Επ'ευκαιρία αυτής της εξομολόγησης (προς εξ.: υπάρχει βοήθεια!), θα ήθελα να πω κάτι άλλο, συγγενές.Οι ορμόνες που απελευθερώνονται κατά την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης (π.χ. οξυτοκίνη) ενισχύουν το αίσθημα του συναισθηματικού "δεσίματος". Ταυτόχρονα όμως, θολώνουν και την κρίση μας σε βάθος χρόνου. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους για τον οποίο πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να αποχωριστούν έναν κακοποιητικό σύντροφο ή (συνηθέστερα) να φύγουν από μια σχέση, στην οποία μπήκαν μεν με ερωτικο ενθουσιασμό αλλά που στην συνέχεια δεν τους προσφέρει συναισθηματική κι υπαρξιακή πληρότητα: γιατί ο εγκέφαλος αμφιταλαντεύεται και προτιμά ν'ακούει τις ορμόνες απ'την λογική, νομίζοντας πως "αυτό είναι αγάπη" και νιώθει ενοχές και γνωστική ασυμφωνία, όταν αναλογίζεται να φύγει για να γλυτώσει. Η συνήθεια φθάνει πιο βαθιά απ'όσο νομίζουμε. Αυτό προσπαθεί εν μέρει να αποτρέψει η (καλώς εννοούμενη) προγαμιαία αποχή, η οποία βέβαια ουδέποτε εφαρμόστηκε λειτουργικά σε άνδρες και γυναίκες, αλλά λειτούργησε ως ηθικιστικό εργαλείο ελέγχου και καταπίεσης, με τα γνωστά αντίθετα αποτελέσματα (άγνοια, αφέλεια, ανασφάλεια, νευρώσεις κ.λ.π.).Παράδοξο συμπέρασμα; Το "τέλειο σεξ" μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει και παραπλανητικά, εάν γίνεται με άτομο που δεν έχει την ωριμότητα και τα προσόντα (για δικούς του/της λόγους) να παράσχει συναισθηματική κι υπαρξιακή φροντίδα/επικύρωση. Ας το έχουμε υπ'όψιν μας.
21.7.2020 | 08:09
Δεν αντεχω
αλλο τη κακοποιηση του συζυγου μου.Και να μου μαυριζει καθε μου μερα αλλα και να σηκωνει χερι πανω μου.Δεν ξερω πως να ξεφυγω απο ολο αυτο.Δεν μπορω να επισκεφτω ψυχολογο .μονη λυση για να φυγω ειναι οταν ειναι στη δουλεια γιατι αλλιως δεν ξερω που θα καταληξω.Αλλα δεν εχω το κουραγιο,τα κοτσια τον αγαπαω με ολο μου το ειναι.νιωθω χρεος να κανω καλα εναν αρρωστο.και εχω καταδικαστει στη ζωη μου.Και ολα αυτα ;;γιατι οταν συνεβη πρωτη φορα δικαιολογησα τα πραγματα και εμεινα και ελεγα συγγνωμη και οτι εγω φταιω και μου αξιζε...τωρα ειναι αναποφευκτο.
12