ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι θα φανεί ηλιθιο αυτό που θα πω, αλλά θέλω κάπου να το πω. Πριν δώσω πανελλήνιες και περάσω σε πανεπιστήμιο δεχόμουν ΑΠΕΙΡΟ μπουλινγκ στην τάξη για συνεχόμενες χρονιές, και οι καθηγητές απλά '' έκλειναν '' τα ματια. Φανταστείτε πόσο στο μάτι με είχαν βάλει ορισμένοι συμμαθητές μου και ποσο με >; που έβριζαν μπροστά μου τους Εβραίους στην τάξη την ωρα των θρησκευτικών και έλεγαν τι καλά που τους περιποιηθηκαν τότε και χασκογελουσαν, και το λεγαν επειδή εγω εκανα αρκετα παρέα με ενα επίσης ήσυχο παιδάκι σαν και εμένα που ηταν εβραιος. Τα λέγανε ακριβώς επειδή ξεραν οτι δε θα μπορούσα να απαντήσω και για να με μειώσουν. Να με χλευασουν, να με κάνουν να νιωσω κατωτερη. Εγω μονη λοιπόν σε ολο αυτο κι εκείνοι ενωμένοι όλοι μαζί για να με ξεφτιλιζουν...μια αλλη φορα πάλι μπροστά σε καθηγητή, σε ενα αγόρι με το οποίο ειμουν και ξετρελαμενη τοτε τρομαρα μου, είχε πέσει η τσάντα στην αίθουσα κι εγώ τότε γύρισα και του την σήκωσα, αυτός οχι απλα δεν είπε ευχαριστώ αλλα με αποκάλεσε ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑ μπροστά σε ολη την τάξη, κι οι φίλοι του να με κοιτάνε και να γελανε χαιρεκακα. Εγω παλι τίποτα. Πήγα στις φίλες μου στο διάλειμμα και έβαλα τα κλάματα. Ένας θεός ξέρει πως άντεξα και μπήκα για μάθημα την επόμενη ωρα. Πραγματικά θυμάμαι που τότε απορούσαμε με τις φίλες μου πως γίνεται να υπάρχει τοση κακία στα παιδιά του σχολείου μας. Αγόρια και κορίτσια μαζι. Πως γίνεται να τα έβαζαν με άτομα που πραγματικά ΠΟΤΕ οχι απλα δεν τους ειχαν πειραξει αλλα ούτε καν ενοχλήσει. Ενας αλλο καθηγητής μ παλι που του ειχα πει οτι δεν θέλω να είμαι στην ίδια ομάδα με ενα παιδί που μου έκανε μπουλινγκ και με φώναζε ειρωνικά '' το μοντέλο '' και αυτό ήταν το πιο ήπιο που έκανε βασικά.. Μου απάντησε οτι ίσως μου κανει καλο αυτό γιατί οταν βγω στην αγορά εργασίας θα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τα παντα. Ελα όμως που οταν μπήκα στο πανεπιστήμιο βρέθηκα αντιμέτωπη να χαροπαλευω με κατι '' φαντάσματα '' εφιάλτες. Όλο αυτό που ζούσα στο σχολείο οχι απλα δεν με δυνάμωσε αλλα με εκανε ΑΚΟΜΑ πιο αδύναμη. Έφτασα στο σημείο να φοβάμαι να παω μόνη μου σε αίθουσα γιατί σκεφτόμουν οτι θα γελούσαν μαζι μου, οτι ίσως με κορόιδευαν, οτι ίσως μου επιτεθεί κάποιος και απλά ΔΕΝ ήθελα να πηγαίνω στη σχολή. Και φυσικά μου είχε τύχει και στο πανεπιστήμιο ενα φοβερό περιστατικό στο οποίο μια συμφοιτητρια μου ζητούσε ειρωνικά να φύγω απο εκει, και κάνεις δεν ειπε κατι ουτε καν κατι '' φίλοι '' μου, παρα μονο ενα άκυρο παιδί που της είπε οτι αυτο που κάνει