ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα που δε ζουν οι γονείς της και έχω σχέση 4 χρόνια με ένα παιδί και συγκατοικουμε. Παρότι έχω άψογη συμπεριφορά προς τους γονείς του, αισθάνομαι ότι η μαμά του δεν με έχει αγαπήσει καθόλου, δε την νοιάζω. Με το αγόρι μου τα πάμε πολύ καλά και το ξέρει η μαμά του. Παρολαυτα νιώθω ότι δεν υπάρχει καμία ουσία, ότι δεν με εκτιμούν. Ένα παράδειγμα, τα Χριστούγεννα πήρα στην μαμά του δώρο μια καλή μπλούζα. Μετά από λίγες μέρες (ίσως επειδή ντράπηκε) μου έφερε ένα δαχτυλίδι χειροποίητο με κάτι σαν κολιέ. Το κολιέ είχε το άρωμα της πάνω (που σημαίνει ήταν φορεμένο) όπως επίσης και το δαχτυλίδι πολύ αμφιβάλλω αν το αγόρασε ή απλά δεν το θελε και μου το πάσαρε. Δεν με νοιάζει η αξία των πράγματων, αλλά η γυφτια με ενοχλεί πολύ. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα αλλά δεν είπα κάτι, αντ αυτού έδειξα χαρά για την κίνηση. Πριν λίγες μέρες της είπα ότι το φόραγα και πόσο μου αρεσε, και είπε στο αγόρι μου (σε συνομιλία που δυστυχώς άκουσα χωρίς να το ξέρουν) ότι της είπα ότι μου άρεσε το δαχτυλίδι και ότι ήμουν χαρούμενη, το αγόρι μου της λέει ότι χαζοχαιρεται με κάτι τέτοια και αυτή είπε στο αγόρι μου ότι χαίρεται που είμαι ολιγαρκής...Πραγματικά την σιχάθηκα! Την σιχάθηκα! Την συγκρίνω τόσο με τη μανούλα μου που ποτέ δεν είπε άσχημη κουβέντα για το αγόρι μου, ούτε γυφτιες έκανε. Άψογη στην συμπεριφορά αντικειμενικά, μόνο αγάπη υπήρχε. Τελοσπαντων, με κάτι τέτοια νιώθω απροστάτευτη και ας είμαι 30. Νιώθω ότι εγώ ενώ πάω να βγάλω αληθινά συναισθήματα, αυτή δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει. Και ρε γαμωτο, δεν έχω δώσει και δικαίωμα. Νέα όμορφη μορφωμένη με δουλειά που αγαπά τον γιο της. Γιατί νιώθω ότι δεν με θέλει; θέλω να τη δείρω απ τα νεύρα. Τι να κάνω;;