Κοινότυπη αρχή: γυαλί που ραγίζει δεν ξανακολλάει. Από τη στιγμή που συνέβησαν τόσα άσχημα γεγονότα ανάμεσά σας και δεν τα βρήκατε τόσα χρόνια είναι ατελέσφορο να συνεχίζεις να τραβάς από τα μαλλιά την υπόθεση. Έπειτα, τι το ελκυστικό βρίσκεις ακόμα σε αυτόν τον παραλογισμό όπου ο τύπος σε απορρίπτει οικτρά αλλά ψάχνει τα προφίλ σου, σε βρίζει και σε προσβάλλει αλλά ρωτάει τρίτους για σένα κοκ.; Εγώ ξέρω ότι οι όποιες διαφορές λύνονται μέσω της συζήτησης και συζήτηση δεν έχετε κάνει και μάλιστα απ' ό,τι καταλαβαίνω επειδή ο τύπος είναι δειλός. Κλείνοντας, μάντεψε: ο έρωτας είναι τυχαίος καθότι τα συναισθήματα είναι χημικές αντιδράσεις των οργανισμών μας. Όχι, δεν υπάρχει κάποιο απώτερο νόημα στη γνωριμία σας και μη παραμυθιάζεσαι με εξαιρετικιστικά σενάρια προκειμένου να διαιωνίζεις την αρρωστημένη αυτή κατάσταση. Βγες έξω, γνώρισε κόσμο, επέλεξε ανθρώπους που θα σε εκτιμούν, αγάπα, ερωτεύσου, ζήσε, διαφορετικά θα χαραμίσεις το χρόνο σου σε αδιέξοδες καταστάσεις.
28.12.2020 | 21:14
εχω απελπιστει
Η αληθεια ειναι πως τη συγκεκριμενη εξομολογηση δεν εχω ιδεα ποιος θα κατσει να τη διαβασει ολοκληρη γιατι νομιζω πως θα βγει λιγο μεγαλη αλλα σε οποιον το κανει τον ευχαριστω πολυ. Στην πραγματικοτητα αισθανομαι πως κανεις δεν με αντεχει πια.. ασχολουμαι 4 χρονια με το ιδιο ατομο ενω δεν υπαρχουν ουσιαστικες εξελιξεις και ενω εχουν γινει πολυ ασχημα πραγματα, δεν ειχε παιχτει τιποτα σημαντικο τοτε. Θα τα παρω ομως απο την αρχη. Ειλικρινα αν καποιος εχει καποια γνωμη (οχι συμβουλη, η αληθεια ειναι πως δεν ελπιζω πια) εστω μια παρηγορια πραγματικα θα ημουν ευγνωμων, γιατι δεν νομιζω πως υπαρχει καποιος γνωστος μου που μπορει να με ακουει πια. Φτανει ομως με τη φλυαρια του προλογου θα τα πω απο την αρχη. Πριν απο 4 χρονια, ηρθε ενα παιδι στο σχολειο μου (ναι ειμαι τοσο μικρη) και πραγματικα απο την πρωτη στιγμη αισθανθηκα κατι αφυσικο για την ηλικια μου μια πολυ δυνατη ελξη, ενιωσα σαν να τον ηξερα απο παλια σαν να ηταν αυτο που χρειαζομουν. Εκεινος, απο την αρχη φαινοταν πως ισως κατι να ενιωθε, εδειχνε ενα ενδιαφερον (προφανως πολυ μικροτερο απο το δικο μου) και ξεκινησαμε να κανουμε παρεα ως φιλοι, αλλα ηταν προφανες για ολους οτι δεν ηταν μια απλη φιλια αλλα κατι παραπανω. Ειμασταν πολυ μικρα, φαση γυμνασιο, (μπορειτε να γελασετε μαζι μου) αλλα ειλικρινα οταν του μιλαγα αισθανομουν κατι που δεν νομιζω οτι θα ξανανιωσω ποτε ουτε στα 25 μου, ουτε στα 30 μου, ουτε ποτε. Δεν ξερω αν θα ακουστω γελοια με τον ορο αυτο, αλλα ακομα και τωρα με μια καποια παραπανω ωριμοτητα σκεφτομαι πως ισως η ζωη εφερε αυτο που λεμε "μεγαλο ερωτα" σε μενα λιγο νωρις. Δεν ξερω ειλικρινα. Μεσολαβησαν παρα πολλα, σε καποια φαση μου ψιλοειπε πως ενιωθε σε καποια φαση εγω του ειπα ξεκαθαρα πως ενιωθα. Μια κοπελα