ειναι κακο. Εγωπαλι δεν έκανα τίποτα... Απογοήτευση και απο αυτούς τους '' φίλους'' μου. Και πιστεύω πως ακριβώς γιαυτο οι μορφές μπουλινγκ γίνονται σε παιδιά χαμηλών τόνων, σε παιδία οχι και τοσο τσαμπουκαλεμενα. Εχω φτάσει σε σημείο να χρωστάω πόσα μαθήματα και να είμαι απεγνωσμενη, απ τη μια να σκέφτομαι πως θα τα περάσω για να καθησυχασω τον εαυτό μου ξεχνώντας τα σοβαρά ψυχικα μου προβλήματα, τα οποία πλέον γνωρίζω πως δε προκειται να μου λυθούν με πολυ διάβασμα όπως η εξεταστική. Αισθάνομαι πως θα ζω μονίμως ενα ζωντανό κινούμενο εφιάλτη απλα και μονο μεσα στο μυαλο μου. Αν τα ατομα που κανουν μπουλινγκ γνώριζαν τι ΤΕΡΑΣΤΙΑ τραύματα μπορεί να αφήσουν στα παιδιά ίσως και να μην το έκαναν.. Ίσως λεω ίσως.ακόμα και σε σχέσει ς και σε φιλίες πάντα αισθανόμουν οτι κάποιος θα με προδώσει οτι κάποιος με εκμμεταλευεται, οτι κατι θέλουν να πάρουν απο εμενα. Μόνη μου τα ζούσα ολα. Στεναχωριεμαι με το παραμικρό, για ενα ατομο που μπορεί να το ξέρω 5 μέρες και θα αισθανθώ τεράστια θλίψη αν με πληγώσει έστω και λιγο. Δεν εχω μιλήσει σε ΚΑΝΕΝΑΝ γιαυτο και ήθελα απλα καπου να το πω, να το βγάλω απο μεσα μου. Εντομεταξυ ειμαι 2ο έτος και θα κάνω 10% γιατί δεν μου αρέσει η σχολή που είμαι. (κυρίως μπήκα γιατί ηθελα να αποδείξω στη μαμα μου οτι δεν ειμαι άχρηστη) ελπίζοντας οτι κάπως ίσως φτιάξει η ζωη μου και κατεφερω να ζήσω και εγω πιο ελεύθερα χωρις να φοβάμαι και την σκια μου. Ξέρω οτι χρειάζομαι ψυχολόγο, αλλα δε βρίσκω τη δύναμη να το πω στην οικογένεια μου. Εχω πολυ σοβαρά προβλήματα για τα οποία δε μιλάω σε κάποιον και αυτο με κάνει χειρότερα. Κανείς δε ξερει τι πραγματικά με βασανίζει κι ίσως μην το μάθει ποτέ. Το μόνο που με παρηγορεί κάπως, είναι η αδερφούλα μου η οποία αν και δε γνωρίζει την πραγματικότητα μου στέκεται πάντα τόσο πολύ, που αυτό και μόνο μου δίνει τεράστια δύναμη. Νιώθω τόσο μόνη και άδεια σαυτην την ζωη. Ισχύει τόσο αυτο που λενε οτι μπορεί να έχεις άτομα γύρω σου και να αισθάνεσαι τόσο μόνος και κενος. Να νιώθεις οτι δεν μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν κι αμα τελικά το κανεις αυτοί να σε γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Πολλές φορές αισθάνθηκα οτι θα ηταν πιο ανακουφιστικο για μενα αν απλα δεν υπαρχω. Δυστυχώς τους ανθρώπους που βασανίζονται ψυχικά και σωματικά, θα τους λυπηθει ο κόσμος μόνο αν τελικά πεθάνουν. Και τότε ξαφνικά όλοι θα γίνουν '' άνθρωπιστες'' και πονοψυχοι. Και θα φωνάζουν πως είναι κατα του μπουλινγκ., κατά της βιας γενικότερα . Ελα όμως που πολλοί από αυτούς κάνουν οτι δεν βλέπουν οταν βρίσκονται μπροστά σε ενα τέτοιο περιστατικό......