ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ανωνυμια βοηθαει...Οποτε ας γραψω εδω που κανενας δεν με ξερει. Σε δυο μερες ειναι 24 Αυγουστου και οι σκεψεις μου ειναι κολλημενες εκει. Περασαν δυο χρονια.Πριν δυο χρονια λοιπον , θα πηγαιναμε με την τοτε κοπελα μου που τη λατρευα , για λιγες μερες καμπινγκ. Νευριασε μαζι μου γιατι αργησα. Οπως εκανα συνηθως. Ειχα θεμα με την οργανωση χρονου. Αργησα μια ωρα να περασω να την παρω. Θυμωσε , ολα σε φυσιολογικα πλαισια, πλεον δεν αργω ποτε , ειμαι παντα παρα πεντε , ποτε και πεντε. Κατεβασε μουτρα, της ειπα πως δεν γινεται ετσι να ξεκιναει η εκδρομη μας , της ζητησα συγγνωμη και μου ειπε πως αν συνεχιστει η τοση ακραια αργοπορια μου και η ανοργανωσια μου να πρεπει να χωρισουμε, δεν μπορει παντα εκεινη να τραβαει το κουπι της συνεπειας. Ειχε δικιο και αφαιρεθηκα απο το δρομο. Στεναχωρεθηκα στην σκεψη πως θα τη χασω.Εκεινη τη στιγμη το αμαξι που ερχοταν απο το αντιθετο ρευμα εχασε τον ελεγχο και εγινε μετωπικη συγκρουση , αργησα να αντιδρασω το μυαλο μου ηταν θολωμενο. Εγω τραυματιστηκα ελαφρα και η Α. χαροπαλευε στο νοσοκομειο, ηταν σε καταστολη. Στο πορισμα δεν ειχα καμια υπαιτιοτητα, ο οδηγος ηταν μεθυσμενος και το αυτοκινητο του δεν ειχε περασει κτεο. Περασαν δυο εβδομαδες και τα καταφερε. Τωρα ειναι καλα. Η οικογενεια της ειναι ακομη στα δικαστηρια διεκδικοντας αποζημειωσεις. Η οικογενεια της ποτε δεν με συμπαθουσε γιατι ημουν απο φτωχη μονογονεικη οικογενεια, ρεμαλι στα ματια τους, τυπας με τατουαζ που η δουλεια του ειναι να γρατζουναει την κιθαρα. Οταν συνηλθε, τους ειπε πως μεσα στο αυτοκινητο ημασταν μαλωμενοι. Μου απαγορευσαν καθε επαφη μαζι της. Στα ματια τους ημουν ηθικος αυτουργος. Εγω που της πηρα τα μυαλα και πηγαιναμε εκδρομες, αν δεν αργουσα δεν θα ειχαμε βρεθει μπροστα στον μεθυσμενο οδηγο, δεν θα ημασταν μαλωμενοι και τα αντανακλαστικα μου θα ηταν σε μεγαλυτερη ετοιμοτητα. Οταν ηταν σε κατασταση να βγει απο το σπιτι βρεθηκαμε . Μια φορα. Το εμαθαν και η απαντηση τους ηταν πως αν συνεχισει να με συνανταει θα παψει να ειναι κορη τους γιατι την εβαλα σε κινδυνο και δεν μπορουν να ζουν ετσι, με φοβο. Δεν μπορουν να τη φροντιζουν ενω βαζει τον εαυτο της σε κινδυνο και αν καποιος μπορει να τη συντηρησει με αποθεραπειες και μεχρι να ξαναδουλεψει ειναι αυτοι και οχι εγω. Η αποφαση της ηταν αναμενομενη. Το μηνυμα της, το βλεπω τωρα μπροστα μου, ελεγε αυτο ακριβως ΄ Η οικογενεια μου θα ειναι εδω , διπλα μου, να με φροντιζει με ολα τα μεσα , μεχρι να πεθανουν η να πεθανω. Ειναι αιμα μου. Θα χασω πολλους , αν επιλεξω εσενα και αν επιλεξω αυτους χανω μονο εναν. Σ΄αγαπαω αλλα δεν μπορω καθε φορα που να σε βλεπω να θυμαμαι τη φρικη που περασα. Συγγνωμη΄. Δεν μπορω να θυμωσω. Την καταλαβαινω και τους γονεις της και τα αδερφια της καταλαβαινω. Το παιδι τους θα εχαναν. Μιλησαμε αλλες τεσσερις φορες. Δυο στα γενεθλια μου. Μια στα δικα της και μια φορα πριν τεσσερις μηνες. Της ειπα πως λυπαμαι για ο,τι εχει συμβει, της ζηταω συγγνωμη και δεν ειμαι θυμωμενος μαζι της. Ετσι πιστευε, μου το ειχε πει. Μου ειπε πως της λειπω αλλα δεν μπορει να κανει κατι για αυτο, μονο αν θελω να παμε για εναν καφε γιατι υπαρχουν πραγματα που θελει να συζητησουμε και δεν το καναμε ποτε.Της ειπα πως αν θελει να παμε αλλα ακομη ημασταν σε καραντινα και μετα θα πηγαινα ισως σεζον. Μου ειπε πως θα περιμενει απο εμενα , οποτε θελησω και νιωσω ετοιμος. Δεν ξερω σκεφτομαι να της πω.Νιωθω τοσες ενοχες. Αν δεν αργουσα, αν της ελεγα να το συζητουσαμε αλλη στιγμη. Δεν ξερω. Δεν μπορω να ηρεμησω. Ντρεπομαι για την ευθυνη μου, αλλα ειναι κομματι της ζωης μου.Απο αυτα που μπορει και να στην αλλαξουν.