ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους, η ιστορία μου ξεκινάει από τον Μάη του προηγούμενου έτους .Ήμουν μια χαρά ,όσο μπορούσε να είναι κανείς μετά από 2 μήνες καραντίνας και ξαφνικά άλλαξαν όλα.Άρχισα να ειμαι μέσα στην ανασφάλεια και στο άχγος.Ένα βράδυ δεν μπορούσα ξαφνικά να ανασάνω και να πάρω βαθιές ανάσες και άρχισα να ψιλοζαλίζομαι.Φοβήθηκα γιατί αυτό κράτησε μέρες ,αλλά επίσης επειδή τα συμπτώματα μου αυξήθηκαν.Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου ,έμενα ξύπνια και μέτραγα τις ανάσες μου και όλη μερα ένιωθα ενα βάρος στο στήθος.Δεν ήξερα τι γίνεται απλά δεν έλεγχα τον εαυτό μου.Δεν έτρωγα ,έτρεμαν τα πόδια μου και άρχισα να φοβάμαι τα πάντα ,να βγω έξω,να οδηγήσω ,να μείνω μόνη μου.Οτιδήποτε καινούργιο μου προξενούσε έντονο άγχος.Ξαφνικά ενα μεσημέρι άρχισα να ζαλίζομαι έντονα να χτυπάει η καρδιά μου.Κράτησε μισό λεπτό.Δεν ξέρω αν ηταν κριση πανικού ή τι ηταν.Κάθε φορα που μου συνεβαινε κατι κουνουργιο τόσο μεγαλωνε ο φοβος μου και απλα δεν μπορούσα να το καταπολεμήσω και εκλαιγα .Πήγα σε γιατρους,σε παθολόγο καρδιολόγο ,εκανα μαγνητική εγκεφαλου.Ολα καθαρα..Μια νευρολόγος μου είπε να πιω καποια ηρεμηστικά-αντικταθλιπτηκά χάπια αλλα δεν ήθελα,καθώ αυτο με φόβιζε πιο πολυ ακόμα. Άρχισα να το συζητώ με φίλους και συγγενείς γιατι εβλεπαν οτι δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά με κανέναν αλλα δυστυχώς δεν βοήθησαν αρκετά.Όλα αυτα ειχανε ήδη δυο μηνες και έτσι με παρότρυναν να πάω σε εναν ψυχολόγο.Το προσπάθησα λίγο ακόμα μόνη μου γιατι μου ειχανε περασει αρκετά τα σωματικα συμπτωματα ,αφού με καθησυχάσανε καπως και οι γιατροί και μου ειχε μείνει μονο ο φόβος του μυαλού.Ένιωθα πως ολα αυτα δεν εχουνε καποια αιτια και πρέπει να υπερβω τις σκέψεις αυτες με καποιο τρόπο.Τελικα τον Σεπτεμβρη πήγα σε ψυχολόγο για 8 συνεδριες.Με βοήθησε αρκετα η αλήθεια ειναι και για αυτους τους δυό μηνες ενιωσα καλυτερα. Δεν συζητησαμε την αιτία καθώς ηταν καλυτερο οπως μου ειπε να συζητησουμε το συμπτωμα.Η ψυχολογος μου ειπε να μην φοβάμαι να αντιμετωπίσω αυτο που νιώθω ,αλλά να το κοιτάξω καταματα και να σκεφτομαι καθε φορα τους λογους που θέλω να ξαναγυρίσω στον παλιο εαυτό μου και να παρατηρώ την ενταση των συμπτωμάτων-σκέψεων μου ,ωστε κάπως να απομυθοποιήσω τον φόβο.Αυτά εκανα αλλά τωρα ,2 μήνες μετα το τέλος των συνεδριων απο δικη μου επιλογη για οικονομικους λόγους ,ξαναγυρναώ πάλι στον πάτο.Είμαι σε αδιέξοδο.Ειμια φοιτητρια,21 χρονών και η σκέψη οτι πρέπει να πάω στην Αθήνα καποια στιγμή να μείνω ξανα μονη μου παραμένει μεχρι στιγμης η πιο τρομακτική σκεψη μου.Ωστόσο η καθημερινότητα με τόσους περιορισμούς που εχω θεσει στον εαυτο μου για να μην νιώσει τρομαγμένος με φθείρει.Δέν μένω μονη ,δεν οδηγάω μόνη μακρια απο το σπίτι και οταν τα κανω τρέμω,ιδρώνω ,νιώθω να χάνω τον έλεγχο.Μήπως πρέπει να παω ξανα σε ψυχολόγο ώστε τελικα να βρω την αιτία ??Έχω βάλει στόχο τον Μάη που κλείνω χρόνο να έχει τελείωσει αυτο...αρκετα περασα.Οποιος μπορει να βοηθησει θα ημουν ευγνωμων.