Ήταν ωραία στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, αν και όχι τόσο καλά όσο τις προηγούμενες χρονιές - η ανοργανωσιά έβγαζε μάτι.
Διαβάζω στο άρθρο της DW (μέσω του Εντευκτηρίου), εκτός των άλλων:
Πατρίς, θρησκεία, βιβλίο
Ολοκληρώθηκε την [περασμένη] Κυριακή η 10η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης που διοργανώθηκε φέτος μετ” εμποδίων. Το σημαντικότερο ήταν η υπουργική απόφαση για την κατάργηση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.
Εάν ποτέ ο ευαγγελικός επίσκοπος Έσσης και Νάσαου καλούνταν να εγκαινιάσει τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης, επειδή η πόλη υπάγεται στην ποιμαντική δικαιοδοσία του, μέγας κλαυσίγελως θα ξεσπούσε στη γερμανική επικράτεια. Όχι από έλλειψη σεβασμού στον ιεράρχη, αλλά επειδή θα ήταν ο πιο αναρμόδιος να διαφεντεύσει το ναό του βιβλίου. Στην καθ’ ημάς Ανατολή οι αναρμόδιοι όχι μόνο δεν εκδιώκονται από το ναό αλλά και καλούνται στα άδυτά του.
Έτσι την περασμένη εβδομάδα η 10η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης εγκαινιάστηκε από τον μητροπολίτη της πόλης Άνθιμο υπό το ευλαβές βλέμμα του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας Κώστα Τζαβάρα. Ο οποίος μάλιστα επέβαλε στους διοργανωτές και μια εκδήλωση για τα 1700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων, με το οποίο είχαν τερματιστεί οι διωγμοί των χριστιανών στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην υπουργική φαντασία η εκδήλωση ήταν μια εκ νέου διακήρυξη της ανεξιθρησκίας. Της ανεξιθρησκίας προς όφελος των χριστιανών πριν από 1700 χρόνια εννοείται. Και όχι για παράδειγμα της ανεξιθρησκίας προς όφελος των αλλοθρήσκων που ζουν στις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
[Μικρή διακοπή στο άρθρο της DW για να πω κάτι εγώ]
Η δική μου πάντως μεγάλη απορία ήταν για μία από τις αίθουσες εκδηλώσεων του Φεστιβάλ.
Ξέρετε, οι χώροι στους οποίους γίνονται συζητήσεις ή παρουσιάσεις βιβλίων από τότε που τους θυμάμαι παίρνουν τα ονόματα των σπουδαιότερων λογοτεχνών και ποιητών μας, από την αίθουσα Καβάφης ή Δημήτρης Χατζής μέχρι την αίθουσα Νικηφόρος Βρεττάκος, Στρατής Τσίρκας ή Οδυσσέας Ελύτης.
Φέτος έπεφτα ξανά και ξανά στην αίθουσα Τάκη Δόξα.
Υπέθεσα ότι ήταν κάποιος υπερδιάσημος λογοτέχνης, τόσο ποιοτικός και αναγνωρισμένος που απλώς εγώ ο άσχετος δεν τον ήξερα. Και πως αν ρωτούσα κάποιον, θα ντροπιαζόμουν.
"Μα, καλά! Δεν ξέρεις τον νομπελίστα Τάκη Δόξα και θέλεις να λέγεσαι δημοσιογράφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ αλλά και δημοσιογράφος;" φοβόμουν ότι θα ήταν η απόκριση.
Κι όμως, ενώ όλοι ξέραμε τα πρόσωπα που κατά καιρούς έδιναν τα ονόματά τους στις αίθουσες (Καζαντζάκης, Ρίτσος, Σεφέρης κλπ) όσους κι αν ρώτησα εκεί κανείς δεν γνώριζε τον Τάκη Δόξα.
Αυτό φυσικά δεν μειώνει την όποια αξία του. Πολλοί μπορεί και να τον ξέρουν - αναρωτιόμαστε όμως τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που μας έκανε να ονομάσουμε προς τιμή του μια αίθουσα δίπλα στην αίθουσα Καβάφη, εκεί που ήταν κάποτε η αίθουσα Ελύτη.
Ίσως μάλιστα θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για όλους να τον ανακαλύψουμε...
[Συνεχίζεται το άρθρο της DW]
Στις αρχές του 2013 πέθανε ο σημαντικός λογοτέχνης Παύλος Μάτεσις, αυτός ο Έλληνας Καμίλο Χοσέ Θέλα, όπως τον είχε χαρακτηρίσει η γερμανική κριτική. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου είχε την ιδέα τουλάχιστον μια αίθουσα εκδηλώσεων στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης να πάρει το όνομά του.
Αλλά ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Κώστας Τζαβάρας δεν ήθελε να πάει χαμένη η αίθουσα. Και επέβαλε να ονομασθεί Αίθουσα Τάκη Δόξα.
Ποιος ήταν ο Τάκης Δόξας; Ένας Πελοποννήσιος στιχοπλόκος και επί σειρά ετών διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Πύργου Ηλίας, της ιδιαίτερης πατρίδας και εκλογικής περιφέρειας του υπουργού.
Αυτά εκόμισε στην οικογένεια του βιβλίου φέτος ο αρμόδιος υπουργός, αναξιοπρεπείς τιμές στην πατρίδα και τη θρησκεία.
Τώρα μάλιστα...
====
σχόλια