ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι από τις πολλές και τους πολλούς που είδαν σήμερα το βίντεο της Μουτίδου. Με έπιασαν κάτι κλάματα στο τέλος... Για ποιον λόγο; Γιατί έχω βρεθεί σε δουλειά που κάθε βράδυ έκλαιγα (μία βλαμμένη που μου φώναζε και μια άλλη που ειρωνευόταν) και από τους γονείς μου άκουγα ''Αυτά γίνονται σε κάθε δουλειά.''Ήταν το πρώτο μου καθοριστικό χαστούκι για την πραγματικότητα που με περιμένει. Μίσησα και μισώ τον εαυτό μου που δεν αντέδρασα τότε. ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ το καταλαβαίνετε; ''Πρέπει να γίνεις πιο σκληρή, να πετσώσεις για να επιβιώσεις'', την ίδια στιγμή που όλοι λένε ''ας είμαστε Άνθρωποι''. Τι να πιστέψω; Από τη δουλειά έφυγα μετά από δύο μήνες... Είμαι στο ψάξιμο και ταυτόχρονα δεν ψάχνω. Το πιάνετε; Δεν είναι γαμ@@νη τεμπελιά. Είναι Φόβος! Είναι ότι δεν έχω κανένα όνειρο, κανέναν στόχο, καμία δουλειά έτσι όπως είναι δεν αξίζει να χάσω τον ύπνο μου! Να καταλήξω από μόνη μου στα παγκάκια; Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι πιο ελεύθεροι μου μοιάζουν... Δεν λέω ότι είναι. Αλλά χέστηκα και για τα χρήματα, αν είναι να μου φάνε την ψυχή. ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!* Σοφάρα, πόσο θα ήθελα να διάβαζες αυτό το σχόλιό μου... Μόνο εδώ στην ανωνυμία των εξομολογήσεων νιώθω ασφάλεια.Τα φιλιά μου!