Είναι να στεναχωριέται κανείς γενικά με ανθρώπους που μεγαλώνουν παιδιά με το δικό σπυ σκεπτικό αλλά τι να γίνει...
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Είναι να στεναχωριέται κανείς γενικά με ανθρώπους που μεγαλώνουν παιδιά με το δικό σπυ σκεπτικό αλλά τι να γίνει...
Ο καθένας έχει δικαίωμα ή μάλλον υποχρέωση να προσφέρει στα παιδιά του αυτό που μπορεί και επιθυμεί φτάνει να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Ακόμα και αν οι δυνατότητες μας, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, είναι πολύ πιο περιορισμένες. Και η ανατροφή των παιδιών και ο χαρακτήρας τους μετέπειτα δεν έχει να κάνει με αυτά που τους προσφέρουμε. Δεν ζούμε σε ταινία με τον Βασιλάκη Καΐλα και τον Ξανθόπουλο. Υπάρχουν πολύ καλά παιδιά που μεγάλωσαν πλουσιοπάροχα και βρωμοχαρακτηρες παιδιά που μεγάλωσαν με τα βασικά.
Να στεναχωριέται κανείς είναι με ανθρώπους που κάνουν κριτική ειρωνική και γεμάτη αναίτια κακία και ζήλια σε έναν άγνωστο άνθρωπο, πόσο μάλλον σε μία έγκυο γυναίκα με κύηση υψηλού κινδύνου. Ειλικρινά φίλε μου, λυπάμαι.
Θα έχουν τόση τεράστια χαρά με τα αδελφάκια τους που νομίζω όλα τα άλλα θα τους φανούν ασήμαντα! Σε καταλαβαίνω αλλά αλλιώς σκέφτονται τα παιδάκια και αλλιώς εμείς οι γονείς! Καλώς να τα δεχτείτε τα μωράκια σας και μη σκέφτεσαι τίποτα αρνητικό :)