ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω μια κατάσταση αφόρητη. Είμαι 22 χρονών κοπέλα και ζω στην πλήρη εξαθλίωση. Δεν έχω ούτε παρέες ούτε φίλες,φίλους τίποτα. Και οκ ως εδώ φταίω εγώ. Το θέμα είναι ότι έχω καταλάβει ότι η μάνα μου χαίρεται κατά κάποιο τρόπο με την κατάσταση αυτή. Δηλαδή την βολεύει κάπως. Μένω επαρχία και κάθε φορά που της λέω ότι θέλω να φύγω σε άλλη πόλη η να δουλέψω για να γνωρίσω κόσμο και να κάνω την ζωή που δικαιούμαι κάνει ότι δεν ακούει και δεν με βοηθάει καθόλου. Στην ηλικία που είμαι βγαίνω ακόμα με την μάνα μου σαν να είμαι 10χρονο σε μια κωμόπολη και κάθε φορά νιώθω απαίσια και τόσο μόνη επειδή όλοι στην ηλικία μου έχουν φύγει. Όταν τυχαίνει να δω άλλες κοπέλες στην ηλικία μου ζηλεύω τόσο πολύ γιατί φαίνονται στην ηλικία τους σε αντίθεση με μένα. Με το αμάξι τους, τις παρέες τους, τα αγόρια τους, τις δουλειές τους, έχουν φύγει όλες σε άλλες μεγάλες πόλεις και κάνουν την ζωή τους. Το θέμα είναι ότι τα δικά μου λάθη τα ξέρω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η μάνα μου με θέλει έτσι; Γιατί δεν θέλει με τίποτα να κάνω την ζωή μου;