ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διστυχώς παρατηρώ στην οικογένειά μου αυτό που συμβαίνει σχεδόν στις περισσότερες. Διαφορετική μεταχείριση δέχομαι εγώ και διαφορετική τα 2 μικρότερα αδέλφια μου. Ήμουν θυμάμαι 8.5 χρόνων όταν η μητέρα μου στο Κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι μας ανακοίνωσε ότι θα έχουμε νέο αδελφάκι. Η μεσαία αδελφή μου τότε ήταν 1.5 χρόνων και η μητέρα μου έγκυος στον 3ο προς 4ο μήνα (έμπαινε εκείνες τις μέρες στον 4ο). Με τις αδελφές μου έχω 7 και 9 χρόνια διαφορά αντίστοιχα. Οι αδελφές μου έχοντας μόλις 2 χρόνια διαφορά (ουσιαστικά συνομήλικες) είναι συνέχεια μαζί. Ακόμη και σήμερα που πάνε στο γυμνάσιο (η μικρή θα πάει πρώτη και η μεσαία θα πάει τρίτη) παίζουν μαζί, βλέπουν μαζί σειρές και γενικά κάνουν τα πάντα μαζί. Χαίρομαι πολύ που τις βλέπω μαζί αλλά ταυτόχρονα τις ζηλεύω. Η μεσαία αδελφή μου τότε ήταν όπως προείπα 1.5 χρόνων και δεν πολυκαταλάβαινε. Κι ενώ τη μεσαία αδελφή την ήθελα πως και πως και 2 χρόνια νωρίτερα (στα 6.5 μου δηλαδή) πάλι σε Κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι η μάνα μου ανακοίνωσε ότι θα έχω νέο αδελφάκι. Έκανα τρελή χαρά τότε καθώς μέχρι τα 7 μου ήμουν μοναχοπαίδι. Δεν ήξερα τι ζόρι είναι να έχεις ένα μωρό αδελφάκι μέσα στο σπίτι και να κλαίει όλη μέρα κυριολεκτικά. Στη 2η εγκυμοσύνη της μητέρας μου πήγαινα και της έπιανα συνέχεια την κοιλιά. Χαιρόμουνα πάρα πολύ που θα αποκτούσα αδελφάκι. Αλλά όταν αρρώστησε με βρογχίτιδα 54 ημερών και πήγε το νεογέννητο νοσοκομείο (και νωρίτερα ακόμη είχα συνειδητοποιήσει πως είναι να είσαι πρωτότοκος κι ότι θα είχα ευθύνη για τη μικρή μου αδελφή) άλλαξα πολύ. Μέσα μου φοβόμουν από τότε μήπως ξαναμείνει έγκυος και αποκτήσει κι άλλο μωρό. Έπρεπε από τότε και για πάντα να δίνω το καλό παράδειγμα. Όταν έμεινε έγκυος και στη μικρότερη από τις 2 αναρωτήθηκα μέσα μου:Γιατί ο Θεός να είναι τόσο άδικος μαζί μου;Δεν τους έφταναν τα 2 τι το θέλανε το 3ο;Τώρα θα πρέπει να είμαι το καλό παράδειγμα για 2 μικρά. Βρε δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;Θα έχω μεγάλη ευθύνη ρε γαμωτο. Αν κάνω μαλακια εγώ θα με ακολουθήσουν κι αυτές μετά.