ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσοχή, ακολουθεί σεντόνι!!! Μεγάλωσα με τους παππούδες μου οι οποίοι ήταν σε φάση "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"... Με λίγα λόγια ήταν υπερπροστατευτικοί και πολύ οπισθοδρομικοί... Ό,τι κιαν έκαναν οι συνομήλικοι μου, εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Βόλτες σε στέκια, εξόδους σε party, μονοήμερες και άλλες εκδρομές με το σχολείο κτλπ. Ήμουν πάντα αυτή που όταν οποιοσδήποτε συμμαθητής ή φίλος ρωτάγε αν θα κάνω κάτι ή αν θα πάω κάπου, έδινα μόνιμα την απάντηση: "συγνώμη θα ήθελα πολύ αλλά δεν με αφήνουν οι δικοί μου..." Λόγω αυτού του θέματος, όχι απλά έτρωγα χοντρό bullying από τα παιδιά αλλά με είχαν πάρει μέχρι και κάποιοι καθηγητές στο ψιλό και με κορόιδευαν που έρχονταν οι δικοί μου στα διαλείμματα να με τσεκαρουν ενώ ήμουν έφηβη κοπέλα... Αλλά δεν ήταν τίποτα το bullying που έτρωγα, μπροστά στα πρόβληματα που μου προκαλούσαν οι δικοί μου... Όλο φωνές και φασαρίες είχαμε στο σπίτι με το παραμικρό... Με πίεζαν σε διάφορα θέματα και δεν μου είχαν εμπιστοσύνη, ενώ δεν έδινα ποτέ δικαιώματα. Επίσης μου δημιουργούσαν και διάφορες φοβίες σε σχέση με την θρησκεία και πολλές φορές με μείωναν με λεκτική βία... Στα μέσα της εφηβείας μου υπήρξε και αρκετή σωματική βία και βρέθηκα αντιμέτωπη με όλον τον οικογενειακό μου κύκλο σε διάφορα θέματα. Εντομεταξύ από παρέες είχα ένα πολύ στενό κύκλο και μόνο μια κολλητή φιλενάδα που με υποστήριζε και ήταν πάντα δίπλα μου και προσπαθούσε να με βοηθήσει και ψυχολογικά με την μητέρα της, στο τέλος όμως μάλωσαν οι δικοί μου επίτηδες πολύ χοντρά με την μητέρα της έπειτα από σχέδιο που κατέστρωσαν για να μας κόψουν κάθε επαφή... Ο λόγος που δεν είχα άλλους φίλους ήταν γιατί κανένας δεν τους άντεχε... Όποιον κιαν πήγαινα στο σπίτι να γνωρίσουν, μιας και ήταν απαραίτητο για να κανουμε παρέα, έκαναν πικρόχολα σχόλια και ύστερα του έλεγαν να μην με πλησιάζει και τον απειλούσαν. Τα κορίτσια τα έλεγαν τσουλες και τα αγόρια τα έβγαζαν ήτε πονειρά ήτε ναρκομανείς και άλλα τέτοια κουλά πράγματα! Όσο η κατάσταση γινόταν ολο και πιο αφόρητη πήρα την απόφαση πως έπρεπε να φύγω γρήγορα, ούτε προσωπικά αντικείμενα δεν μπορούσα πια να αποθηκεύω στο δωμάτιο μου γιατί για κάποιο λόγο ότι μου άρεσε πολύ όπως πχ κάποια cds, κάποια ρούχα, συλλεκτικά αντικείμενα κτλπ τα εξαφάνιζαν ή τα πέταγαν... Προς το τέλος του λυκείου ειδικά, μου βγήκε μεγάλη αντίδραση δεν άντεχα άλλο την καταπίεση... Τους προειδοποίησα πως αν δεν σταματούσαν τις τρέλες, με το που γινόμουν 18 και αποφοιτούσα απ' το λύκειο θα έφευγα και θα έριχνα μαύρη πέτρα πίσω μου... Δυστυχώς ομως, δεν με άκουγαν και δεν με πίστευαν. Λογικό από μια άποψη, διότι επαναπαυόντουσαν στο γεγονός πως τους αγαπούσα πάραυτα και ιδιαίτερα της γιαγιάς μου, της είχα μεγάλη αδυναμία. Όλη η χρονιά της τρίτης λυκείου ήταν ένα κυνηγητό. Άλλαξα τελείως χαρακτήρα και από καλό παιδί άρχισα και έβγαινα συνεχώς κρυφά, έλεγα συνεχώς ψέματα, άρχισα να καπνίζω από το άγχος μου καθώς ξέφυγα με τα ψέματα και δεν έλεγα ψέματα μόνο σε αυτούς, αλλά και στις καινούργιες παρέες που έκανα. Έλεγα ψέματα στα παιδιά για την οικογενειακή μου κατάσταση ώστε να μην έπεφτα ξανά θύμα bullying και να μην χρειαζόταν