ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα με έπιασε μια μελαγχολία. Τα δάκρυα δραπετεύουν χωρίς επιστροφή. Κοντεύουν τέσσερα χρόνια από τη μέρα που έμεινα ολομόναχη. Παρ’ ότι ακολουθώ το μονοπάτι των πενήντα, ακόμα ελπίζω ότι θα έρθει η μέρα που θα βγω από αυτή τη μοναξιά. Ειδικά μετά την περσινή χρονιά που αναγκαστήκαμε όλοι σε μια μοναχικότητα. Δεν ξέρω αν είναι παράλογο να ελπίζω και να εύχομαι ότι θα βρω κι εγώ έναν άνθρωπο στο δρόμο μου και θα πάψω να είμαι μόνη μου, αλλά παρ’ όλα αυτά ελπίζω. Αλήθεια αναρωτιέμαι θα έρθει αυτή η μέρα; Δεν ξέρω, αλλά το επιθυμώ πολύ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, πάρα πολύ. Κουράστηκα να μην μοιράζομαι. Αισθάνομαι και νιώθω ακόμα ότι μου αξίζει να αισθανθώ την ευτυχία του μοιράζομαι, νοιάζομαι, αγαπώ και αγαπιέμαι. Έκανα μια προσπάθεια μέσα από την στήλη σε αναζητώ πριν δύο χρόνια περίπου αλλά δεν οδήγησε πουθενά γιατί, δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ίσως να μην ήταν η στιγμή κατάλληλη. Δεν τολμώ να ξαναμπώ σε αυτή τη διαδικασία να απαντήσω σε κάποια αναζήτηση. Αλλά και δεν ξέρω πώς να προχωρήσω ανάλογα. Δεν απελπίζομαι όμως. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχω μια μεγάλη καρδιά που είναι έτοιμη να αισθανθεί όλα τα συναισθήματα. Κάποτε είχα ακούσει ότι την ευτυχία μπορούμε να την προσφέρουμε χωρίς να την έχουμε καν εμείς οι ίδιοι. Στη προκειμένη περίπτωση θέλω να προσφέρω και να λάβω στιγμές ευτυχίας. Να είμαστε όλοι καλά και να έχουμε την υγεία μας.