ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε σεις πραγματικα νιωθω τοσο ασχημα δε ξερω απο που να πιαστω σε ποιον να μιλησω νιωθω πως ειμαι μονη. Οποιον γνωριζει προχωράει για λιγο και μετα χαλαει χωρις συγκεκριμενο λογο ειλικρινα δε κανω κατι περιεργο το χω σκεφτει και εχω ρωτησει πολυ και δε βρισκω κατι να φταιει. Ολοι μου λενε δε σου λειπει και τιποτα μη μασας με τον επομενο θα παει καλυτερα...και εν τελει παει χειροτερα. Συνεχως πληγώνομαι χωρις καν να το ζησω, επισης ολα αυτα δεν εχω που να τα πω. Φαινομενικα τουλαχιστον ολοι οι φιλοι μου ειναι κομπλε με τις ζωες τους και νιωθω πως αν τα πω δε θα καταλάβουν καν ισως και κανεις δε μπορω να καταλαβει ποσο ασχημα νιωθω ουτε η μαμα μου...νομιζει πως ολα ειναι βλακειες . Αρχιζω να πιστευω πως εχω κατάθλιψη ή καποια μορφη κοινωνικης διαταραχης λαι φοβαμαι τοσο δε ξερω που να μιλησω και πως να το λυσω ολο αυτο!Δε γινεται με οποιον βγαινω τα τελευταια 2 χρονια να μη προχωραει ειτε ερωτικα ειτε φιλικα. Δεν ειμαι ποια και τοσο αποθητικη αλλα εξαιτιας του φοβου που εχω πια, πως παντα θα χαλαει δεν εκφραζομαι δεν ανοιγομαι δε δειχνω γενικα τον χαρακτηρα σα να μην αφηνω τον αλλον να με συμπαθησει/αγαπησει! Επισης φοβαμαι πως αν γινει κατι καλο και το συζητησω θα χαλασει λογω αρνητικης ενεργειας οι κακες οι γλωσσες που λεμε και εχω φτασει στο σημειο να τα κραταω ολα μεσα μου. Δε ξερω αν υπαρχει λυση εχω απελπιστει