ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τότε, που τα δρομάκια ήσαν γιομάτα μυρωδιές. Τα παράθυρα έμοιαζαν ηλιοτρόπια που άνοιγαν στο φως του πρωινού. Πρόβαλαν οι κοπέλες και μοίραζαν στ' αγόρια αναστεναγμούς. Οι πόθοι ήταν ακριβοί, οι λέξεις βαριές και τα βλέμματα θαλερά. Τότε, που η ζωή ήταν γυναίκα κι εμείς ιππότες με κοντά παντελόνια και ψηλή θωριά. Τα όνειρα είχαν φυγή και οι ψυχές πανιά. Τότε, που η τρελή ροδιά μπόρεγε να σε κάνει ποιητή, η αδικία επαναστάτη και ο έναστρος ουρανός ερωτεμένο. Τότε, που οι ερωτήσεις περίσσευαν, οι απαντήσεις ήσαν λιγοστές, τα μάτια διψασμένα και οι οθόνες στενές για να χωρέσουν τους πόθους μας. «Τότε, που ζούσαμε»…