ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρ'ότι δουλεύω, ο μισθός μου είναι μικρός και δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι. Οπότε μένω με τους δικούς μου. Κι έχω μια μάνα που με κρίνει από μικρό παιδί. Που για αυτήν ποτέ δεν ήμουν αρκετή. Κάποτε δεν ήμουν η ιδανική μαθήτρια. Το πάλεψα, σπούδασα, τελείωσα σχολή "για τη μόρφωση" , τελείωσα και δεύτερη, για να μάθω μία τέχνη. Δουλεύω, έχω αλλάξει δουλειές, έχω ανεχτεί άσχημες συνθήκες για ψίχουλα (όπως όλοι μας), δεν έχω σταματήσει να παλεύω. Σπίτι μένω γιατί και μια τρύπα ακόμα κοστίζει πανάκριβα να τη νοικιάσεις. Ξαναλέω, βγάζω με το ζόρι τον βασικό. Αλλά το πληρώνω με καυγάδες που στήνουν οι δικοί μου (και η μάνα μου φυσικά) από το τίποτα και που σχεδόν όλοι καταλήγουν στο ότι είμαι χαζή, θα πεθάνω χωρίς σπίτι και μόνο αυτοί μπορούν να με ζήσουν, λες κι έχω περάσει όλη μου τη ζωή στον καναπέ και δεν έχω αποδείξει τίποτα. Και να σε κρίνουν κιόλας με τα δεδομένα της πολύ διαφορετικής αγοράς εργασίας της εποχής τους, που είχε καλύτερα λεφτά και που ειδικά η μάνα μου τα έβγαζε πολύ πιο ξεκούραστα απ'ότι βγάζω εγώ αυτά τα λίγα. Όταν καταφέρω να φύγω από εδώ, ειλικρινά δεν ξέρω αν θα θέλω να κρατήσω επαφές...