ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα/καλημέρα παιδιά... Είμαι κι εγώ ένας από τους νέους πτυχιούχους που βρίσκονται - υπό τις τρέχουσες συνθήκες - για πρώτη τους φορά στην αγορά εργασίας. Λοιπόν, μετά από μια σχεδόν τραυματική πρώτη εργασιακή εμπειρία που διήρκησε ελάχιστα και μετά από πολλούς μήνες ανεργίας κι αυτοεκπαίδευσης, κατάφερα να προσληφθώ κάπου ικανοποιητικά+. Πέρασα συνέντευξη, μετά δοκιμαστικό που το aceαρα κι υπέγραψα. Το αντικείμενο της εταιρείας είναι οκ και safe κι αυτό μου αρκεί εμένα. Η εταιρεία είναι αρκετά μεγάλη, τα καθήκοντα είναι αυτά που αναζητούσα στην παρούσα φάση. Ο μισθός... ας πω απλά ότι είναι πολύ πάνω από τον βασικό, κάτι που ήταν ανέλπιστο. Και πάνω από όλα: το περιβάλλον δείχνει ήσυχο κι επαγγελματικό... πράγματα που είναι ανακουφιστικά για εμένα, λόγω και της προηγούμενης εργασιακής εμπειρίας μου. Όμως, βρε παιδιά... Είμαι ευαίσθητος άνθρωπος κι αδύναμος χαρακτήρας, θα έλεγα... Δεν είμαι κοινωνικός (αλλά έχω κοινωνικές δεξιότητες) κι έχω σχεδόν μηδενική αυτοπεποίθηση. Μέχρι στιγμής ήμουν αλύγιστος στην εταιρεία, αλλά μου φαίνεται βουνό να ανταπεξέλθω στην εργασιακή μου καθημερινότητα, παρόλο που δε μου φαίνεται σωστή η σκέψη να μην έχω την δυνατότητα εκτέλεσης των καθημερινών καθηκόντων. Επίσης, λόγω του ότι το ωράριο είναι πολύ πρωινό, θα πρέπει να με πηγαίνουν οι γονείς μου, μιας κι εγώ δεν οδηγώ και δεν υπάρχει άλλη λύση. Αυτό το τελευταίο, με κάνει να νιώθω ανώριμος! Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Νιώθω τόση ανησυχία και φόβο ότι δε θα αντέξω την πίεση, που δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Νιώθω ότι καλούμαι να ενηλικιωθώ, αλλά είμαι αρκετά πιο πίσω από ό,τι θα έπρεπε, ώστε να τα καταφέρω. Συμβουλές ευπρόσδεκτες... Ουφ...