ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω παρατηρήσει πως όταν κάποιος/α εξομολογείται ότι σκέφτεται να προσεγγίσει τον/την πρώην τους τα "δεν ταυτίζομαι" και τα μηνύματα αποτροπής πέφτουν βροχή. Και αναρωτιέμαι: υπό ποιες συνθήκες αξίζει είτε η προσπάθεια για απλή επικοινωνία είτε η προσπάθεια για μια νέα αρχή; Αναφέρομαι κυρίως σε σχέσεις που είχαν διάρκεια και ήταν "σταθμοί" για τα συμβαλλόμενα πρόσωπα παρά σε πιο λάιτ καταστάσεις. Είναι ένα δίλημμα που ταλαιπωρεί και εμένα. Πριν δυόμισι χρόνια το άτομο με το οποίο ήμουν σε σχέση για πολλά χρόνια με χώρισε αργά και βασανιστικά με τον χειρότερο τρόπο, λέγοντας μου στο τέλος ότι θα ήθελε να κρατήσει επαφή μαζί μου γιατί με νοιάζεται. Εχοντας χάσει την γη κάτω απ'τα πόδια μου, εγώ εξαφανίστηκα από προσώπου γης. Ακόμα μπορώ να πω ότι δεν έχω ορθοποδήσει πλήρως αλλά προσπαθώ. Και ερωτώ;:Πότε ξέρεις ότι αξίζει να ξαναδημιουργήσεις γέφυρες με έναν άνθρωπο με τον οποίο έχτιζες ένα μέλλον, τον θεωρούσες σχέση ζωής πέραν του καθαρα ερωτικού στοιχείου (όσο κλισέ και αν ακούγεται) αλλά στο τέλος όλα ναυάγησαν;Ξέρω ότι η συνήθης φιλοσοφία ειναι το κοιτάμε μπροστά. Αυτό ταυτόχρονα μου δίνει μια αίσθηση ότι είμαστε αναλώσιμοι σαν άνθρωποι. Πώς αφήνεις πίσω χωρίς να ξανακοιταξεις ανθρώπους που στάθηκαν αφορμή για να σου αλλάξει η ζωή; Τι "σχέση" μπορούν να έχουν μετά δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πραγματικά;