Ωραια παντως η περιγραφη σου! ;) Εγώ εχω αποτυπώσει δυο σκηνικά. Το ενα ειναι να ειμαι ανάσκελα και να επιπλεω μεσα στη θάλασσα και να με σπρώχνει το ρεύμα και ο ήλιος να με καίει, και να νιώθω πουπουλο. Και η αλλη είναι ξαπλωμένη στην αμμουδιά εκεί που σκάει το κύμα να ακούω τον ήχο των κυμάτων. Και οι δυο λειτουργουν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης σε καταστάσεις άγχους κλπ. Εχω κι αλλες αλλα αυτές ειναι οι κύριες.
16.7.2020 | 15:56
Μια μέρα σ έναν ξεκούραστο τοπο
Ονειρεύομαι την στιγμή που βρίσκομαι σ' ένα καταπράσινο τοπίο. Τα πουλιά θα ακούγονται σαν χάδι στα αυτιά μου. Δεν θα σκέφτομαι τίποτα απολύτως. Ούτε ξαδέλφες ούτε θείους ούτε ούτε γονεις αλλά ούτε και τους περαστικούς, ούτε λογαριασμούς ούτε τίποτα. Θα υπάρχει αυτή η ησυχία στον νου και στην καρδιά. Το αεράκι θα χαϊδεύει το δέρμα μου. Δεν θα υπάρχει τίποτα θα υπάρχω εγώ και το περιβάλλον. Ο τόπος κατοικίας μου...το βουνό και η πεδιάδα. Λευκά μικρά κτήρια αχνοφαινονται στον ορίζοντα. Να ναι καταφύγια; Να ναι μικρά μικρά εκκλησάκια χτισμένα από περαστικούς διαβατες του χρόνου. Μονοπάτια στην βουνοκορφή...να ναι τα πανέμορφα κατσικάκια και τα κρι κρι που με τα ποδαράκια τους έχουν πηδησει από πέτρα σε πέτρα; Τι ομορφιά είναι αυτή; Τα τζιτζίκια ακούγονται και η βοη του δρόμου μου θυμίζει το αστικό τοπίο που βρίσκομαι.Άστυ.
2
