυγά μου. Με τις υγείες μου