ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποια χρόνια πριν τα σαράντα και νιώθω να περπατώ μόνη μου σε ένα δρόμο ερημικό ( κυριολεκτικά και μεταφορικά ). Οι συνθήκες της ζωής όπως και η ανεργία με έχουν κάνει λιγότερο κοινωνική και νιώθω απομονωμένη. Δεν έχω παρέες και έχω μόνο δύο συγγενικά πρόσωπα που δεν λέω τα πάντα. Εξάλλου γνωρίζουν τις δυσκολίες που περνώ και μου λένε απλά τα τυπικά και ότι όλα θα φτιάξουν. Δεν έχω σύντροφο χρόνια και μου λείπει ο ο δικός μου άγνωστος άνθρωπος. Νιώθω πληγωμένη γιατί από το πουθενά πήγε να ξεκινήσει κάτι όμορφο που νόμιζα πως ήρθε και απλά όλα όπως ήρθαν έτσι και έφυγαν. Είναι πολύ άσχημο να σου δίνουν ελπίδες και να σε μπερδεύει και η ζωή με τις καταστάσεις που μοιάζουν πως όλα συνωμοτούν να βρεις και συ λίγη ευτυχία και να απογοητεύεσαι μετά. Αισθάνομαι πιο μόνη από ότι ήμουν πριν αυτή τη στιγμή και αυτό είναι σχεδόν δύο χρόνια. Το αίσθημα του αδειάσματος και της θλίψης. Ψάχνω εντατικά δουλειά για να ξεκινήσω από κάπου και υπάρχει πιθανότητα να με πάρουν την άνοιξη ως πωλήτρια σε μαγαζί. Μου είπαν πως είμαι ωραία κοπέλα και γενικά τους έδωσα καλή εντύπωση και από την ευγενική μου συμπεριφορά. Μακάρι να αρχίσει κάτι στη ζωή μου, γιατί ειλικρινά κρατώ πολλά μέσα μου και τις περισσότερες μέρες κλαίω. Δεν θέλω τη στασιμότητα άλλο στη ζωή μου. Θεέ μου βοήθησέ με όπως και καθέναν άνθρωπο!