ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δε με αποδέχτηκε ποτέ. Με έστηναν στον τοιχο για τα πάντα, για τα μακρυά μαλλιά, για τις παρέες, κτλ. Δεν ήταν ευχαριστημένοι με τίποτα και πέρασα πάρα πολλά χρόνια της ζωής μου θεωρώντας οτι εγώ κάνω κάτι λάθος. Οχι πως οι υπόλοιποι γονείς είναι τέλοιοι και αλάνθαστοι αλλά είδα πολλά παιδιά που τα εμπιστεύονταν οι οικογένειες τους να πετυχαίνουν περισσότερα πράγματα απο εμένα, να μιλάνε με γλυκά λόγια για τους γονείς τους, να χαίρονται όταν θα τους δουν και ας μπουχτίζουν απο την βαρεμάρα. Εγω απο το πολύ ξύλο και την μιζέρια που με πότισαν δε λέω τίποτα για αυτούς, ούτε είναι ποτέ στο μυαλό μου ως σκέψη ή ανάμνηση. Πολλές φορές στο παρελθόν εύχομουν να μην υπήρχαν στη ζωή μου. Με τσάκισε αυτή η οικογένεια. Τώρα απορούν που δε πάω απο εκεί, που είμαι ένας άγνωστος. Ακομα και τώρα που ειμαι 45 προσπαθούν να ελέγξουν τι κάνω, που δουλεύω, που ζω, με ποιά ζω. Ευτυχώς δε με αγγίζουν πια όλα αυτά και είναι ωραίο που μπορώ να τα γράψω και να τα συζητήσω χωρίς να φορτίζομαι. Για αυτο το τελευταίο έχυσα αίμα αλλά ήταν ο,τι σημαντικότερο πέτυχα στη ζωή μου μέχρι τώρα. Μάγκες μακρυά απο τοξικούς ανθρώπους ακόμα και αν σας γέννησαν.