ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ορφανή από μαμά εδώ και αρκετά χρόνια έχω βρεθεί να ζω με την γιαγιά μου και ο πατέρας μου με κακοποιεί ψυχικά. Εκείνος μένει με την νέα του γυναίκα η οποία μου έχει κάνει πολλά σχόλια που δεν πέρασα φέτος ιατρική, όχι ότι ο πατέρας μου της έχει πει κάτι, αντιθέτως μου έλεγε από την Β λυκείου πως δεν πρόκειται να τα καταφέρω γιατί δεν είχα βοήθεια νωρίτερα όπως άλλα παιδιά.Επειδή βρέθηκα να ζω χωρίς γονείς που να με προσέχουν στον διάβασμα όπως τα περισσότερα παιδιά που συναγωνίζομαι πρέπει να γίνω κάτι πιο εύκολο, όπως κομμώτρια ή αισθητικός ή δασκάλα, πράγματα που ποτέ δεν έδειξα κανένα ενδιαφέρον.Συχνά εκεί στα καλά του καθουμένου χωρίς καμία αφορμή μου φωνάζει πως δεν θα περάσω. Το καλοκαίρι μπροστά σε άλλους συγγενείς εκεί που γελάγαμε ξεκίνησε την κρίση του, άρχιζε να βρίζει την μαμά μου που ήταν γιατρός και '' μου έβαλε αυτές τις ιδέες στο μυαλό'', μου φώναζε πως δεν πρόκειται να με πηγαίνει στα φροντιστήρια γιατί χάνει τον χρόνο του με τις μαλακίες μου. Έκλαιγα όλη νύχτα ακόμα τρέμω και κλαίω όταν το σκέφτομαι, δεν είχα άλλον τρόπο ούτε έχω για να πηγαίνω στα φροντιστήρια και μου είχε υποσχεθεί πως αν έρθω στο χωριό εκείνος θα με πηγαίνει σχολείο και φροντιστήριο που είναι μακριά.Ίσως φανεί χαζό σε μερικούς αλλά δεν έχω την δύναμη να αντέχω να μου λέει τέτοια λόγια συνέχει το άτομο που υποτίθεται έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο από κάθε άλλον. Δεν έχω κάποιον να μου πει μία καλή κουβέντα για τίποτα. Ταυτόχρονα όμως είμαι μία ψωνισμένη, ονειροπαρμένη, κακομαθημένη.Πρώτη φορά άκουσα γονιό να λέει κακομαθημένο το παιδί του επειδή θέλει να πηγαίνει φροντιστήριο για τις πανελλήνιες και δεν δίνει τα λίγα λεφτά που έχει στον πατέρα του, ο οποίος δεν μου έχει δώσει 5 ευρώ εδώ και 3 χρόνια!Μετά από κάθε κρίση όταν συνέρχεται με παίρνει τηλέφωνο να πει συγνώμη, με παίρνει αγκαλιά, λέει ένα σε αγαπώ και τέλος. Μετά αν του πω κάτι για την συμπεριφορά του εγώ έχω το πρόβλημα που τα θυμάμαι.Ξέρω πως από τον τρόπο που γράφω θα φανώ χαζή και καταπιεσμένη, όμως κάπου πρέπει να τα πω. Πονάω, δεν θα έπρεπε κανονικά να το αντιμετωπίζω αυτό, κανένα παιδί δεν το αξίζει και ναι ακόμα και αν είμαι 19 παιδί είμαι. Άλλωστε δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να είμαι όταν έπρεπε ας είμαι τώρα έστω για λίγο , πάντα μου τύχαιναν άσχημα πράγματα που με εξανάγκαζαν να φέρομαι πολύ πιο ώριμα από άλλα παιδιά και πάλι όμως είμαι κακομαθημένη που σκέφτομαι έτσι, άλλα παιδιά δεν έχουν αν φάνε και εγώ ασχολούμαι με τα λόγια του πατέρα μου.