ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ λοιπόν. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγινε η μεταστροφή, πάρθηκε η απόφαση που ήταν ήδη στα σκαριά για να παρθεί. Τίποτα δεν έγινε τόσο απότομα όσο ένιωσα. Απλά η έπαρσή μου δεν με άφηνε να δω ότι όλα είχαν αλλάξει οριστικά. Ένιωσε ότι τον πουλούσα. Ή μάλλον αποδέχθηκε οτι τον πουλούσα. Μέχρι τότε απλά το βίωνε βαθιά μέσα του συνεχώς. Τον πουλούσα για άλλους άνδρες, για άλλο σεξ, για άλλα αισθήματα, για άλλη ζωή. Θα έφευγα, σε άλλη χωρα, θα τον άφηνα πίσω, του το έκανα ξεκάθαρο. Δεν είχα αγάπη μάλλον να του δώσω, του ήταν πια τόσο προφανές. Ναι, είχε γίνει ζημιά. Και κάτι έπρεπε να κάνει για να μην ζημιωθεί κι άλλο. Έπεισε λοιπόν τον εαυτό του ότι δεν θα καθόταν να με δει να τον παρατάω. Δεν θα έπαιζε πια τον κομπάρσο στη ζωή μου. Του άξιζε να είναι πρωταγωνιστής. Εγώ δεν το πίστεψα ποτέ αυτό. Πάντα κομπάρσος ήταν έως τότε. Είχε ένα μικρό ρολάκι που όποτε γούσταρα του το έκοβα και τελείως. Ευνουχισμός ξανά και ξανά και ξανά. Ό,τι είχα να του δώσω φαινόταν σαν ψέμα. Σαν καπρίτσιο. Έπρεπε να φύγει το συντομότερο από αυτή την άθλια παράσταση. Να γίνει πάλι πρωταγωνιστής. Έστω κι αν στη σκηνή του πια θα είχε τους γνωστούς παλιούς θιασώτες του. Έστω κι αν το θέατρο θα ήταν άδειο τις πιο πολλές φορές. Έστω κι αν κρύωνε πολύ. Μα κομπάρσος δεν θα ήταν πια. Πήγε λοιπόν εκεί που κατοικεί η αγάπη που ήξερε. Και άφησε εμένα να το παίζω πρωταγωνίστρια, να εισπράττω ακριβά και φθηνά, πολύ φθηνά, εισιτήρια. Με άφησε να μονοπωλήσω τα πάντα, αφού το θελα τόσο. Τα ξεπούλησα όλα. Από την πρώτη στιγμή. Θα θελα τόσο να του φωνάξω. Να παίξουμε μαζί. Να λάμψουμε.. Να στροβιλιστούμε στην επιτυχία. Προσδοκίες. Αυτές μείναν. Μάταιες, καταδικασμένες σε θάνατο. Μα επιμένουν. Κι όταν ζωντανεύουν αυτός δεν είναι πια κομπάρσος. Κι εγώ δεν είμαι πια πρωταγωνίστρια. Είμαστε δυο ταξιθέτες κι οι δυο, που το σκάμε στο δεύτερο μέρος του έργου και τρέχουμε έξω από το θέατρο, για τσιγάρο, tindersticks και έρωτα. Εκεί, στο δρόμο, μακριά από τα φώτα της πλανεύτρας σκηνής, μακριά από τα ψέματα είμαστε εμείς, γυμνοί, αληθινοί εμείς, δυο σκιές ονείρων, δυο σάρκες καταματωμένες, αιθέριες και συμπαγείς. Εκεί μπορούμε να παίξουμε το έργο μας. Μπορούμε πια να παίξουμε ισάξια. Κι οι δυο κομπάρσοι, απόλυτα ξεχασμένοι από όλους, θα υποκλινόμαστε στο σκότος μας και στην τσακισμένη ατοφιοσύνη μας. Και θα χορεύουμε στις ρωγμές. Μου λείπεις. Και απόψε.