η οποια υποτιθεται οτι ηταν φιλη μου και με βοηθουσε, του εβαλε λογια για εμενα και ετσι αυτοσ σαν καλος μαλακας τα πιστεψε και στραφηκε εναντιον μου. Αρχικα, δεν ηταν εχθρικος, αλλα απομακρος, προσπαθουσε να απομακρυνθει απο μενα αλλα δεν ξερω κατα ποσο τα καταφερνε, εγω ηλπιζα ακομα πως ειχε γινει καποια παρεξηγηση και θα λυνοταν γρηγορα, πως ηταν κατι απλο. Εν τελει, μπορω να πω οτι εκανα χιλιαδες προσπαθειες να τον προσεγγισω να τον κανω να μου πει τι ειχε γιατι τοτε δεν ειχα ιδεα, μετα απο χρονια εμαθα τι ειχε γινει απο ασχετη πηγη. Εκεινος ομως γινοταν ολοενα και πιο απομακρος και πιο επιθετικος απεναντι μου με μια πληρη αρνηση να μιλησει για το θεμα, ισως τον ειχε πληγωσει κλασσικος εγωιστης.. Σε καποια φαση, το ποτηρι ξεχειλησε ισως και εξαιτιας μου, καθως λογω ανωριμοτητας και πολυ δυνατης αγαπης τον επρηξα και τον εκνευρισα περισσοτερο, κατι που οδηγησε στο μισος του, στις βρισιες, προσβολες αλλα ακομα και απειλες και death threats. Ποτε δεν καταλαβα τι τον εκανε να με μισησει ΤΟΣΟ πολυ, αλλα το παραλογο ειναι πως εγω η μαλακω τον αγαπουσα με ολη μου την ψυχη και ακομα τον αγαπαω, ακομα και αν εχω απειρα αναπαντητα ερωτηματα σχετικα με την ολη φαση. Εκεινος, δεν σταματησε ποτε να ασχολειται μαζι μου παρα τις δηλωσεις αδιαφοριας του, δηλαδη ρωταγε πως ειμαι τι κανω στη ζωη μου ψαρευε τριτους, με στοκαρε (ακομα το κανει) στα σοσιαλ και γενικοτερα ηταν καταφανες οτι το θεμα τον ετρωγε. Με τουτα και με κεινα, και με εμενα παντελως ανικανη παρα τις υπερανθρωπες προσπαθειες μ να τον ξεπερασω, εχω φτασει στα επιπεδα να εχω προσπαθησει να βαλω τελος στη ζωη μου, να αυτοτραυματιστω γιατι νομιζα πως αυτο θα τον κανει χαρουμενο και πως ετσι συνεχιζω να εχω μια επικοινωνια μαζι του (ολα αυτα ειναι παραλογα, εχω δεχτει βοηθεια απο ψυχολογο) αλλα παρ ολα αυτα ειλικρινα δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι πως συνεβησαν λαθοσ συγκυριες, πως η μοιρα εστειλε το σωστο ατομο σε λαθος στιγμη. Ειμασταν πολυ μικροι για ολα αυτα, μετανιωνω οσο τιποτα, εχω χασει ολη μου την εφηβεια να ασχολουμαι με ενα αδιεξοδο και να προσπαθω να αλλαξω τα απαραλλαχτα.. Αλλα σκεφτομαι, μηπως ολος αυτος ο ερωτας δεν ειναι τυχαιος.. Μηπως πραγματικα ειναι ο ερωτας της ζωης μου μηπως για καποιο λογο συνεχιζεται το θεμα μετα απο 4 χρονια εστω και με πολυ μικροτερα πραγματα, οπως οι καθημερινες του επισκεψεις στο προφιλ μου, παρολο που δεν βλεπομαστε πια καν και γενικοτερα μεσα μου ολο αυτο δεν εχει τελειωσει.. Νιωθω οτι εχω επιβαρυνει τους παντες με την τρελα μου με αυτην την υποθεση με την εμμονη μου με αυτο το ατομο, νιωθω τρομερες ενοχες ακομα και που γραφω αυτο το κειμενο σε ενα σαιτ.. δεν ξερω, ισως να πρεπει να ακουσω δυο λογια απο καποιον μεγαλυτερο, απο καποιο που δεν με ξερει..
3
