Μεγάλωσα αρκετά, και οι επαφές μου φαίνονται παράταιρες. Όχι πως οταν ξεκινούσα το ταξίδι μου ήταν πιο εύκολες, σαν μια σελίδα ενός βιβλίου που δεν καταλάβαινα το νόημα της και γυρναγα να την ξαναδιαβάσω. Τώρα το παρατάω το βιβλίο στην άκρη, ο χρονος είναι σημαντικά λιγότερος για πολυτέλειες συναναστροφών. Ένας φίλος που έφυγε πρόσφατα απο την ζωή και πάμπολλες γνωριμίες που δεν συγκράτησα οχι μονο τ ονομα τους, αλλά και την φυσιογνωμία τους.
Δεν διεκδικω βραβεία δημοφιλίας και κοινωνικότητας, μόνο την αναγνώριση της ειλικρίνειας μου, που σίγουρα μου στέρησαν και την δημοφιλία και την κοινωνικότητα, πολλές φορές την περιστασιακή ηδονή και μερικές την ψευδεπίγραφη συντροφικότητα. Κι αν αναρωτηθώ αν το χω μετανιώσει, θ απαντήσω ειλικρινά ότι ναι το χω μετανιώσει. Όχι που το εζησα, αλλά που καταλαβαίνω το πως εζησα.
Ευτυχώς γερναω και ολο και λιγότερο απασχολω τους άλλους...