Θα έπρεπε να πας σε κάποιον ειδικό ώστε σιγά σιγά να ξεμπλοκαρεις συναισθηματικά και να κάνεις ένα βήμα παρακάτω στη ζωή σου. Το πένθος είναι μια εμπειρία μοναδική για τον καθένα και σε περιπτώσεις όπως τη δική σου που έχει κρατήσει πολλά χρόνια καλό θα ήταν να πας σε έναν ψυχολόγο. Νιώθεις έτσι γιατί οι οικογενειακές γιορτές είναι συνδεδεμένες με αναμνήσεις σου που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν παρευρίσκεσαι σε αυτές. Όσο σκληρό και αν ακουστεί να θυμάσαι ότι η ζωή προχωράει και δε ρωτάει, η μαμά σου δε θα ήθελε να σε νιώθει δυστυχισμένη με την απουσία της ούτε πρέπει να νιώθεις τύψεις που πας σε πάρτι άλλων. Σε καμία περίπτωση δε θα νιώσεις δική σου οικογένεια μια ξένη, προσπάθησε να περνάς καλά όσο μπορείς με άλλους ανθρώπους. Πέρα από το πένθος που ακόμα κουβαλάς να πω ότι δε θεωρώ απαραίτητο να πηγαίνεις σε όλες τις γιορτές της οικογένειας του αγοριού σου. Ακόμα και έτσι να μην ένιωθες θα μπορούσες να μην έχεις κέφια ή να προτιμούσες να κάνεις κάτι άλλο. Δεν είσαι υποχρεωμένη να πηγαίνεις κάθε τρεις και λίγο σε κάθε γιορτή και γενέθλια της οικογένειάς του. Οφείλει να το σεβαστεί ο δικός σου έτσι και αλλιώς και ειδικά τώρα που ο κύριος λόγος είναι ότι νιώθεις μοναξιά. Στο μέλλον κάνοντας παιδιά θα δεις διαφορετικά τα πράγματα όμως είμαστε στο τώρα. Πάρε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινά ψυχοθεραπεία, μιλά ανοιχτά στο αγόρι σου για το πως νιώθεις, Καντον εσύ να σε καταλάβει και βάλε τα όριά σου.
11.6.2021 | 01:13
Δεν νιώθω άνετα με την οικογένεια του αγοριού μου
Το αγόρι μου έχει μία μεγάλη οικογένεια, έχει 3 αδελφές και οι γονείς του είναι ακόμα μαζί με αγαπημένοι. Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και έχασα την μαμά μου με το που μπήκα στην εφηβεία.
Σε κάθε γενέθλια και γιορτή και γενέθλια πηγαίνει και πηγαίνω και εγώ μαζί του καθώς με τον πατέρα μου δεν έχω πολλές επαφές.
Αύριο έχει γενέθλια μία από τις αδελφές του και δεν θέλω να πάω, ζηλεύω κάθε φορά και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Η μαμά μου συνήθιζε να κανονίζει τα πάρτι και τις διακοσμήσεις και έχω να κάνω πάρτι γενεθλίων ή να δω στολισμένο σπίτι από τότε που ήμουν 9 και 14 αντίστοιχα,
Φοβάμαι να του μιλήσω γιατί πιστεύω πως δεν θα με καταλάβει. Ίσως αισθανθεί άσχημα, μπορεί θυμώσει με εμένα που ζηλεύω.
Ξέρω πως πρέπει να το ξεπεράσω αλλά δεν μπορώ τώρα, ακόμα και 8 χρόνια μετά τον θάνατο της μαμάς μου πονάω πολύ. Ελπίζω πως όταν έχω παιδιά θα το έχω ξεπεράσει και θα εστιάζω στην δική τους χαρά και όχι στην θλίψη μου.
5