Και άλλα πολλά τέτοια. Είπα στο τραπέζι "δε γίνεται να το αποβάλεις;". Τότε ήταν που μάλωσα άσχημα με τους γονείς μου. Μέχρι να γεννηθεί δεν την ήθελα και γενικά ήμουν χάλια. Όλο αυτό πιστεύω με τις αδελφές μου μου χάλασε την παιδικότητα. Στα 12 μου πχ μου φέρονταν λες και ήμουν 15, στα 14 σαν 17-18 ενώ στα 12 και στα 14 που είναι τώρα οι αδελφές μου τις φέρονται όπως στα 8χρονα και στα 10χρονα αντίστοιχα. Πάντα ένιωθα ο αδικημένος και το πειραματοζωο της οικογένειας. Ενώ και οι 2 μου γονείς στην αρχική τους οικογένεια ήταν πρωτότοκοι. Εγώ ποτέ δεν είχα αδελφή η αδελφό κοντά στην ηλικία μου. Αυτές τις βλέπω μαζί συνέχεια. Δε μπορώ να πω όμως χαίρομαι. Έχουν ακόμη και τις ίδιες παρέες. Είναι σα σιαμαίες. Συνομήλικες με όλη τη σημασία της λέξης. Έπειτα είναι και πολύ πιο κοινωνικές από μένα. Έχουν τόσους φίλους και φίλες κι εγώ έχω μόνο τον 1ο μου ξάδελφο και κάνα 3-4 άτομα που ξέρω είτε από τη σχολή είτε γενικά. Δεν είμαι και ιδιαίτερα κοινωνικός. Δεν έχω ουσιαστικά μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Σήμερα ωστόσο νιώθω ότι δεν είμαι αυτό που λένε "τυπικός πρωτότοκος". Δεν είμαι πχ το καλό παράδειγμα για τα 2 μικρότερα αδέλφια μου. Οι γονείς μου με φορτώνουν με υποχρεώσεις (που δε φορτώνουν στις αδελφές μου αντίστοιχες πχ) κι εγώ αρνούμαι να τις φέρω εις πέρας. Απαιτούν στη σχολή να είμαι μελετηρός και να περνάω τα μαθήματα (το καλό παράδειγμα που λέγαμε) κι εγώ του χρόνου πατάω 4ο έτος κι έχω περάσει σύνολο 4-5 μαθήματα από τα 65-70 της σχολής. Στην προηγούμενη εξεταστική δε σταύρωσα μάθημα ενώ διαβάζω γαμωτο. Και μάλιστα πολύ. Βέβαια η σχολή μου δε μου αρέσει καθόλου (αλλά αυτό θα το αναφέρω σε άλλη εξομολόγηση). Όλο εμένα στέλνουν για ψωμί και για ψώνια γενικά και έχουν και πολύ υψηλές προσδοκίες από μένα. Αν 1 από τις αδελφές μου ας πούμε θελήσει να μην πάει πανεπιστήμιο και να βγάλει ΙΕΚ πχ η μια τεχνική σχολή θα την αφήσουν. Και τις 2 θα της αφήσουν όταν έρθει η ώρα εκείνη σε παρεμφερή περίπτωση. Εγώ όμως όχι έπρεπε να δώσω πανελλήνιες και να διαβάζω πολύ. Και η φάση είναι ότι οριακά πήρα τη μεταγραφή (γιατί πέρασα σε άλλη πόλη). Αν δεν την έπαιρνα θα έπρεπε να ξαναδώσω. Όλα από εμένα τα περιμένουν. Εγώ άνοιξα το δρόμο και οι άλλες 2 τα βρήκαν όλα έτοιμα. Επίσης στην περίπτωση των 3 παιδιών παίζει ρόλο ηλικιακά που θα είναι κοντύτερα το μεσαίο παιδί. Στη δική μου οικογένεια ακόμη κι εδώ λοιπόν εγώ είμαι ο άτυχος/αδικημένος. Βάλτε και το ότι είναι και κορίτσια. Η αλήθεια είναι ότι ζηλεύω που στις αδελφές μου οι γονείς μου είναι πολύ πιο ελαστικοί και έχουν (οι αδελφές μου) πολύ περισσότερες ελευθερίες για τις οποίες εγώ έπρεπε (και πρέπει ακόμα) να δώσω αγώνα για να τις κατακτήσω. Και εγώ άνοιξα το δρόμο και δεν το εκτιμούν οι μικρές. Κατάλαβες;