ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγάλε από μέσα σου ότι κρύβεις ή φοβάσαι να παραδεχτείς λέει. Θα το πω εδώ μιας και δεν υπάρχει κάποιος διαθέσιμος να ακούσει λοιπόν. Που λέτε στα παιδικα μου χρόνια εγώ έχω πέσει θύμα bullying. Θυμάμαι πρώτη δημοτικου ακόμα έπρεπε να μαζέψω γρήγορα τα πράγματα μου και να φυγω τρέχοντας γιατί ένα άλλο παιδάκι μου τραβούσε τα μαλλια στο τέλος κάθε μέρας, και άλλα. Αλλά αυτό με τα μαλλιά το θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα τα άλλα. Μέχρι και λίγα χρόνια πριν το θυμόμουν και τιναζομουν. Μέχρι πρότινος όχι τόσο. Το άγχος που είχα να μαζέψω γρήγορα τα πράγματα να προλάβω να ξεφύγω και πάντα με προλάβαινε. Τα νικνειμς, μια φορά στην ώρα του μαθήματος είχαν γεμίσει τα μαλλιά μου με σβηστρες από πίσω που τις πετούσαν, ανάμεσα τους και το κορίτσι με το οποίο υποτίθεται ήμασταν φίλες και το διασκέδαζαν, με κορόιδευαν. Και δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω. Γενικά δεν έπαιρνα μέρος σε παιχνίδια, δεν με φώναζε και κανείς, έκανα λίγη παρέα με κάποια παιδιά αλλά φίλοι δεν ήμασταν. Απλά με θυμάμαι να μην ξέρω που να πάω, τι να κάνω και να φοβαμαι. Τα πήγαινα και χαλια με την επικοινωνία. Υπήρχε κάποιος που θυμάμαι να μην με αγχωνει και να περιμένω να έρθει στο σχολείο για να παίξουμε λίγο, να έχω και γω κάπου να πάω, αλλά δεν έμεινε για πολύ. Στο γυμνάσιο τα πράγματα καλυτερεψαν και δεν υπήρχε καμία σωματική επίπτωση ούτε τα νικνειμς, αλλά και πάλι υπήρχε πολύ μοναξιά. Και νομίζω ότι εγώ φταίω σε αυτό. Είχα σίγουρα προβληματα επικοινωνίας αλλά δεν προσπαθούσα και να μπω κάπου. Μου φαινόταν βουνό κάτι τέτοιο. Απλά ήλπιζα κάποιος να έρθει σε εμένα περισσότερο. Και στο λύκειο το ίδιο. Πέραν κάποιων συζητήσεων το πρωί με κάτι συμμαθητές απ' το δημοτικό δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Και σε αυτές ακόμα δυσκολευομουν. Άσε που στη β λυκείου και μετά κόπηκε κι αυτό γιατί έπρεπε να είμαι στο γραφείο του διευθυντή να κάνω μια δουλειά που μου είχε ανατεθεί κάθε πρωί σχεδόν. Από δω θυμάμαι απλά μια έντονη μοναξιά στο θρανίο και στα διαλείμματα. Και κάποιοι περίγελος αλλά αυτά δεν ήταν τίποτα. Εντελώς μόνη. Υπήρχε μια κοπέλα με την οποία μιλούσαμε γιατί ήταν σαν κι εμένα περίπου, ντροπαλούς μας αποκαλούσαν και δεν είχαν και πολύ άδικο. Και κάναμε μαζί γυμναστική. Την θεωρούσα φίλη μου, ίσως γιατί μοιάζαμε. Μια μέρα, κι ενώ όλη την προηγούμενη χρονιά,ήμασταν στο μάθημα αυτό, μου λέει θα πάω με αυτά τα κορίτσια εγώ, που είχε συναντήσει εκτός. Κι έτσι με άφησε. Δεν μπήκε καν στον κόπο να με ρωτήσει αν ήθελα να πάω μαζί τους. Αν φταίω; Φυσικά. Θα μπορούσα να επιχειρήσω να ανοιχτώ περισσότερο, να αντιμετωπίσω περισσότερο το πρόβλημα μου επικοινωνίας που είχα, να κάνω δηλαδή περισσότερες προσπάθειες απ όσες έκανα. Είχα τεράστια, και το τεράστια είναι επιεικής λέξη χαρακτηρισμού, θέματα με το άγχος μου κι ότι και να έκανα έμπαινε μπροστά. Το ίδιο κι επικοινωνίας. Ήταν γνωστό αυτό. Ήταν δύσκολο και να επικοινωνήσω και να κάνω φίλους. Στο έπειτα έκανα παρέα με μια κοπέλα και αυτήν την εκτιμώ περισσότερο απ' όλους αλλά η σχέση έσπασε γιατί ουσιαστικά δεν ταιριάζαμε στα θελω, στα ενδιαφέροντα, στις απόψεις. Ουσιαστικά για αυτό καταλήγαμε να μαλώνουμε κάθε φορά. Δεν είχε ούτε η μία δίκιο ούτε η άλλη. Απλά ασυμφωνία χαρακτήρων. Στο τώρα; Στο τώρα τρώω τρελό bullying από ενήλικες αυτή τη φορά. Και δεν μπορώ να πω ούτε να δείξω τίποτα απολύτως σε κανέναν γιατί ποιος θα πιστέψει εμένα σε σύγκριση με αυτούς τους σπουδαίους; Φταίω σε αυτό γιατί από την αρχή υπήρχαν σημάδια που μου έδειχναν ότι πρέπει να μείνω μακριά αλλά οι προκαταλήψεις μου ήταν υπέρ της βλέπετε. Και όχι μόνο μου κάνει bullying, λέει στους ανθρώπους το αντίθετο, μου το δείχνει με έμμεσο τρόπο για να μάθω εγω, και ποιον να πιάσω να του πω; Στα καλά καθούμενα; Έχει διασπείρει άσχημες φήμες για μένα, την παρακάλεσα να σταματήσει κάτι αλλά το έκανε χειρότερο κάθε φορά και φροντίζει να μου δείξει ότι έχει δύναμη κι εγώ καθόλου. Κι είναι αλήθεια. Δεν έχω τίποτα. Και αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε ανάμνηση έχει ξυπνήσει, προσπαθώ να βρω τρόπο να ξεχάσω αλλά χώθηκε κι εκει, προσπαθώ να ηρεμήσω αλλά δεν μπορώ γιατί δεν με έχει αφήσει ούτε ένα λεπτο, θέλω να τα παρατήσω όλα, ο χρόνος περνάει κι εγώ θέλω να τα παρατήσω όλα. Δεν εχω όρεξη ούτε μέλλον ούτε τίποτα. Φοβάμαι ότι ακόμα κι εκει αυτή και όσοι χρησιμοποιεί θα ειναι εκεί και κάνει ότι μπορεί για να μου δείξει ότι είμαι μόνη μου κι έτσι είναι. Και κανένας μαζί μου. Πως να συνεχίσω; Προσπαθεί να με βγάλει τρελή, με κοροϊδεύει και κανεις δεν την σταματάει, κανείς δεν ντρέπεται για αυτή αφού δεν ντρέπεται η ίδια για τον εαυτό της. Στα τόσα χρόνια που υπάρχω δεν θυμάμαι να έχω βρεθεί σε πιο άσχημη κατάσταση. Δεν υπάρχει τέλος. Αν δεν έχει σταματήσει τώρα που έχω φτάσει σε αυτήν την κατάσταση δεν θα σταματήσει έτσι νιώθω.