ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
18.1.2021 | 13:19

Με αφορμή τα τεκταινόμενα..

Είμαι χρόνια αναγνώστρια αλλά και εξομολογήτρια της στήλης. Το συγκεκριμένο θέμα προσπάθησα πολλές φορές να το γράψω αλλά σχεδόν στα μισά το παρατούσα. Πίστευα ότι θα αποκαλυφθεί ένα κομμάτι της ζωής μου, ότι δεν θα το αποδώσω σωστά, ότι θα φαίνεται πολύ πιο αθώο απ' ότι είναι. Φοβόμουν ότι θα υπάρχει κάπου γραμμένο και θα με στοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή μου..Αναφέρομαι στην σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκα από συγγενικό πρόσωπο σε πολύ τρυφερή ηλικία, το οποίο εκτιμούσαν απίστευτα οι γονείς μου και με άφηναν να με πηγαίνει βόλτες με το αυτοκίνητο. Εκείνος με χάιδευε σε πολύ προσωπικά σημεία και πολλές φορές με φιλούσε παρά τη θέλησή μου. Ήμουν τόσο μικρή, δεν καταλάβαινα τι γινόταν, ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν καταλάβαινα το γιατί. Αυτό συνέβη πάρα πολλές φορές. Ξεκίνησα να βγάζω απέχθεια προς το πρόσωπό του και τον απέφευγα με κάθε τρόπο. Οι γονείς μου αντί να ψιλιαστούν πως κάτι περίεργο συμβαίνει, πίστευαν ότι ήταν νάζια. Αηδιάζω και μόνο στις εικόνες που φέρνω. Δεν μπορούσα να μιλήσω, μιλάμε για πολύ στενό οικογενειακό και κοινωνικό κύκλο, ίσως με έβγαζαν και τρελή λόγω ηλικίας. Σιώπησα και συνέχισα να τον αποφεύγω για χρόνια. Κάθε φορά που τον έβλεπα στον δρόμο έτρεμα, εκείνος ερχόταν όλο και πιο κοντά να με χαιρετήσει (ακουμπήσει δηλαδή..) επειδή και καλά είχε καιρό να με δει και εγώ έτρεχα με την δικαιολογία πως βιάζομαι να πάω για δουλειές. Ποτέ δεν το ξέχασα. Πριν ένα χρόνο εκείνος έφυγε από τη ζωή και χωρίς τύψεις λέω πως ένιωσα ανακουφισμένη. Έφυγε αμέσως ένα βάρος από πάνω μου που δε θα χρειαστεί να τον αντικρύσω και να θυμηθώ όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν. Εφόσον ανήκει και εκείνος στο παρελθόν θεωρούσα πως ακόμα δεν έπρεπε να μιλήσω γιατί θα ήταν πια αργά. Ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να τον σταματήσω τότε.. Πολλές έχουμε ζήσει τέτοια περιστατικά και οι περισσότερες δε θα τα πουν ποτέ. Δεν τα θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει, μας έχουν τραυματίσει και στιγματίσει όσο τίποτε άλλο. Μεγαλείο ψυχής για μένα η ολυμπιονίκης μας, εγώ θα κρύβομαι για πάντα στην ανωνυμία μου.
3
 
 
 
 
σχόλια
Συμφωνω με όσα έγραψαν Caravan και Claude (αυτοι οι δυο εχουν σχολιάσει ως τωρα που γραφω το δικο μου σχολιο) οποτε δε θα προσθέσω κατι παρόμοιο. Θα σχολιάσω μονο το εξης που ειπες: "Ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να τον σταματήσω τότε...". Δεν μπορεις να τα βαζεις με ενα μικρο κοριτσι. Δεν φταις πουθενα. Εισαι η μονη που δε φταιει. Ολοι οι αλλοι γυρω σου επρεπε να εχουν τις κεραίες τους τεντωμενες μπας και φταιει κατι αλλο εκτος απο τα καπριτσια ενος παιδιού. Και φυσικα αυτος ο υπανθρωπος που εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσυνη των γονιών σου και το νεαρό της ηλικίας σου. Σιχαμενοι που ειναι μερικοι ανθρωποι... Αδεια κουφάρια.
Ενα μήνυμα προς γονείς και κυρίως προς πατεράδες.Τα παιδιά και ειδικά τα κορίτσια που καμιά φορά είναι και πιο ευάλωτα, πρέπει να τα έχουμε από κοντά, να τα κοιτάμε στα τα μάτια και να επιστρατεύουμε όλη την αγάπη μας και την εμπειρία μας ώστε να διακρίνουμε εγκαίρως αν τους συμβαίνει κάτι. Ο πατέρας που έχει κορίτσια, πρέπει να είναι και να φέρεται ως ΠΑΤΕΡΑΣ. Ούτε φιλαράκος, ούτε απών. Πρέπει να είναι η αγκαλιά που τα συγχωρεί όλα, να βρίσκεται εκεί για τα πάντα και πρόθυμος να δώσει τα πάντα για να προστατέψει τα κορίτσια του από τέτοιους αλήτες. Μόνο έτσι θα εμπιστεύονται τα παιδιά και κυρίως τα κορίτσια. Πατέρας δεν είναι ούτε αυτός που κάνει χατίρια, ούτε αυτός που φωνάζει και βρίζει. Πατέρας, είναι η ήρεμη και στιβαρή δύναμη που θα χειραφετήσει τα παιδιά και θα τους δώσει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν. Άλλοι το κάνουν ενστικτωδώς, άλλοι συνειδητά, άλλοι δυστυχώς δεν μπορούν. Επιτρέψτε μου και κάτι τελευταίο προς όλους. Ακόμα κι αν συμβεί κάτι στο παιδί σας και για κάποιο λόγο σας το κρύψει, θα πρέπει οι πατεράδες να γνωρίζουν καλά, ότι όταν η αλήθεια κάποτε φανερωθεί, θα είναι παρόντες. Τα παιδιά δε μεγαλώνουν ούτε με λεφτά, ούτε με καλά σχολεία και πανεπιστήμια, ούτε με χάδια και σαλιαρίσματα. Τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη και μόνον. Δεν επιθυμούν κάτι περισσότερο από αγάπη.
Να μην ντρέπεσαι και να μην το κρατάς μέσα σου, πες το κι άσ'τους να χτυπιούνται στην άρνηση. Λυπάμαι πολύ που το πέρασες όλο αυτό, σε κανένα δεν αξίζει τέτοια κακοποίηση. Θείος ή παππούς, η ντροπή είναι δική του. Φυσικά και καταστρέφουν το θύμα, και το καταλαβαίνουν κι αυτοί ότι είναι λάθος όλο αυτό, αλλά συνεχίζουν. Επειδή συνεχίζουν, γι'αυτό είναι αναμφίβολα ένοχοι. Και δυστυχώς πολλοί γονείς κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...Γι΄αυτό ενημέρωση κι επαγρύπνηση. Μαθαίνουμε τα παιδιά να μην ανέχονται απρεπείς κινήσεις στο σώμα τους και να μην δέχονται να υποχρεωθούν και για κινήσεις στο σώμα των άλλων. Ήδη από 2-3 ετών. Σε κάνω μια αγκαλιά. Είσαι πλέον μια μεγάλη γυναίκα. Να μιλάς.
Scroll to top icon