κανένας φίλος ή γνωστός μου, να ερχόταν face to face με τους δικούς μου. Εφόσον άρχισα τις κρυφές κοπάνες κτλπ ξεκίνησα να έχω και ερωτικές σχέσεις που έως τότε δεν μπορούσα, στις οποίες αράδιαζα και εκεί μεγάλα παραμύθια αναγκαστικά... Εντομεταξύ πάντα οι δικοί μου, ακόμα και εκείνο το διάστημα που τα έκρυβα όλα, κατάφερναν ήτε να ψάξουν κρυφά τα πράγματά μου, ήτε να βάλουν κάποιον γνωστό τους να με παρακολουθήσει και έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές που έπερναν τηλέφωνα ήτε στις τότε σχέσεις μου ήτε σε φίλους μου και με έκαναν ρεζίλι ξανά και ξανά... Τα πράγματα είχαν ηρέμησει λιγάκι την περίοδο των πανελλαδικών καθώς διάβαζα συνέχεια όπως κάθε παιδί, όταν τελείωσαν όμως και ενώ περίμενα να βγουν τα αποτελέσματα έγινε ένα σκηνικό απο μεριά τους που με έφτασε στα όρια μου! Σηκώθηκα και έφυγα αμεσα, καθώς είχα ενηλικιωθεί κιόλας και εξαφανίστηκα, έμενα από εδώ και από εκεί ξέμπαρκα, πότε σε γκόμενους και ποτέ σε φίλους, φτερό στον άνεμο. Με τα χίλια δύο προβλήματα που είχα και το γεγονός πως ήμουν άστεγη ουσιαστικά και χωρίς στον ήλιο μοίρα, στρώθηκα σε δουλειές του ποδαριού και δεν έφτιαξα καν το μηχανογραφικό μου.... Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και ακόμα και τώρα, δεν έχω στέριωσει ουσιαστικά πουθενά και δεν έχω καταφέρει όλα όσα ονειρευόμουν στην ζωή μου... Έχω περάσει κακουχίες, δούλεψα σκληρά και σε αρκετά άσχημες συνθήκες και έχω κουραστεί... Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που έφυγα, όλοι μου το έλεγαν από συνομηλίκους τότε, πως έπρεπε να φύγω αλλά έπραξα σωστά τελικά? Μήπως έπρεπε να έκανα λίγη υπομονή, να τελείωνα δλδ την σχολή που ήθελα πχ και μετά να έφευγα? Από την άλλη δεν άντεχα άλλη υποτίμηση, φασαρία και τοξικότητα... Είχα φτάσει σε σημείο να κάνω κακό στο εαυτό μου εγώ η ίδια, από την στεναχώρια που μου προκαλούσαν... Εντομεταξύ όλα αυτά που πέρασα μου προκάλεσαν κάποια, ας τα πούμε "κουσούρια". Μέχρι και σήμερα δλδ είμαι μυστικοπαθής σαν άνθρωπος, φοβάμαι εύκολα και λέω πολλές φορές ψέματα, όχι για να εντυπωσιάσω τους άλλους ή για να βλάψω κάποιον ή κάτι τέτοιο, αλλά για να αποκρύψω το παρελθόν. Προσπαθώ να το ρυθμίσω όμως και έχω απευθυνθεί σε ειδικό. Το μόνο που έχω μετανιώσει είναι που παρότι τα όσα μου έκαναν, δεν ήμουν τόσο κοντά στην γιαγιά μου όσο θα έπρεπε, όταν απεβίωσε... Τέλος θέλω εδώ να αφήσω ένα μήνυμα στους γονείς, παρακαλώ, προσπαθήστε να μην δημιουργείτε χάσματα ανάμεσα σε εσάς και τα παιδιά σας, να δείχνεται κατανόηση, να είστε παντοτε δίπλα τους, να τα επιβράβευετε, να τους μιλάτε σαν φίλοι, να σέβεστε τις επιλογές τους , να τα ενθαρρύνετε για να πετύχουν τα όνειρα τους και τους στόχους τους, να είστε δίκαιοι και να μην τους πηγαίνετε κόντρα γιατί βγάζει μόνο σε αδιέξοδο... Να θυμάστε πάντα, τα παιδιά σας δεν είναι ιδιοκτησία σας! Είναι ξεχωριστοί άνθρωποι... Κατανοώ πως ο καθένας πράττει όπως θεωρεί εκείνος ότι είναι σωστά, αλλά πολλες φορές δεν είναι... Πάντα να ζητάτε βοήθεια ψυχολόγου αν δεν μπορείτε να τα καταφέρετε καλά ως κηδεμόνες, δεν είναι κακό... Όσο για εμένα κατέληξα τουλάχιστον να κάνω κάποιες ανεξάρτητες επιλογές... Κατά τα άλλα είμαι άθεη, αυτόνομη, καλλιτεχνική ψυχή και προ καραντίνας θαμώνας στα bar κάθε βράδυ...