ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο θα θελα να γυρίσω στα παιδικά χρόνια και εφηβικά ίσως. Να προσπαθούσα να είμαι ακόμη πιο ανέμελη, πιο ξέγνοιαστη, γνωρίζοντας ότι δεν θα γίνεται. Να γυρνούσα πίσω να αλλαζα μερικές αποφάσεις κ πράξεις. Μικρή ονειρευόμουν και επηρεασμένη από σειρές & ταινίες, ότι όταν περάσω τα 20, θα ζήσω ζωαρα, θα δουλεύω κάπου, άρα θ χω τα δικά μου χρήματα, θα ταξιδεύω και θα ζήσω τ μεγάλο έρωτα. Πλέον είμαι 25 και ούτε τα μισά. Ωρες ώρες νιώθω σαν γριά, σχεδόν συνέχεια μέσα στο σπίτι, δουλειά μια στο τόσο, προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή (ένα μόνιμο άγχος), είχα μια κολλητή, νόμιζα όμως, τώρα πια απλή φίλη, και από έρωτα-σχέση (2ο μόνιμο άγχος), πριν μισό χρόνο νόμιζα ότι τον είχα βρει, δεν είχα βιώσει κ νιώσει παρόμοια αλλά τελικά έφαγα τα μούτρα μου κ καλά να πάθω. Νιώθω το τελευταίο διάστημα η υπομονή μου να εξαντλείται με τους πάντες, μια ψυχική κούραση.