ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν η οικογένεια μου δυσκολεύτηκε να κάνει παιδί, δεκαέξι χρόνια προσπαθούσαν και τελικά τα κατάφεραν και γεννήθηκα εγώ. Και σκέφτομαι ότι κάποια πράγματα είναι ιδιαίτερα λεπτά και ίσως οι επιθυμίες που έχουμε, αν τις εκπληρώσουμε δεν θα μας κάνουν ευτυχισμένους αν δεν είμαστε ήδη ευτυχισμένοι. Οι γονείς μου είναι πολύ καλοί άνθρωποι, αλλά έχουν σοβαρά προβλήματα μεταξύ τους και τα είχαν πολύ πριν γεννηθώ εγώ. Δεν είναι κακό να μην ταιριάζεις με έναν άνθρωπο, αλλά αφού βλέπεις ότι δεν τα πηγαίνεις καλά μαζί του, είναι καλό να χωρίζεις και όχι να μένεις μαζί του και να προσπαθήσεις να κάνεις και παιδί. Η μητέρα μου, μια γυναίκα μάλαμα, αλλά δίπλα στον πατέρα μου υστερίασε και δυστύχησε που και αυτός είναι καλοσυνάτος άνθρωπος και έχει αγάπη για όλο τον κόσμο, πέρα από την γυναίκα που διάλεξε για σύντροφο ζωής του. Συνέχεια την υποτιμάει, με αποτέλεσμα εκείνη να υποτιμάει εμένα. Το έβλεπα χρόνια,την ίδια απαξίωση που έχει ο πατέρας μου, απέναντι της, έχει και εκείνη απέναντι μου και καλά αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν ένα παιδί, προσεύχονταν και έκαναν τάματα και ο Θεός τους άκουσε και τους έστειλε εμένα. Και από την ώρα που γεννήθηκα, διαλύθηκαν. Ο ένας να κατηγορεί τον άλλον σε μένα, κόντρα στην κόντρα για το ποιος φταίει και ποιος έχει στενοχωρήσει περισσότερο ποιον. Και εγώ από μια μεριά να κουνάω το κεφάλι μου. Έγινε αυτό που θέλατε. Κάνατε το παιδί που επιθυμούσατε, γιατί δεν το χαίρεστε; Κανονικά η ζωή τους τα τελευταία 20 χρόνια και κάτι που με έχουν θα έπρεπε να είναι γεμάτη χαρά και πληρότητα και αντί αυτού είναι μιζέρια. Τους καταλαβαίνω, είναι περίπλοκοι άνθρωποι και μέσω αυτών έμαθα να έχω συμπόνια, κατανόηση για τους συνανθρώπους μου. Δεν κρίνω αυστηρά κανέναν και προσπαθώ να έχω συγχωρητικότητα για όλους και να βρίσκω ελαφρυντικά. Άλλωστε προς Θεού ούτε εγώ είμαι τέλεια. Έχω δει καλό από πολύ κόσμο, έχω πάρει καλοσύνη, εκτίμηση, επιβράβευση και έχω δώσει και είμαι ευγνώμων που στάλθηκαν τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή μου και εξελίχθηκα μέσα από αυτούς. Απλώς το περίεργο είναι ότι την ενθάρρυνση την έχω πάρει από τρίτα πρόσωπα και όχι από τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να με κάνουν τόσα χρόνια και εντάξει, πλέον έχω μεγαλώσει και διαχειρίζομαι καταστάσεις. Δεν έχει νόημα και ούτε θα κερδίσω κάτι να γκρινιάξω. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο τυφλοί είναι οι άνθρωποι; Ήθελαν να κάνουν ένα παιδί και τώρα που το έχουν μπροστά τους και θέλει να έχει ουσιαστική σχέση (πλέον δεδομένου την κατάσταση, κρατάω συναισθηματική απόσταση, έχω γίνει αναίσθητη και δεν με ενδιαφέρει και πολύ), μαζί τους γιατί τρώγονται με την ευτυχία τους;Πολλές φορές λέω στην μάνα μου "είμαι μπροστά σου, αυτό ήθελες γιατί δεν είσαι χαρούμενη και είσαι μέσα στα νεύρα;" Και μου απαντάει "δεν με άφησαν άλλοι να σε χαρώ" (το σόι του πατέρα μου εννοεί που κατά την άποψη της την έχει βλάψει) Αλλά εγώ θεωρώ ότι κάποια πράγματα τα κάνουμε για εμάς. Ίσως ήθελαν να βρουν την ευτυχία μέσα από ένα παιδί. Ίσως η μητέρα μου να ήθελε να αντικαταστήσει το κενό του άνδρα της με ένα παιδί, δεν ξέρω τι να σκεφτώ, τι να υποθέσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τους λυπάμαι πλέον γιατί είναι άξιοι της τύχης τους. Όταν δεν αρέσει σε έναν άνθρωπο η χαρά, η αισιοδοξία τότε υπάρχει πρόβλημα. Οικονομικά προβλήματα δεν έχουμε, γκρίνια έχουν μεταξύ τους, γιατί εγώ πλέον απέχω από όλο αυτό, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να τα γράψω. Αλλά στα αλήθεια είναι κρίμα για αυτούς να μην χαίρονται την ζωή τους, εγώ μεγάλωσα, αναπτύχθηκα συναισθηματικά και τους ευχαριστώ για όσα μπόρεσαν να μου προσφέρουν. Δεν είμαι αχάριστη. Έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά θα μπορούσαν να προσφέρουν ακόμη περισσότερα ο ένας στον άλλον πρώτα από όλα και έπειτα σε μένα, αν ήταν λίγο πιο ευγνώμωνες και λιγότερο εγωιστές. Σας παρακαλώ, σας κατάθεσα την ψυχή μου. Θα ήθελα να δω σχόλια από κάτω να μου πείτε την άποψη σας, αλλά όχι ειρωνείες. Ευχαριστώ για την ανάγνωση, ειλικρινά!!!!!